ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 150

บทที่ 150 แดดดี๊หาแม่เลี้ยงให้ผม

และคุณท่านฉินก็สอนเจียงสื้อสื้อชงชา พูดคุยกันมากมายเกี่ยวกับพิธีชงชา เจียงสื้อสื้อฟังอย่างสนอกสนใจ ทั้งสองคนคุยกันอย่างมีความสุข และยังเล่นหมากรุกด้วยกันอีก

เรื่องเล่นหมากรุกเมื่อก่อนเจียงสื้อสื้อเคยเรียนมา เธอคิดว่าตัวเองก็ค่อนข้างเก่ง แต่เมื่ออยู่กับคุณท่านจิ้นก็ยังแพ้อยู่ดี

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเขินอาย “คุณตาฉินสุดยอดจริงๆ”

คุณท่านฉินก็ยิ้ม เมื่อวานเล่นแพ้ให้กับจิ้นเฟิงเฉินไปสามกระดาน คุณท่านก็ซึมเศร้าไปทั้งวัน หลังจากมีชีวิตมามากกว่าครึ่งชีวิต แต่กลับเล่นมารุกสู้หลานชายตัวเองไม่ได้ ตอนนี้ได้ชนะเจียงสื้อสื้ออารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาก

“แม่หนูคนนี้ ความสามารถในการเล่นหมากรุกก็ดีเลย มีความฉลาด”

เมื่อจบกระดานหมากรุก เวลาก็ล่วงเลยมาถึงสองทุ่มกว่า เจียงสื้อสื้อก็เตรียมตัวที่จะกลับแล้ว

คุณท่านฉินก็จะกลับ ดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า “ไปเถอะ ปู่ก็จะกลับแล้ว จะได้ไปส่งเธอระหว่างทาง”

เจียงสื้อสื้อคิดแล้ว ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เมื่อถึงหน้าประตู เจียงสื้อสื้อก็ลงจากรถ และบอกลากับคุณท่านฉิน “คุณตาฉินฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“อืม ไปเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน”

คุณท่านฉินยิ้มและมองดูของเจียงสื้อสื้อที่กลับไป แล้วจึงกลับบ้าน

..........

เจียงสื้อสื้อก็อารมณ์ดี แม้คุณท่านฉินจะอายุมากแล้ว แต่กลับน่าสนใจมาก นอกจากนี้ยังเป็นที่น่าพอใจมากที่ได้ทำความรู้จักกัน

และเธอก็ขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังห้องของตัวเอง เจียงสื้อสื้อก็เห็นเสี่ยวเป่ายืนอยู่หน้าประตูบ้าน ใบหน้าอมชมพูดูเหมือนบูดบึ้งมาก ข้างๆเขาคือพ่อบ้านตระกูลจิ้น

เมื่อเห็นตัวเอง เสี่ยวเป่าก็วิ่งเข้ามาหา เจียงสื้อสื้อจึงรีบรับไว้ แววตาของเธอประหลาดใจ จึงเอ่ยปากถามขึ้น “เสี่ยวเป่ามาที่นี่ได้ยังไง”

ในตอนนี้ ยังเป็นพ่อบ้านที่มากับเขา จิ้นเฟิงเฉินล่ะ

พ่อบ้านถอนหายใจและพูดว่า “คุณเจียง คุณหนูทะเลาะกับนายน้อย จึงหนีออกมา”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็ตะลึง และได้ยินเสี่ยวเป่าในอ้อมกอดของเธอพูขึ้นอย่างน่าสงสาร “น้าสื้อสื้อครับอย่าไล่ผมไปไหนนะ ผมไม่อยากเจอแดดดี๊ แดดดี๊ใจร้ายที่สุด เกลียดแดดดี๊”

ตกลงเกิดอะไรขึ้น เจียงสื้อสื้อค่อนข้างสงสัย จึงถามกับพ่อบ้านว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

พ่อบ้าน “คุณหนูไม่ยอมกินข้าว จึงถูกนายน้อยอบรม และออกจากบ้านไป หลังจากนั้นผมทำได้แค่พาเขามาหาคุณเจียง”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อมองเสี่ยวเป่าอย่างตกตะลึง ทำไมไม่ยอมกินข้าว

เมื่อรู้เรื่องคร่าวๆ เจียงสื้อสื้อก็พอรู้นิสัยของเสี่ยวเป่าว่าจะไม่กลับไปอีกสักพัก จึงรับเขามา และบอกกับพ่อบ้านว่า “ลุงจางคะ ลุงกลับไปก่อนเถอะ บอกนายน้อยของคุณด้วย ฉันจะดูแลคุณหนูเอง”

ลุงจางพยักหน้า “ได้ครับ งั้นผมรบกวนคุณเจียงด้วย”

หลังจากพ่อบ้านกลับไป เจียงสื้อสื้อก็อุ้มเสี่ยวเป่าเข้าบ้าน

เจียงสื้อสื้อทานข้าวมาจากด้านนอกแล้ว แต่ก็ยังทำอาหารให้เสี่ยวเป่า