ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1436

ในช่วงเวลาที่อยู่บนเกาะ ทุกวันมองเด็กน้อยทั้งสองวิ่งไปวิ่งมา ข้างๆหูล้อมรอบไปด้วยเสียงพูดคุยหัวเราะของพวกเขา อารมณ์เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆผ่อนคลายลง

การนอนหลับก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ

ยามพลบค่ำของทุกวัน จิ้นเฟิงเฉินจะพาเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนไปตกปลาที่ชายทะเล รอจนฟ้ามืด จึงกลับมาที่คฤหาสน์

ชีวิตแบบนี้แม้จะเรียบง่าย ไม่มีอะไรแปลกใหม่ แต่สำหรับเจียงสื้อสื้อแล้วเธอพอใจมาก

เธอชอบชีวิตที่เรียบง่ายแบบนี้

ถ้าเป็นไปได้ เธอหวังว่าทุกคนในครอบครัวจะอยู่บนเกาะนี้ไปตลอดชีวิต ใช้ชีวิตที่ตัดขาดจากโลกภายนอก

แต่เธอรู้ว่าเป็นไปไม่ได้

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตนเองกลับมาเป็นปกติแล้ว ก็เสนอว่าจะกลับเมืองจิ่น

"ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยเหรอ" จิ้นเฟิงเฉินถาม

เจียงสื้อสื้อยิ้มพลางส่ายหน้า "ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันไม่เป็อะไรแล้ว อีกอย่างบริษัทต้องการคุณนะคะ"

"ถ้าคุณอยากจะกลับเพราะเหตุผลเรื่องบริษัท งั้นก็ไม่จำเป็น บริษัทมีเฟิงเหราอยู่"

เจียงสื้อสื้อเม้มปาก พูดว่า "หวั่นหวั่นตั้งท้องแล้ว ก็คงอยากให้สามีของตัวเองอยู่กับตัวเองให้มากๆ พวกเราจะเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้ เอางานทุกอย่างของบริษัทยกให้เฟิงเหราไม่ได้"

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว "ถ้าเฟิงเหรารู้ว่าคุณคิดแทนเขาแบบนี้ ต้องดีใจมากแน่นอน"

"ดังนั้นพรุ่งนี้พวกเราก็กลับกันเถอะค่ะ"

เธอยืนกรานที่จะกลับไป จิ้นเฟิงเฉินได้แต่ยอมจำนน

"ได้ กลับพรุ่งนี้"

เช้าวันต่อมา จิ้นเฟิงเฉินพร้อมครอบครัวสี่คนนั่งเรือยอชต์ออกจากเกาะ

เกาะเล็กๆยิ่งห่างไกลออกไปเรื่อยๆ เจียงสื้อสื้อใจหาย

"รอให้ชีวิตเงียบสงบอย่างแท้จริง พวกเราค่อยมาเที่ยวบนเกาะอีก ถึงเวลาพ่อแม่แล้วก็พวกของเฟิงเหรามาด้วยกัน"

จินตนาการได้ว่าถึงเวลานั้นจะคึกคักมากแค่ไหน

เจียงสื้อสื้อเฝ้ารอให้วันนั้นมาถึง

จิ้นเฟิงเฉินโอบไหล่เธอ"ได้"

กลับมาที่บ้าน แม่จิ้นเห็นพวกเขากลับมา ก็ตกใจมาก "ทำไมไม่อยู่ให้นานอีกหน่อย บนเกาะไม่สนุกเหรอ"

"แม่คะ ไม่ใช่ค่ะ หนูอยากกลับมาเองค่ะ" เจียงสื้อสื้ออธิบาย

"อย่างนั้นร่างกายเธอเป็นยังไงบ้าง" พ่อจิ้นถามอย่างเป็นห่วง

เจียงสื้อสื้อยิ้มบางๆ "ดีแล้วค่ะ ไม่เป็นไรแล้ว"

แม่จิ้นถอนใจอย่างโล่งอกทันที "งั้นก็ดีแล้ว"

เจียงสื้อสื้อและแม่จิ้นพูดคุยกันอีกพักหนึ่ง แล้วจึงขึ้นไปพักที่ชั้นบน

จิ้นเฟิงเฉินไปที่บริษัท

พอจิ้นเฟิงเหรารู้ว่าเขามาบริษัท ก็รีบมาหาเขาที่ห้องทำงานทันที

"พี่ ทำไมพวกคุณกลับมากันเร็วขนาดนี้" จิ้นเฟิงเหราถามอย่างสงสัย

"พี่สะใภ้นายเป็นห่วงว่านานจะลำบากเกินไป ก็เลยรีบกลับ" จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเขา พูดเบาๆ

พอจิ้นเฟิงเหราได้ฟัง ก็ซาบซึ้งใจมาก "ก็ยังคงพี่สะใภ้ที่รู้จักเป็นห่วงผม ไม่เหมือนพี่ รู้แค่จะบังคับข่มขู่ผม"

"ถ้านายคิดว่าทำงานแล้วไม่สบายใจ ก็เลือกที่จะลาออกได้"

แม้จะรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินแค่ล้อเขาเล่น แต่จิ้นเฟิงเหราก็รีบแสดงความตั้งใจของตนเอง "พี่ พี่วางใจเถอะ ผมจะช่วยงานพี่อย่างเต็มความสามารถ"

นานๆจะได้เห็นจิ้นเฟิงเฉินยกมุมปากขึ้น "ขอบใจนายมาก ลำบากด้วยนะ"

จิ้นเฟิงเหราคิดว่าตนเองหูฝาด รีบยกมือมาแคะหู "พี่ พี่พูดขอบคุณผมเหรอ"

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จิ้นเฟิงเฉินจะสนใจเขา หัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปทันที ถามว่า "ช่วงที่ฉันไม่อยู่ มีเรื่องอะไรมั้ย"

พอเอ่ยถึงเรื่องเป็นการเป็นงาน จิ้นเฟิงเหราก็สีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที "มีครับ"