ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 180

บทที่180 จูบแล้วหายเจ็บ

บรรยากาศในห้องรับแขกระอุขึ้น บรรยากาศโดยรอบเริ่มไม่ชัดเจน มือของจิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะสะเปะสะปะไปทั่วตัวเจียงสื้อสื้อ อีกนิดคงจะ...

ในขณะที่ไฟในตัวกำลังจุดติด จู่ ๆ เจียงสื้อสื้อก็ได้สติ เธอหน้าแดงและผละจากจิ้นเฟิงเฉิน

“ผมไปอาบน้ำ”

จิ้นเฟิงเฉินน้ำเสียงแหบพร่า เขาวุ่นวายใจอย่างเสียไม่ได้ อีกนิดเดียวเขาเกือบจะอดใจไว้ไม่อยู่แล้ว...

พูดจบจิ้นเฟิงเฉินก็เข้าห้องน้ำไป

เจียงสื้อสื้อรู้ดีว่าเขาคงต้องอาบน้ำเย็น คิดแล้วก็อดที่จะเขินอายและเข้าไปแอบในห้องนอน

ในคืนนั้น เจียงสื้อสื้อกลับเข้าห้องแล้วหลับไป

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินอาบน้ำเสร็จแล้ว ดูเธอนอนหลับอย่างเงียบ ๆ มุมปากทำให้เกิดรอยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาเช็ดผมจนแห้ง จิ้นเฟิงเฉินจึงเดินไปนอนที่โซฟา

คืนนี้สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เจียงสื้อสื้อหลับได้อย่างไม่ต้องกังวล

เช้าวันต่อมาหลังจากตื่นนอนแล้ว เจอกับจิ้นเฟิงเฉินที่เพิ่งไปซื้ออาหารเช้ากลับเข้ามา แล้วคิดถึงภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แก้มของเจียงสื้อสื้อก็แดงอย่างช่วยไม่ได้ทำให้เธอทำตัวไม่เป็นธรรมชาติ

แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับทำเหมือนไม่มีอะไร และเรียกเธอให้มาทานอาหารเช้า

หลังทานเสร็จ กริ่งประตูก็ดังขึ้น เจียงสื้อสื้ออดสงสัยไม่ได้ว่าใครมาแต่เช้า เธอลุกไปเปิดประตูและพบว่าเป็นเสี่ยวเป่า

“น้าสื้อสื้อ!” เสี่ยวเป่าเข้ามากอดเจียงสื้อสื้อ

เห็นดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็ตกตะลึงและสงสัย จึงถามขึ้น: “เสี่ยวเป่ามาได้ยังไงคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ข้าง ๆ เขายิ้มเล็กน้อยแล้วอธิบาย: “สองวันนี้คุณพักฟื้นคงจะเบื่อ ดังนั้นผมเลยให้เสี่ยวเป่ามาอยู่เป็นเพื่อน”

“เหรอคะ? เจียงสื้อสื้อยิ้ม เสี่ยวเป่ามาอยู่เป็นเพื่อนตัวเธอ เธอดีใจมาก

เสี่ยวเป่าเห็นผ้าพันแผลที่หน้าผากเจียงสื้อสื้อแล้วปวดใจ แล้วถามเสียงออดอ้อน: “น้าสื้อสื้อ! หัวน้าเจ็บมากไหม?”

“ไม่เจ็บจ้ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มและส่ายหน้า

เสี่ยวเป่าที่อยู่ตรงหน้าเธอ ยืนเขย่งเท้าแล้วจูบหน้าผากเธอแล้วยิ้มและพูดว่า: “จุ๊บแล้วก็ไม่เจ็บแล้ว”

เห็นดังนั้น เจียงสื้อสื้อรู้สึกอบอุ่นใจ เจ้าหนูคนนี้ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ!

จากนั้น จิ้นเฟิงเฉินต้องไปบริษัท เสี่ยวเป่าดีใจมากจึงเอ่ยปาก

“แด๊ดดี้บ๊ายบาย วางใจเถอะ! ผมจะดูแลน้าสื้อสื้ออย่างดี”

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่น้ำลายไหลและแสดงความรังเกียจ แล้วเขาก็หันไปมองเจียงสื้อสื้อแล้วพูด: “มีอะไรก็โทรหาผม”

“อือ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้าและมองจิ้นเฟิงเฉินออกไป

และไม่รู้ว่าทำไม ในใจเธอจึงเกิดความรู้สึกอย่างเดิม ภาพนี้เหมือนกับภาพของภรรยาและลูกส่งสามีไปทำงานอย่างนั้น พวกเขาเหมือนครอบครัวที่มีกันสามคน ความรู้สึกแบบนี้ทำให้อดไม่ได้ที่จะมีรอยยิ้มอยู่บนหน้าเธอ

ช่วงเช้าเจียงสื้อสื้อไม่ได้ออกไปไหน เธออยู่บ้านดูโทรทัศน์และมีเสี่ยวเป่านั่งวาดรูปอยู่ข้าง ๆ

แต่ผ่านไปไม่นาน เสี่ยวเป่าก็วิ่งมาด้วยความตื่นเต้นและมอบภาพวาดในมือให้เจียงสื้อสื้อดู

“น้าสื้อสื้อ น้าดู”

ในภาพมีเสี่ยวเป่า จิ้นเฟิงเฉินและตัวเอง เป็นภาพที่มีความสุขสนุกสนาน เหมือนครอบครัวที่มีสมาชิกสามคน

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจียงสื้อสื้อเห็นภาพวาดของเสี่ยวเป่า แต่ครั้งนี้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลก ภาพนี้ของเสี่ยวเป่ามันดีมาก!

เสี่ยวเป่าใช้การวาดภาพจีนแบบดั้งเดิมซึ่งดูมีเสน่ห์มาก

ก่อนหน้านี้เจียงสื้อสื้อรู้อยู่แล้วว่าเวลาว่างของเสี่ยวเป่าไม่เพียงแต่เรียนเปียโน อีกทั้งยังมีไวโอลิน วาดภาพก็เก่ง ยังมีอะไรที่เจ้าเด็กน้อยคนนี้ทำไม่ได้ไหมนะ! เหมือนกับจิ้นเฟิงเฉินไม่มีผิด พ่อลูกคู่นี้เป็นเลิศขนาดนั้น

“เสี่ยวเป่าวาดเก่งมาก!” เจียงสื้อสื้อเอ่ยปากชม

เสี่ยวเป่าที่ได้รับคำชมยิ่งดีใจ เขายิ้มและพูดขึ้น “อันนี้ให้น้าสื้อสื้อเลยนะ!”