ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1461

กู้เนี่ยนเปิดประตูห้องทำงานของประธานเข้าไป กำลังจะพูดนั้น ก็เห็นจิ้นเฟิงเฉินเอานิ้วชี้แตะปากให้เธอเงียบก่อน

เขารีบหุบปากแล้วไม่พูดอีก มองไปตามสายตาของจิ้นเฟิงเฉิน ก็ถึงเห็นคนที่นอนอยู่บนโซฟา

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าคือคุณหญิง

เขาเดินไปหาจิ้นเฟิงเฉินช้าๆ แล้วถามเสียงเบาว่า: "คุณชายอยากทานอะไรเป็นอาหารเช้าดีครับ? เดี๋ยวผมไปซื้อให้"

"โจ๊ก"

"งั้นคุณหญิงล่ะครับ?"

"เหมือนกัน"

จิ้นเฟิงเฉินพูดเหมือนกลัวว่าดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก ไม่อยากพูดอะไรมาก ที่สำคัญคือเขากลัวว่าจะทำให้เจียงสื้อสื้อตื่น

"รับทราบครับ"

กู้เนี่ยนกลับหลังหันเดินออกไป แล้วปิดประตูลงเบาๆ

เจียงสื้อสื้อตื่นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง เธอลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นขยี้ตาอย่างงัวเงียเบาๆ แล้วมองไปที่ตัวจิ้นเฟิงเฉิน

เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แม้จะมองแค่ข้างๆ ก็รู้ว่าสีหน้าตอนนี้ของเขาเข้มงวดแค่ไหน

เจียงสื้อสื้อวางเท้าลงพื้น ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเขา

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเสียงเท้าเดิน ก็เลยหันหน้ากลับไปมอง เห็นเธอตื่นแล้วก็เลยคุยกับทางปลายสายแค่คำสองคำจากนั้นก็วางสายไป

เขาเดินเข้าไปหาเธอด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน "ขอโทษนะที่ทำให้เธอตื่น"

เมื่อคืนเธอทำงานกับเขาจนถึงกลางดึก เขาอยากให้เธอหลับอีกหน่อย

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า "ไม่ต้องหรอก ฉันนอนอิ่มแล้วล่ะ"

พูดจบ เธอก็บิดขี้เกียจ หันหน้าไปมองหน้าต่างสูงถึงพื้น

ท้องฟ้าแจ่มใสด้านนอกนั้น มีแสงแดดเจิดจ้าส่องประกายอยู่

รอยยิ้มที่ร่าเริงปรากฏขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้ม เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พูดว่า: "วันนี้อากาศดีจังเลยนะ"

ต่อมา เธอก็หันหน้าไปมองจิ้นเฟิงเฉิน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ในเมื่ออากาศดีขนาดนี้ งั้นฉันก็จัดการเอกสารให้นายต่อดีกว่า"

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินแล้ว คิ้วสวยของเขาก็ขมวดเป็นปม "เธอไม่กลับบ้านเหรอ?"

"กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ น่าเบื่อจะตาย สู้อยู่ที่นี่กับนายดีกว่า อีกอย่างนะ เมื่อวานนายตกลงแล้วนี่ว่าจะให้ฉันกลับไปทำงานที่บริษัท"

ที่สำคัญคือ เธอจะต้องจับตามองเขา แบบนี้เขาก็จะได้กินอาหารครบทั้งสามมื้อ

จิ้นเฟิงเฉินปลอบเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า: "สื้อสื้อ เมื่อคืนเธอทำงานกับฉันจนถึงดึก จะต้องเหนื่อยมากแน่เลย กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ดีไหม?"

"ไม่ ฉันจะอยู่ที่นี่กับนาย" เจียงสื้อสื้อไม่ยอมเขาง่ายๆ "ถ้านายยังดึงดันให้ฉันกลับบ้านอยู่อีก ฉันจะโกรธจริงๆแล้วนะ"

เธอขู่เขาขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะ เขาตามใจเธอมาตลอด เธออยากทำอะไรก็ทำ ครั้งนี้เขาก็คงต้องยอมอีกตามเคยสินะ

"งั้นก็ได้ ถ้าเธอเหนื่อยแล้ว ก็ไปนอนที่ห้องพักผ่อน ดีไหม?" จิ้นเฟิงเฉินกำชับ

เจียงสื้อสื้อตอบตกลง "ฉันรู้แล้วน่า"

กู้เนี่ยนซื้อข้าวเช้ากลับมาก็เห็นเจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นมาแล้ว เขายกกล่องอาหารแล้วพูดว่า: "คุณหญิง อาหารเช้ามาแล้วครับ"

เจียงสื้อสื้อยิ้มตอบ "ขอบใจนะ"

กู้เนี่ยนวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะชา "คุณหญิงครับ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ครับ"

ต่อมา เขาก็เปิดถุงออก เอากล่องอาหารด้านในออกมาทีละกล่อง วางเรียงไว้บนโต๊ะชาแล้วเปิดฝาออก

กลิ่นอาหารลอยออกมาอบครวญในห้อง

"จ๊อกๆ---"

เสียงท้องร้องของเจียงสื้อสื้อดังขึ้น เธอรีบเอามือไปปิดไว้ แล้วพูดอย่างเขินอายว่า: "ฉันคงจะหิวแล้วล่ะ"

"งั้นรีบกินเถอะ"