ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 193

บทที่ 193 งานวันคล้ายวันเกิดของคุณปู่

อีกฝั่งของทางจิ้นเฟิงเฉิน หลังจากกลับไปแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็กำลังเล่นเกมกับเสี่ยวเป่าอยู่ พอเห็นว่าพี่ชายของตนกลับมาแล้วก็เอ่ยปากทักทายขึ้น

“พี่ชาย กลับมาแล้วเหรอ!”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจ ถอดเสื้อคลุมออกโยนไปอีกทาง เกมก็จบพอดี จิ้นเฟิงเหราช้อนตาขึ้นมองก่อนจะเห็นว่าสีหน้าของพี่ชายตนไม่ค่อยดีนัก

เสี่ยวเป่ารู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ ทั้งสองสบตากันพักหนึ่ง ก่อนที่จิ้นเฟิงเหราจะเอ่ยปากถามออกมา “พี่ชาย เป็นอะไรไป? ที่งานเลี้ยงไม่ค่อยราบรื่นเหรอ?”

ลูกค้าคนไหนที่กล้ามาทำให้พี่อารมณ์เสียกันนะ?

จิ้นเฟิงเหราเกิดความสงสัยขึ้นมา ก่อนจะได้ยินคำถามจากจิ้นเฟิงเฉิน “นายสั่งให้ซูซานมอบหมายงานหลายชิ้นให้เจียงสื้อสื้อทำเหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกประหลาดใจตั้งแต่แรก เจียงสื้อสื้อร่างกายแข็งแรงอยู่ดีๆแต่กลับล้มป่วยได้ ตอนนี้เขาเข้าใจขึ้นมาแล้ว จิ้นเฟิงเหราพยักหน้ารับ

“ใช่สิ! อย่างนี้พี่สะใภ้จะได้ไม่มีเวลาไปนัดดูตัวแล้วไงล่ะ!”

“ใครให้นายสอดมือเข้ามายุ่ง” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อคืนวานกับวันนี้เขาปรากฏตัวทันแล้วเจียงสื้อสื้อกระเพาะอักเสบขึ้นมา สวีหน้าก็ไม่รับโทรศัพท์ แล้วเธอจะเป็นอย่างไรไป?

แล้วยังมีประธานหลิววันนี้อีก ถ้าหากตนไม่ไปร่วมงานเลี้ยงล่ะก็ ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับเจียงสื้อสื้อ มือไม้สกปรกแบบนั้น จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่จะตามมา

ตอนแรกจิ้นเฟิงเหราคิดว่าตนจะได้รับคำชม แต่เห็นสีหน้าที่น่ากลัวของพี่ชายตนแล้ว จึงทำได้เพียงแค่กล้าๆกลัวๆเอ่ยปากถามขึ้น “พี่ชาย เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

หรือว่าพี่ชายตนอยากให้พี่สะใภ้ไปนัดดูตัว? คงไม่ใช่หรอกมั้ง!

เสี่ยวเป่านั่งมองอยู่ข้างๆด้วยความงุนงง เขากะพริบตาเหมือนอยากพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

ที่จริงแล้วจิ้นเฟิงเฉินแค่ต้องการอาละวาด ในใจเขารู้สึกไม่พอใจ แต่ก็รู้สึกว่าคงจะไม่มีผลอะไร เพราะภายหลังอย่างไรก็คงจะมีผู้ชายเข้ามาข้องเกี่ยวกับเจียงสื้อสื้ออยู่ดี

เขาเม้มปากแน่น แต่กลับไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

มองเห็นว่าพี่เขามีใบหน้าที่มืดมนแล้วก็ทำให้จิ้นเฟิงเหราตกใจมาก ดังนั้นเลยรีบรับผิดออกมา

“พี่ชาย ผมสั่งให้ซูซานลดภาระงานของพี่สะใภ้ลงแล้ว ต่อไปจะไม่ให้พี่สะใภ้เหนื่อยหนักแน่นอน”

เธอเหนื่อยจนล้มป่วยไปแล้ว จิ้นเฟิงเฉินคิดในใจ สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “มอบหมายลูกค้าที่น่าเชื่อถือได้ให้กับเธอ ลูกค้าที่คิดไม่ซื่ออย่าให้เห็นแม้แต่คนเดียว”

“ผมรู้แล้ว พี่”

จิ้นเฟิงเหราตบหน้าอกตนเป็นเชิงให้ไว้วางใจได้ ในใจของเขากำลังคาดเดาไปต่างๆนาๆ หรือว่าวันนี้พี่ชายไปงานเลี้ยงแล้วเห็นว่าพี่สะใภ้กำลังคุยงานกับลูกค้าอยู่ และลูกค้าก็คิดไม่ซื่อกับพี่สะใภ้?

ใครคนไหนที่กล้าขนาดนี้กัน!

จิ้นเฟิงเฉินเดินขึ้นบันไดไปแล้ว มองตามหลังของเขาไป ก่อนจะคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ จิ้นเฟิงเหรายังคงหวาดกลัวอยู่

เขาคิดในใจว่า ต่อไปนี้ให้พี่สะใภ้คุยงานกับลูกค้าผู้หญิงก็พอแล้ว

เสี่ยวเป่ากะพริบตาสองที ก่อนจะถามขึ้น “คุณอา แด๊ดดี๊เป็นอะไรไปเหรอ?”

จิ้นเฟิงเหราส่ายหัวบ่งบอกว่าไม่ทราบเหมือนกัน

เสี่ยวเป่าถอนหายใจออกมา “คุณอา เมื่อไหร่พวกเราจะได้เจอกับน้าสื้อสื้อกัน เมื่อกี้คุณอาโพสต์วีแชทแล้วไม่ใช่เหรอ น้าสื้อสื้อเห็นหรือยัง? หรือว่าน้าไม่ชอบผมแล้ว”