ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1460

เมื่อถึงบริษัท เจียงสื้อสื้อผลักประตูห้องทำงานของประธาน เห็นจิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ก้มหน้าก้มตาเคลียร์เอกสารอย่างจดจ่อ

เป็นเพราะจดจ่อเกินไป เขาถึงไม่ได้สังเกตเห็นว่าเธอได้เข้ามา

เจียงสื้อสื้อปิดประตูเบาๆ แล้วค่อยๆ เดินเข้าไป

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองเขาอยู่ จึงเงยหน้าขึ้น เห็นถึงแววตาคู่หนึ่งที่ข้างในนั้นเต็มไปด้วยความรักความห่วงใย

เขายกมุมปากขึ้นเบาๆ "คุณมาได้ไง"

"เฟิงเหราบอกว่าคุณไม่ได้ทานอะไรมาเลยทั้งวัน" เจียงสื้อสื้อยื่นกล่องอาหารวางลงบนโต๊ะ พลางเปิดพลางบ่นพึมพำด้วยความโมโห "คุณคิดว่าร่างกายตัวเองทำมาจากเหล็กหรือไง"

เห็นเธอโมโหจนแก้มป่อง ดูแล้วน่ารักมาก

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา "ผมไม่ได้ทานข้าวทั้งวันที่ไหนกัน คุณมาส่งอาหารให้ผมแล้วไม่ใช่เหรอ"

เขาทอดสายตามองยังกล่องอาหารบนโต๊ะที่เธอเพิ่งนำออกมาเมื่อสักครู่

เจียงสื้อสื้อถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง "ถ้าหากว่าฉันไม่มาส่ง คุณก็กะว่าจะไม่ทานใช่ไหม"

"ไม่หรอก ผมก็จะให้กู้เนี่ยนสั่งอาหารมาให้ผม"

ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะพูดแบบนี้ แต่ในความเป็นจริงเขายุ่งกับงานมาตลอดทั้งวันจนไม่รู้สึกหิว

"อย่างนั้นยังไม่รีบทานอีก"

เจียงสื้อสื้อจะโกรธเขาลงได้อย่างไร ได้แต่ยิ้มอย่างจนปัญญา อุ้มกล่องอาหารไปนั่งลงที่โซฟา แล้วทำการเปิดออก

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาแล้วนั่งลงข้างๆ เธอ

"ล้วนเป็นของโปรดที่คุณชอบทาน" เจียงสื้อสื้อยื่นตะเกียบไปให้เขา

จิ้นเฟิงเฉินมองดูแวบหนึ่ง ยิ้มแล้วกล่าว :"อืม ล้วนเป็นของโปรดที่ผมชอบทาน"

เห็นเขายังไม่ขยับตะเกียบ เจียงสื้อสื้อลนลาน จึงกล่าวเร่งรัด:"รีบทานเถอะ ใช่แล้ว ทานซุปก่อน ทั้งวันไม่ทานข้าว ทานซุปบำรุงกระเพาะก่อน"

พลางพูดพลางยกถ้วยซุปยื่นให้กับเขา

จิ้นเฟิงเฉินตะลึงค้าง และรีบรับมาทันที "จ้ะ ทานซุปก่อน"

เขาทานซุปไปหนึ่งอึก หางตาเหลือบไปมองเจียงสื้อสื้อที่ถอนหายใจโล่งอก

ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกสับสนปนเปไปหมด

ความรู้สึกผิดผุดขึ้นในหัวใจ

พักนี้เขายุ่งอยู่กับงานที่บริษัท ยุ่งมากจนไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนลูกกับภรรยา และยังทำให้เธอเป็นห่วงอีก

หัวใจราวกับถูกอุดด้วยก้อนสำลีจนรู้สึกอึดอัด 

เมื่อเขาทานซุปเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็หยิบตะเกียบขึ้นคีบสันเนื้อให้กับเขา "ทานเยอะๆ ถึงจะได้มีแรงทำงาน"

เห็นดังนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มขึ้น ทานอาหารที่เธอนำมาอย่างตั้งใจจนหมดเกลี้ยง

เจียงสื้อสื้อเฝ้ามองเขาทานอาหารจนหมด จิตใจที่เป็นพะวงจึงได้สงบลงสู่ปกติ

"ฉันจะไปชงชามะนาวมาให้คุณเพื่อย่อยอาหาร"

เจียงสื้อสื้อเก็บกวาดกล่องอาหารเสร็จจึงได้ลุกขึ้น

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยกชามะนาวมานั้น ก็เห็นเขาวุ่นกับการทำงานอีกครั้ง จึงถอนหายใจอย่างเงียบๆ

เธอทนไม่ได้ที่เห็นเขาทำงานหนักขนาดนี้ แต่ว่าเธอก็เข้าใจดีอย่างสุดซึ้งถึงภาระที่แบกอยู่บนบ่าของเขา

เธอเดินเข้าไป วางชาลงข้างๆ มือของเขา สายตาจ้องไปที่คอมพิวเตอร์ ข้อมูลที่มากมายลายตา เธอเห็นแล้วถึงกับปวดสมอง

แต่ก็ยังเอ่ยปากถาม :"มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ไหม"

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยน "คุณกลับบ้านก่อนเถอะ ผมคนเดียวไหว"

"ไม่ ฉันอยากจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ" เจียงสื้อสื้อก้มหน้าเปิดดูกองเอกสารที่กองสูงอยู่ข้างมือของเขา "ฉันอยากจะช่วยคุณ"

จิ้นเฟิงเฉินมองเธอแวบหนึ่งแล้วพยักหน้า "ก็ได้ อย่างนั้นคุณช่วยผมจัดระเบียบข้อมูลแล้วกัน"

เจียงสื้อสื้อยิ้มดีใจขึ้นทันที "ได้"

จิ้นเฟิงเฉินให้กู้เนี่ยนหยิบคอมพิวเตอร์อีกเครื่องเข้ามา นำข้อมูลที่ต้องการจัดระเบียบมาให้เจียงสื้อสื้อทั้งหมด

ในห้องทำงานได้เงียบสงบลง เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่ตรงข้ามเขา ตรงด้านหน้ามีเครื่องคอมพิวเตอร์วางไว้ ด้านข้างมีกองเอกสาร

เธอมองหน้าจออย่างตั้งใจ นิ้วมือเรียวบางที่ขาวเนียนเคาะอยู่บนแป้นพิมพ์ จัดระเบียบข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับโครงการตลอดทั้งปีของจิ้นกรุ๊ป