ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 152

บทที่ 152 ผลักไสไล่ส่ง

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อออกจากโรงพยาบาล เธอก็ยังคงมีอาการเหม่อลอยเล็กน้อย

ภาพเหตุการณ์เมื่อกี้ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิด เจียงสื้อสื้อเเค่นยิ้มเย้ยหยันอย่างสมเพชตัวเอง ที่ผ่านมาเธอคิดอยู่ตลอดว่าระหว่างเธอกับจิ้นเฟิงเฉินนั้นไม่มีวันเป็นไปได้ ทว่าตอนนี้ภายในใจกลับรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจมากเหลือเกิน

เจียงสื้อสื้อเพิ่งจะรู้ตัว ว่าแท้จริงแล้วตัวเองนั้นคาดหวังมาโดยตลอด เธอคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่าต่างก็ชอบเธอ ตัวเธอเองก็ไม่เคยหยุดพยายาม เพื่อที่ว่าไม่แน่สักวันคนในตระกูลจิ้นก็อาจจะยอมรับในตัวเธอก็ได้ และระหว่างพวกเขาสองคนก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ซะทีเดียว

ทว่าตอนนี้......

เขากับซูชิงหยิงกลับคิดจะมีลูกด้วยกัน? เขาเป็นฝ่ายเต็มใจเอง? หรือเป็นเพราะตระกูลจิ้นบีบบังคับเขากันแน่?

แต่ไม่ว่าจะยังไง ระหว่างเธอกับจิ้นเฟิงเฉินก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึก ดูเหมือนว่าเธอจะต้องตัดใจแล้วจริงๆสินะ พลางตอกย้ำตัวเองอยู่ซ้ำๆ ว่าระหว่างพวกเขามันเป็นไปไม่ได้หรอก

คิดได้ดังนั้นก็ถอนหายใจ พลันจัดการอารมณ์ตัวเองอยู่สักพักก่อนจะกลับไปที่บ้าน

เพราะอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลานานไปหน่อย หลังจากที่เสี่ยวเป่าเลิกเรียนก็มาหาเธอที่นี่ทีเดียว เด็กน้อยยืนรออยู่ตรงหน้าประตูเนิ่นนาน เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อแล้วก็ตาเป็นประกายทันที พลันเอ่ยเสียงหวานเจื้อยแจ้วว่า:"คุณน้าสื้อสื้อ! ทำไมคุณน้ากลับมาช้าจังครับ? รู้ไหมว่าเสี่ยวเป่ารอนานมากเลย โทรไปคุณน้าก็ไม่รับสาย ผมก็นึกว่าคุณน้าจะไม่กลับมาอีกซะแล้ว"

มือถือของเจียงสื้อสื้อเเบตฯหมด เมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย

"ขอโทษนะเสี่ยวเป่า พอดีคุณน้ามีธุระนิดหน่อยน่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ คุณน้ากลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้วครับ"

เจียงสื้อสื้อยิ้มขำอย่างเอ็นดู ก่อนจะอุ้มเสี่ยวเป่าเข้าไปในบ้านเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

เธอวางเสี่ยวเป่าลงบนโซฟา พลันเข้าไปทำอาหารต่อที่ห้องครัว

ทีแรกเสี่ยวเป่าอาสาจะช่วย แต่กลับถูกเจียงสื้อสื้อปฏิเสธ

เสี่ยวเป่าจึงได้แต่นั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น สักพักเสียงกริ่งออดก็ดังขึ้น เจียงสื้อสื้อเดาว่าน่าจะเป็นจิ้นเฟิงเฉินที่มา ในหัวสมองพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล เเววตาเธอสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยกับเสี่ยวเป่าที่อยู่ในห้องนั่งเล่นว่า:"เสี่ยวเป่า น้ากำลังหั่นผักอยู่ ละมือไปไหนไม่ได้ หนูไปเปิดประตูให้น้าหน่อยได้ไหมจ๊ะ?"

"ครับคุณน้า" เสี่ยวเป่าลุกเดินไปเปิดประตูให้อย่างว่าง่าย

เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉิน เด็กน้อยยังคงติดใจเรื่องราวในคืนวันนั้น เสี่ยวเป่าทำหน้าเชิดใส่คนโตกว่า พลันหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นโดยไม่แม้แต่จะทักทาย

จิ้นเฟิงเฉินเมื่อเห็นท่าทางเง้างอนของลูกชายแล้วก็ได้แต่ยิ้มอ่อนอย่างจนใจ เขาปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว เจียงสื้อสื้อกำลังหั่นผัก เมื่อเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินมาก็พลันเผยสีหน้าอึดอัดเหมือนทำตัวไม่ถูก ทว่าเพียงครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติดังเดิม ด้วยความที่เมื่อกี้เผลอสะเพร่าเล็กน้อย นิ้วเธอจึงบาดโดนมีดโดยไม่ได้ตั้งใจ

เลือดสีแดงสดพลันไหลออกมาจากบาดแผลเล็ก จิ้นเฟิงเฉินเห็นแล้วรีบคว้ามือเธอมาดูพลางเอ่ยว่า:"ทำไมไม่ระวังเลย เจ็บมากไหม?"

เจียงสื้อสื้อเผยแววตื่นตกใจเล็กน้อย ก่อนจะชักมือกลับแล้วตอบว่า:"ไม่เป็นไร แค่แผลเล็กน่ะ ไม่เจ็บหรอก"

จิ้นเฟิงเฉินนึกว่าเป็นเพราะเธอเขินอาย จึงไม่ได้คิดอะไรมากนัก

หลังจากที่เช็ดแอลกอฮอล์ปิดปลาสเตอร์แผลเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็กะจะหั่นผักต่อ เเต่กลับถูกจิ้นเฟิงเฉินห้ามไว้เสียก่อน

"ฉันทำเอง"

พูดเสร็จเขาก็ดึงแขนเสื้อขึ้น พลันหั่นผักที่เจียงสื้อสื้อทำเหลือไว้เมื่อกี้นี้

เจียงสื้อสื้อเห็นแล้วกะจะปฏิเสธ ทว่ากลับไม่รู้ว่าต้องปริปากเอ่ยยังไง จึงได้แต่ยืนดูอยู่นิ่งๆทั้งอย่างนั้น