ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 192

บทที่192 จะขาดคุณไปได้อย่างไร

บนใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “เป็นไปได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าคุณคอแข็งหรอกหรือ ดื่มต่อเถอะ! ถ้ายังไม่ถึงขนาดอาเจียนออกมาก็ถือว่าคุณไม่ให้หน้าผม”

ถึงแม้ว่าใบหน้าของเขาจะมีรอยยิ้มอยู่ แต่ใครๆก็ฟังออกว่าคำพูดของจิ้นเฟิงเฉินนี้มีเลศนัย คนรอบข้างล้วนมองไปที่ประธานหลิวอย่างสงสาร แต่กลับไม่มีใครกล้าออกหน้าช่วย”

ประธานหลิวรู้สึกขมขื่นอย่างยิ่ง เขารู้สึกว่าคำพูดนี้คุ้นหู ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาเพิ่งจะพูดแบบนี้กับเจียงสื้อสื้อไป หรือว่าเป็นเพราะเธอที่ทำให้จิ้นเฟิงเฉินวางแผนอยากเมาเหล้าเขา?

คิดถึงตรงนี้ ประธานหลิวก็รู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมา ตนอยู่ของตนดีๆแต่กลับไปรังแกเจียงสื้อสื้อทำไม

ในห้องน้ำ ที่เจียงสื้อสื้อแอบหนีออกมาไม่ใช่เพียงเพราะประธานหลิว แต่ยังเป็นเพราะจิ้นเฟิงเฉินด้วย

ทุกครั้งที่เห็นเขาคนนั้น ในใจของเจียงสื้อสื้อก็จะเกิดความวุ่นวายขึ้นมา เธอพยายามปลอบโยนตนเอง เจียงสื้อสื้อ เธอมาทำงานต่างหาก เลิกคิดมากได้แล้ว

จัดการกับอารมณ์ของตนเองเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็กลับมายังห้องอาหารอีก

หลังจากเดินกลับเข้ามาแล้วเห็นว่าทุกคนกำลังผลัดกันชนแก้วกับประธานหลิวอยู่ เธอก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา

สวีหน้ารีบเข้าไปดึงตัวเธอมายืนข้างๆ ก่อนจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นคร่าวๆให้เธอฟัง

“พี่สื้อสื้อ ประธานจิ้นทำแบบนี้เพื่อพี่แน่เลย ประธานหลิวนี่ก็น่าสงสารจริงๆ ชอบใครไม่ชอบดันมาชอบพี่ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาดื่มเข้าไปกี่แก้วแล้ว ตอนนี้ก็ยังดื่มไม่หยุด ฉันรู้สึกไม่ดีแทนจริงๆ”

ฟังสวีหน้าพูดจบ นัยน์ตาของเจียงสื้อสื้อก็เกิดความประหลาดใจขึ้นมา เธอมองไปยังจิ้นเฟิงเฉินโดยไม่รู้ตัว

จิ้นเฟิงเฉินรับรู้ได้ว่า เจียงสื้อสื้อกลับมาแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้มองเธอ แต่ซูชิงหยิงที่อยู่อีกทางนั้นมีสีหน้าที่ย่ำแย่มาก

เพื่อช่วยเอาคืนให้กับเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินกลับทำเรื่องแบบนี้ได้ ซูชิงหยิงกำมือแน่นขึ้นไปอีก ในใจริษยาจนแทบคลั่ง

ตอนสุดท้าย ประธานหลิวดื่มจนไร้สภาพ ก่อนจะถูกพาออกไป สภาพแบบนี้ของเขาเกรงว่าพรุ่งนี้จะลุกไปทำงานคงจะลุกไม่ขึ้น ตอนนี้ยิ่งไม่ต้องนึกถึงเรื่องที่จะได้ร่วมงานกับเจียงสื้อสื้อเลย

ธุรกิจนี้ก็ถูกพับเก็บไปเรียบร้อย เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเหลือบมองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับสวีหน้า

หลังจากเจียงสื้อสื้อจากไป จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่อยากจะอยู่ในห้องอาหารต่อไปแล้ว ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับซูชิงหยิง ซูชิงหยิงเอ่ยปากขึ้น “เฟิงเฉิน ไม่คุยงานธุรกิจแล้วหรือ?”

ในใจของซูชิงหยิงรู้ดีว่าทำไมจิ้นเฟิงเฉินถึงเดินออกมา ก็เป็นเพราะเจียงสื้อสื้ออีกนั่นแหละ นี่เป็นอีกรอบที่เขายอมทิ้งงานไป

“ไม่คุยแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ!” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปาก

นานๆทีจะได้ออกมาพร้อมกับจิ้นเฟิงเฉิน ซูชิงหยิงไม่ยอมที่จะจากไปแบบง่ายๆเช่นนี้ เธอดึงมือของจิ้นเฟิงเฉินไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “คุณแคร์เจียงสื้อสื้อขนาดนั้นเลยเหรอ? เฟิงเฉิน เธอไม่แม้แต่จะสนใจคุณด้วยซ้ำ ผู้หญิงแบบนั้นไม่คู่ควรกับความใส่ใจของคุณ”

ซูชิงหยิงไม่รู้ว่าผู้หญิงอย่างเจียงสื้อสื้อนั้นมีดีอะไร เธอไปนัดดูตัวกับผู้ชายคนอื่นแล้ว จิ้นเฟิงเฉินกลับยังปกป้องเธออยู่

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเข้มขึ้น เขามองไปยังซูชิงหยิง ก่อนจะเม้มปากหนัก “เรื่องของผมคุณอย่ายุ่งให้มาก”

พูดจบ เขาก็สะบัดมือของซูชิงหยิงออกและเดินจากไป

ซูชิงหยิงยืนอยู่ที่เดิม ในใจเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม ทำไมกัน? ทำไมจิ้นเฟิงเฉินไม่เห็นถึงความดีของตนแม้แต่น้อย

แม้แต่ส่งเธอกลับบ้านก็ทำไม่ได้? เขารีบร้อนเดินจากไปแบบนี้ หรือว่าจะไปหาเจียงสื้อสื้ออีก? ในใจของซูชิงหยิงเกิดความริษยาเพิ่มมากขึ้น

เธอคิดว่าเธอต้องบอกเรื่องนั้นกับจิ้นเฟิงเฉิน เธอต้องให้เขารู้ว่าแท้จริงแล้วเจียงสื้อสื้อเป็นคนเช่นไร เธอต้องการให้เขาตายใจ