ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1437

"จะให้JRร่วมงานกับจิ้นกรุ๊ปไม่ได้เด็ดขาด!" ซ่างกวนเชียนหน้าบึ้ง

คริสมินขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่ง พูดว่า "พวกเราจะต้องหาวิธีไปพบกับหลี่ซีสักครั้ง พูดเรื่องความร่วมมือต่อหน้า เธออาจจะเห็นแกความจริงใจของพวกเรา เลือกที่จะร่วมงานกับพวกเรา"

"พบกันสักครั้งเหรอ" ซ่างกวนเชียนหัวเราะเยาะออกมา "นายคิดว่าฉันคิดวิธีนี้ไม่ได้เหรอ ฉันเคยโทรไปแล้ว แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีอยากจะพบใครทั้งนั้นในตอนนี้"

"เป็นไปไม่ได้! ในเมื่อJRเลือกที่จะย้ายกลับเข้ามาในประเทศอีกครั้ง ก็ต้องเป็นฝ่ายขอให้ทุกบริษัทร่วมมือกับพวกเขาถึงจะถูก"

"อย่างไรก็ตามข้อมูลที่ผมได้รับมาคือแบบนี้" ซ่างกวนเชียนเอนหลังพิงโซฟา ภายในใจที่ยังหงุดหงิดในตอนแรก ตอนนี้เขากลับสงบนิ่งลงแล้ว

"ยังไงก็ต้องได้พบกัน" มุมปากซ่างกวนเชียนยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นยะเยือก

หลี่ซีไม่อยากพบเจอใครทั้งนั้น ถ้าเช่นนั้นก็ให้เขาไปพบเธอด้วยตัวเอง

......

หลังจากเลิกงาน จิ้นเฟิงเหราทำตามความต้องการของพี่ชายตนเอง ขับรถมุ่งหน้าไปร้านอาหารที่หลี่ซีนัดไว้

เข้าไปในร้านอาหารแล้ว พนักงานก็พาเขามาที่ห้องรับรองห้องสุดท้ายตรงระเบียงทางเดินบนชั้นสอง

"คุณหลี่อยู่ด้านในครับ" พนักงานก้มศีรษะให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวลงไปชั้นล่าง

จิ้นเฟิงเหรายืนอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง แล้วจึงผลักประตูเปิดเข้าไป

หลี่ซีมารอที่ร้านอาหารก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง เธอรู้ดีว่าจิ้นเฟิงเฉินชอบคนที่รักษาเวลามาตลอด ดังนั้นความประทับใจครั้งแรกที่พบกันสำคัญมาก

ถ้าเขาเห็นความจริงใจของเธอ อย่างนั้นก็น่าจะมีความเป็นไปได้สูงที่จะร่วมงานกับJR

แต่ว่า......

หลี่ซีกำมือแน่น บนใบหน้าที่ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอย่างสวยงามนั้นมีเมฆหมอกปกคลุมอยู่อีกชั้น

อารมณ์เธอสับสนมาก

ด้านหนึ่งก็ทนรอที่จะพบจิ้นเฟิงเฉินแทบไม่ไหว อีกด้านก็เกลียดจิ้นเฟิงเฉินมาก กลัวว่าพอเห็นเขาก็จะควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ไอยู่

"เธอไม่ใช่ซ่างกวนหยวนแล้ว เธอคือหลี่ซี หัวใจของเธอตายไปแล้วตั้งแต่ก่อนที่จะถูกคุมขัง ตายอย่างสนิท!"

หลี่ซีพูดกับตัวเองเบาๆ ในดวงตาเต็มไปด้วยความแค้นอย่างรุนแรง

เวลานี้ เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ก็หันหน้าไปทันที ใจเต้นขึ้นมา

แต่พอเห็นคนที่เข้ามาเป็นจิ้นเฟิงเหรา แสงสว่างในดวงตาเธอก็ดับมอดไปในทันที หัวใจก็ตกลงในหุบเหว

จิ้นเฟิงเหรามองเธอ คิ้วค่อยๆขมวด

ดูเหมือนว่าเธอจะผิดหวังมาก

เป็นเพราะคนที่มาเป็นเขา ไม่ใช่พี่ชายเขาหรือ

ว่ากันตามเหตุผล เธอและพี่ชายเขาต่างฝ่ายก็น่าจะไม่รู้จักกัน ดังนั้นมีอะไรน่าผิดหวัง

หรือว่าจะเป็นผู้หญิงที่แอบรักพี่ชายเขาอีกคน

คิดมาถึงตรงนี้ จิ้นเฟิงเหราก็ตั้งสติขึ้นมาได้

เพื่อความสุขของพี่ชายและพี่สะใภ้ของเขา เขาต้องหยุดความคิดของหลี่ซี

เขาก้าวขาเดินไป มีรอยยิ้มที่ห่างเหินเกรงใจบนใบหน้า แนะนำตัวเองตามมารยาทว่า "คุณหลี่ สวัสดีครับ ผมคือจิ้นเฟิงเหราแห่งจิ้นกรุ๊ป"

หลี่ซีลุกขึ้นยืน สีหน้าเรียบเฉย "สวัสดีค่ะ เชิญนั่งค่ะ"

หลังจากรอให้จิ้นเฟิงเหรานั่งลงแล้ว หลี่ซีรินน้ำชาให้เขาพลาง แกล้งถามอย่างไม่ตั้งใจพลางว่า "ประธานจิ้นไม่ได้มาด้วยตัวเองเหรอคะ"

"ขอบคุณครับ" จิ้นเฟิงเหรายกแก้วชาขึ้นมาดื่ม ยิ้มมุมปาก "ผมมา กับพี่ชายผมมา ก็เหมือนกันครับ"

"เหรอคะ" หลี่ซีหัวเราะเบาๆ "อย่างนั้นเรื่องความร่วมมือ คุณสามารถตัดสินใจได้เลยเหรอคะ"

จิ้นเฟิงเหราเงยหน้ามองเธอ รอยยิ้มที่มุมปากกว้างมากขึ้น "เรื่องความร่วมมือ ไม่ใช่การตัดสินใจของคนคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ ต้องใช้การประเมินร่วมกัน ถ้าทำได้ จึงสามารถนำมาประกอบการตัดสินใจว่าจะร่วมมือกัน"

หลี่ซียิ้มอ่อนๆ "ชื่อเสียงของจิ้นกรุ๊ปโด่งดังไปไกล ใครจะไม่อยากร่วมงานด้วยบ้างล่ะคะ แน่นอนว่า นอกเหนือจากคนปัญญาอ่อนเท่านั้น"

"ฮ่าๆ......" จิ้นเฟิงเหราหัวเราะอย่างร่าเริง "ขอบคุณที่ชื่นชมจิ้นกรุ๊ปขนาดนี้ แต่เรื่องความร่วมมือกัน พวกเรายังต้องการพิจารณาทบทวนอีก"

"ไม่เป็นไร ฉันรอได้" หลี่ซียกถ้วยชาขึ้นมา "ขอใช้ชาแทนสุรา หวังว่าจะมีวันที่ได้ร่วมงานกันค่ะ"

ถ้วยชาทั้งสองชนกระแทกกัน

จิ้นเฟิงเหราเงยหน้าดื่มชาในถ้วยจนหมด สายตามองไปที่หลี่ซีราวกับกำลังค้นหา

ก่อนหน้านี้ตอนที่เห็นเธอในทีวี ก็ทำให้ตนเองรู้สึกไม่สบายใจบางอย่าง

เห็นตัวจริงตอนนี้ จึงเข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบาย

ผู้หญิงคนนี้บางครั้งก็มีกลิ่นอายของความเย็นยะเยือกบางอย่างออกมา ในคำพูดก็แฝงด้วยความหน้าซื่อใจคด ไม่จริงใจ

"ประธานจิ้นเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" หลี่ซีเห็นเขาไม่พูดไม่จา จึงถามด้วยความแปลกใจ

จิ้นเฟิงเหราดึงสติกลับมา ยิ้มแล้วตอบว่า "ไม่มีอะไรครับ"

"ประธานจิ้น หลังจากกลับไปคุณช่วยพูดสนับสนุนฉันต่อหน้าท่านจิ้นด้วยนะนะ อย่างไรเสีย JRของพวกเราอยากจะร่วมงานกับจิ้นกรุ๊ปด้วยความจริงใจจริงๆ"

หลี่ซีพูดด้วยสีหน้าจริงใจ

ในใจจิ้นเฟิงเหราหัวเราะเยาะเย้ย แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "แน่นอนครับ ผมต้องพูดชื่นชมคุณต่อหน้าพี่ชายผมแน่นอน"

เขาจงใจเน้นย้ำคำว่า "ชื่นชม" สองคำนี้หนักมากเป็นพิเศษ

หลี่ซีขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก

อาหารมื้อนี้ แม้ปากทั้งสองคนต่างก็พูดด้วยความเกรงใจกัน แต่ในใจของแต่ละคนมีความคิดที่แตกต่าง

หลังจากกินเสร็จ หลี่ซีและจิ้นเฟิงเหราเดินออกมาจากร้านอาหารพร้อมกัน พูดอย่างเกรงใจตามมารยาทอีกสองสามประโยค แล้วจึงต่างฝ่ายต่างร่ำลากันก่อนจากกัน