ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 151

บทที่ 151 จะแต่งงานกันแล้ว

เจียงสื้อสื้อรู้สึกสลดใจเล็กน้อย เธอปริปากเอ่ยยิ้มๆว่า:"เสี่ยวเป่า ดึกมากแล้ว เดี๋ยวน้าเล่านิทานให้ฟัง เข้านอนกันเถอะ"

เสี่ยวเป่าพยักหน้า แม้ว่าในใจจะยังมีคำพูดอีกมากมายก็ตาม เเต่ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกง่วงเเล้ว สุดท้ายจึงไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

เสี่ยวเป่าฟังเจียงสื้อสื้อเล่านิทานอยู่ในอ้อมแขนเธอเงียบๆ ไม่นานเด็กน้อยก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

เจียงสื้อสื้อจดจ้องใบหน้ายามหลับใหลของเด็กชาย ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวร่างเล็กแล้วล้มตัวนอน

ราตรีนั้นผ่านพ้นไปอย่างเงียบสงัด

วันต่อมา หลังจากที่เจียงสื้อสื้อกับเสี่ยวเป่ากินอาหารเช้าเสร็จ พ่อบ้านก็มาเคาะประตูเรียกทันที

พอเปิดประตูก็ได้ยินลุงจางเอ่ยขึ้นว่า:"คุณเจียง ผมมารับคุณชายน้อยไปโรงเรียนครับ แวะไปส่งคุณที่บริษัทด้วย"

"ค่ะ ขอบคุณลุงจางนะคะ"

จากนั้นเจียงสื้อสื้อก็เก็บของ แล้วพาเสี่ยวเป่าออกไปจากบ้าน

ระหว่างทาง พ่อบ้านก็พลันเกริ่นขึ้นว่า:"คุณเจียง ช่วงนี้ที่บ้านค่อนข้างยุ่ง คุณชายท่านฝากบอกมาว่าคงต้องรบกวนให้คุณเจียงช่วยดูแลคุณชายน้อยให้หน่อยแล้ว"

ช่วงนี้ตระกูลจิ้นยุ่งมากจริงๆ จิ้นเฟิงเฉินก็ง่วนอยู่แต่กับงาน งานเลี้ยงฉลองครบรอบวันเกิดของคุณท่านตระกูลจิ้นก็จะมาถึงแล้ว ไหนจะงานแต่งของจิ้นเฟิงเฉินอีก

ที่เสี่ยวเป่างอแงก็เป็นเพราะว่าได้ยินฉินมู่หลันกับคุณยายฉินกันเรื่องแต่งงานของจิ้นเฟิงเฉิน คุณยายฉินให้ฉินมู่หลันอย่ามองแต่ซูชิงหยิง เพราะเห็นว่าหลายปีมานี้ก็ไม่เห็นแววจิ้นเฟิงเฉินจะชอบเธอเลย จึงคิดจะใช้โอกาสจากงานเลี้ยงวันเกิดของคุณท่านในครั้งนี้ เชิญชวนพวกคุณหนูต้นตระกูลผู้ดีมาร่วมงานกันเยอะๆ ไม่แน่เผื่อจิ้นเฟิงเฉินจะเจอคนที่ชอบหรือถูกใจ

แม้ว่าฉินมู่หลันจะชมชอบซูชิงหยิงจากใจจริง แต่พอคิดๆดูแล้วก็ใช่ว่าที่คุณยายฉินพูดจะไม่สมเหตุสมผลซะทีเดียว อย่างน้อยเธอก็หวังว่าคนที่จะมาเป็นลูกสะใภ้เธอจะไม่ใช่เจียงสื้อสื้อก็แล้วกัน ดังนั้นเธอจึงยอมตกปากรับคำโดยไม่คัดค้านอะไร

ด้วยความที่เรื่องนี้ค่อนข้างเป็นประเด็นอ่อนไหวสำหรับเสี่ยวเป่า เมื่อได้ยินมาแบบนั้นเด็กน้อยก็เกิดเข้าใจผิด คิดไปต่างๆนานาว่าหากแด็ดดี้แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นแล้วมีลูกอีกคน ตัวเองก็จะไม่เป็นที่รักของแด็ดดี้อีกต่อไป ที่สำคัญคือจะไม่ได้เจอกับคุณน้าสื้อสื้ออีกแล้วด้วย

แม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ถ้าต้องดูแลเสี่ยวเป่าเธอก็เต็มใจ ดังนั้นจึงไม่ได้ปฏิเสธอะไร

"จริงเหรอ? งั้นก็แสดงว่าเสี่ยวเป่าจะได้อยู่กับคุณน้าสื้อสื้อทุกวันเลยใช่ไหมครับ?" เสี่ยวเป่าเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น อย่าให้ได้พูดเลยว่าทำสีหน้าดีใจขนาดไหน

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า พลันอดหยิกแก้มนุ่มของเจ้าเด็กน้อยไม่ได้

เมื่อถึงโรงเรียนแล้ว เจ้าเด็กน้อยก็เอ่ยลากับเจียงสื้อสื้อด้วยท่าทางดีใจลิงโลด

.........

หลังจากนั้นพ่อบ้านก็พาเจียงสื้อสื้อมาส่งถึงที่บริษัท วันนี้เป็นวันเงินเดือนออก เธอรับโปรเจกต์ติดต่อกันมาหลายงาน แถมเดือนนี้เธอก็ได้รับโบนัสไม่น้อยด้วย

ในงานประชุมช่วงเช้า ซูซานเอ่ยปากชมเจียงสื้อสื้อต่อหน้าพนักงาน

แม้ว่าทุกคนต่างก็รู้ดีและนับถือในความสามารถของเจียงสื้อสื้อ ทว่าก็มีไม่น้อยที่รู้สึกอิจฉาตาร้อน เพราะตอนนี้เจียงสื้อสื้อได้กลายเป็นคนดังในบริษัทไปแล้ว แถมยังได้ทำงานใกล้ชิดสนิทกับซูซานอีก จึงไม่แปลกนักที่พวกชอบสุบสิดนินทาเเต่ไม่มีผลงานอะไรจะอิจฉาริษยา

หนึ่งในนั้นยังมีคนบอกว่าที่เจียงสื้อสื้อทำได้ก็เพราะเธอแอบใช้วิธีสกปรก สำหรับคำด่าทอเหล่านั้นเจียงสื้อสื้อก็ทำเพียงนิ่งเฉยและไม่เก็บมาใส่ใจ

หนึ่งวันที่ยุ่งเหยิงในที่สุดก็จบลง หลังเลิกงานเจียงสื้อสื้อก็ไปจ่ายค่าพยาบาลที่โรงพยาบาล

เธอนั่งคุยกับแม่ในห้องพักผู้ป่วยอยู่สักพัก อาการของฟางเสว่มั่นก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่มีวี่แววจะฟื้นขึ้นเลย

แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็เชื่อว่าสักวันแม่ของเธอจะตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน

"แม่ ตอนนี้หนูหาเงินเลี้ยงชีพเราได้แล้วนะ เพราะฉะนั้นแม่ต้องรีบฟื้นนะ"