ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1457

"พี่สะใภ้ครับ ผมล้อเล่น"

จิ้นเฟิงเหราโอบที่ไหล่ของส้งหวั่นชีง ยิ้มแล้วกล่าวเบาๆ :"ผมจะยอมให้เธอทำแบบนี้ได้อย่างไร"

"ความหมายของนายคือพี่ยอมได้อย่างนั้นเหรอ" เสียงจิ้นเฟิงเฉินดังขึ้นเบาๆ

"พี่ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้" จิ้นเฟิงเหรารีบปฏิเสธทันที "พี่รักพี่สะใภ้จะตาย จะยอมได้อย่างไร"

เจียงสื้อสื้อเผลอยิ้ม "พี่สงสารพี่ของนาย"

"ผมรู้ครับ" จิ้นเฟิงเหราจูงมือส้งหวั่นชีงไปนั่งลง แววตามองไปยังดวงตาเขียวปัดของจิ้นเฟิงเฉิน ถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวขึ้น "สองสามวันมานี้เพื่อจัดการเรื่องที่โครงการรั่วไหล พี่ของผมยุ่งจนหัวบานไปเลย"

"โชคดีที่มีนายค่อยช่วยเหลือ" เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างซาบซึ้งใจ "ถ้าหากไม่ได้การช่วยเหลือจากนายกับกู้เนี่ยน เฟิงเฉินจะต้องยุ่งมากกว่านี้"

จิ้นเฟิงเหราแสร้งกล่าวอย่างไม่พอใจ:"พี่สะใภ้ พี่พูดแบบนี้เหมือนกับเห็นพวกเราไม่ใช่เป็นคนครอบครัวเดียวกัน"

"แน่นอนว่าต้องเห็นเป็นคนในครอบครัวอยู่แล้ว"

เจียงสื้อสื้อพลางพูดพลางเดินเข้าไปที่ห้องครัว สักพัก เขากับคนรับใช้ต่างยกถ้วยซุปกันออกมาคนละถ้วย

แล้ววางไว้บนโต๊ะด้านหน้าจิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีง

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วกล่าว:"ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว จะมีส่วนของพวกเธอได้อย่างไร"

ส้งหวั่นชีงส่งยิ้มให้กับเธอ "ขอบคุณค่ะพี่สะใภ้"

"ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจ"

เจียงสื้อสื้อนั่งลงข้างๆ จิ้นเฟิงเฉิน แล้วกล่าวเร่งรัด :"รีบทานตอนยังร้อนๆ สิ"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "จ้ะ"

พ่อจิ้นแม่จิ้นพาเด็กๆ เข้ามา บรรยากาศในห้องอาหารก็ยิ่งคึกคักขึ้น

เมื่อทานอาหารเสร็จ เจียงสื้อสื้อขึ้นไปเล่นกับลูกๆ สองคนบนตึก รอพวกเขาหลับไปแล้วถึงได้กลับมาที่ห้องนอน

ระหว่างทางได้เดินผ่านห้องหนังสือ เห็นประตูที่เปิดแง้มไว้มีแสงไฟลอดออกมา เธอจึงชะงักเท้า แล้วผลักประตูเบาๆ แวบแรกก็เห็นจิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่หลังโต๊ะหนังสือ

เขาจ้องจดจ่ออยู่ที่คอมพิวเตอร์ นิ้วมือเคาะพิมพ์อย่างรวดเร็วอยู่ที่แป้นพิมพ์

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง คิ้วบางได้ขมวดขึ้น เป็นเวลาสีทุ่มกว่า

หลายวันมานี้เขาไม่ได้นอนหลับดีๆ เลย

วันนี้อุตส่าห์กลับมาเช้า ไม่ว่าอย่างไรจะต้องทำให้เขาพักผ่อนเช้าๆ

ครั้นแล้ว เธอก็เดินเข้าไป

ก๊อกๆ---

เธอเคาะบนโต๊ะเบาๆ สองครั้ง

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าขึ้น ตอนที่เห็นเธอนั้น มุมปากก็ยกรอยยิ้มขึ้น "หลับกันหมดแล้วเหรอ"

"อืม เล่นกันจนเหนื่อย เมื่อเอนตัวลงบนเตียงก็หลับปุ๋ยแล้ว" เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "คุณเองก็ควรจะนอนได้แล้ว"

"ผมยังมีงานที่สะสางไม่เสร็จ คุณไปนอนก่อนเถอะ"

รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องตอบแบบนี้ 

เจียงสื้อสื้อเม้มริมฝีปาก เอื้อมมือมากุมขมับของตัวเอง แล้วกล่าว :"ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย คุณมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม"

"เป็นอะไร"

เมื่อได้ยินเธอบอกไม่สบาย จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่มีกะจิตกะใจทำงานอีก รีบลุกขึ้นมาที่ข้างตัวของเธอ แตะเข้าที่หน้าผากของเธอ แล้วขมวดคิ้ว "ไม่ได้เป็นไข้ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า"

"เอ่อ" เจียงสื้อสื้อแววตาเป็นประกายขึ้น รีบเอามือกุมที่หน้าท้องของตัวเอง "กระเพาะ เจ็บกระเพาะ"

จิ้นเฟิงเฉินแค่มองก็ดูออกถึงความคิดของเธอ แต่ก็ไม่ได้เปิดโปงเธอ และยังให้ความร่วมมือเธอโดยประคองเธอเข้าไปในห้องนอน

เจียงสื้อสื้อนอนลงบนเตียง จิ้นเฟิงเฉินหันหลัง

"คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย" เจียงสื้อสื้อรีบคว้ามือของเขาไว้ จ้องมองเขาด้วยตาปริบๆ

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างจนปัญญา "สื้อสื้อ"

"ฉันไม่สน ฉันต้องการให้คุณอยู่เป็นเพื่อน" เป็นครั้งแรกที่เจียงสื้อสื้อ "เอาแต่ใจ" เช่นนี้

"ก็ได้"

จิ้นเฟิงเฉินยอมอ่อนข้อให้ ขึ้นเตียงแล้วนอนลงข้างๆ เธอ

ลูกน้องกู้เนี่ยนมองไปรอบๆ เห็นไม่มีคนจึงได้เดินตามไปแล้วยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง และเงี่ยหูเข้าไปฟังความเคลื่อนไหวด้านใน

"หมิงเจ๋อ คุณมาแล้วเหรอ นั่งลงก่อน"

บนโซฟาในห้องชุดมีชายร่างอ้วนท้วนนั่งอยู่ เมื่อเขาเห็นหลี่หมิงเจ๋อเข้ามา ใบหน้าเจ้าเนื้อก็ยิ้มขึ้นทันที

"ประธานซ่ง ผมมารับเงินส่วนที่เหลือห้าล้านครับ" หลี่หมิงเจ๋อไม่ได้นั่งลง และพูดจุดประสงค์การมาอย่างตรงไปตรงมา

เมื่อได้ยินว่ามารับเงิน ชายหนุ่มก็รู้สึกไม่พอใจ "ทำไม อ้าปากก็พูดแต่เรื่องเงินล่ะ ช่างทำร้ายจิตใจจังเลย! นั่งลงก่อน ดื่มสองสามแก้วก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

หลี่หมิงเจ๋อจึงจำใจนั่งลง หลังจากที่ดื่มสองแก้วแล้ว เขาก็ได้เอ่ยปากขึ้น:"ประธานซ่ง ถ้าหากไม่ใช่ผมเป็นคนนำข้อมูลผลิตภัณฑ์ตัวใหม่มาบอกกับท่าน บริษัทของพวกท่านครั้งนี้ก็คงจะไม่รุ่งโรจน์อย่างนี้ ดังนั้น เงินนี้ท่านจะต้องให้ผม"

คนที่อยู่ด้านนอกประตูเมื่อได้ยิน ตาก็เบิกกว้างขึ้น

ประธานซ่ง?

ซ่งหัวหยางผู้จัดการใหญ่แห่งบริษัท เทคโนโลยี จินยวี่ จำกัด!

"คุณสบายใจได้เลย ผมรับปากคุณแล้วจะต้องให้คุณอย่างแน่นอน" ซ่งหัวหยางรินเหล้าให้กับหลี่หมิงเจ๋อแล้วกล่าวต่อ: "ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่คุณ พวกเราก็คงเอาชนะจิ้นกรุ๊ปไม่ได้จริงๆ "

เมื่อได้ยินว่าสองสามวันมานี้จิ้นกรุ๊ปได้รับผลกระทบ ซ่งหัวหยางก็รู้สึกสะใจเป็นอย่างมาก

บริษัทเล็กๆ ของพวกเขาถูกจิ้นกรุ๊ปกดขี่มาโดยตลอด ในที่สุดก็มีวันที่พวกเขาได้ระบายสักที

คนที่อยู่ด้านนอกประตูเหลือบมองประตูที่ปิดสนิทอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังจากไปอย่างรวดเร็ว

จิ้นเฟิงเฉินนอนหลับสนิททั้งคืนจนฟ้าสว่าง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานาฬิกาชีวภาพทำให้ต้องตื่นขึ้นมาอย่างอัตโนมัติเมื่อถึงเวลา

เมื่อตื่นขึ้นมา เจียงสื้อสื้อยังคงหลับอยู่

เขาเอื้อมมือไปจับที่แก้มเธอเบาๆ ค่อยๆ ก้มหน้าประทับรอยจูบที่ริมฝีปากแดงของเธอ แล้วถึงได้ลุกลงจากเตียง

ทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็ตรงไปที่บริษัททันที

กู้เนี่ยนที่มารอเขาที่บริษัทตั้งแต่เช้า เมื่อเห็นเขาก็รีบเดินปรี่เข้าไปหาทันที "คุณชายครับ ยืนยันได้แล้วครับว่าหลี่หมิงเจ๋อคืนหนอนบ่อนไส้ที่รั่วไหลโครงการครับ"

กู้เนี่ยนเล่าเหตุการณ์ที่หลี่หมิงเจ๋อไปพบเจอซ่งหัวหยางอย่างละเอียดให้กับจิ้นเฟิงเฉินฟัง

ได้ยินดังนั้น ใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเห็นได้ชัดว่าถูกปกคลุมด้วยความเย็นยะเยือก และตัดสินใจเฉียบขาดทันที :"แจ้งความเดี๋ยวนี้"