ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 207

บทที่ 207 ต้องการกำจัดเธอ

ซูชิงหยิงตกใจจนตื่นขึ้นมา พอเห็นหน้าผู้เป็นแม่เธอก็รีบพุ่งเข้าไปกอดแล้วก็ร้องไห้ออกมา

“แม่คะ……”

เมื่อไม่เคยเห็นลูกสาวของตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อน มันก็ทำเอาแม่ซูถึงกับตกใจเลย คุณพ่อซูที่อยู่ชั้นบนก็ตกใจไม่แพ้กัน

หลังจากร้องไห้ไปสักพักซูชิงหยิงก็ได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พ่อกับแม่ฟัง

“พ่อคะ แม่คะ……หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ”

แม่ซูขมวดคิ้วเบาๆ จากนั้นจึงปลอบลูกสาวไปว่า “หยุดร้องไห้ก่อน ไม่แน่เจียงสื้อสื้ออาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้! ลองไปดูที่โรงพยาบาลก่อนดีไหม!”

“แต่แม่คะ ถ้าหากเจียงสื้อสื้อเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง เฟิงเฉินเขาจะ……”

จิ้นเฟิงเฉินจะเอาเรื่องเธอไหม ในชีวิตนี้เขาอาจจะไม่อยากจะเห็นหน้าเธออีกแล้วก็ได้ พอคิดถึงตรงนี้มันซูชิงก็ร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ

“หยุดร้องได้แล้ว พอแล้ว รีบไปเตรียมตัวให้เรียบร้อย เรื่องนี้ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องเผชิญหน้ากับมันอยู่ดี” พ่อซูบ่นออกมา

จากนั้นเขาก็ยกหูโทนศัพท์ขึ้นมาโทรหาพ่อจิ้นแม่จิ้นทันที ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกชอบเจียงสื้อสื้อขนาดนั้น ถ้าหากผู้หญิงคนนั้นเกิดเป็นอะไรคนมาจริงๆ จิ้นเฟิงเฉินอาจจะมาเอาเรื่องซูชิงหยิงจริงๆ ก็ได้ แต่ถ้ามีพ่อจิ้นกับแม่จิ้นอยู่ผลลัพธ์อาจจะออกมาต่างกันก็ได้ พวกเขาน่าจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ดีของทั้งตระกูลแล้วช่วยกล่อมจิ้นเฟิงเฉินด้วยอีกแรง

……

คนของตระกูลซูกับตระกลูจิ้นนัดเจอกันที่หน้าโรงพยาบาล เมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดเซียวของซูชิงหยิง แม่จิ้นก็รีบพูดให้กำลังใจไปว่า “ชิงหญิง ไม่ต้องกังวลไปนะ เมื่อกี้ป้าถามเฟิงเฉินมาแล้ว เจียงสื้อสื้อไม่ได้เป็นอะไรมาก มีเพียงแค่แผลถลอกกับหัวกระแทกพื้นนิดหน่อยเท่านั้งเองจ่ะ”

พอซูชิงหยิงได้ยืนอย่างนั้นเธอก็รู้สึกโล่งอกลงไปมากเลยทีเดียว

“คุณป้าคะ ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ เป็นเพราะหนูดื่มมากไปจนเกือบสร้างปัญหาใหญ่โตขึ้น เมื่อคืนหนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ…”

“พอแล้วพอแล้ว ป้าเองก็รู้ว่าหนูไม่ได้ตั้งใจ” ฉินมู่หลันตบไหล่ของซูชิงหยิงเบาๆ เป็นการปลอบใจ

คนทั้งหลายพากันเธอเข้าไปในโรงพยาบาล ไปสอบถามพยาบาลว่าห้องของเจียงสื้อสื้ออยู่ที่ไหน ประตูห้องของเจียงสื้อสื้อไม่ได้ปิด เนื่องจากแผลตามแขนของเจียงสื้อสื้อมีค่อนข้างมากจึงทำให้เธอขยับได้ไม่สะดวกนัก ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินกำลังป้อนอาหารให้เธออยู่ เสี่ยวเป่าก็กำลังยืนพูดอะไรไม่รู้อย่างมีความสุขอยู่ข้างๆ

ทั้งสามคนไม่ต่างจากคนในครอบครัวเดียวกันเลย พอเห็นภาพเหตุการณ์นี้เข้า ฉินมู่หลันก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที มือทั้งคู่ของซูชิงหยิงกำแน่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ตอนนี้ในใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหึงหวงจนแทบคลั่งแล้ว ซูชิงหยิงในตอนนี้กำลังคิดว่าเมื่อคืนเธอน่าจะผลักเจียงสื้อสื้อให้ถูกรถชนตายไปเลยน่าจะดี ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็คงไม่มีทางได้ปรากฏตัวออกมาในโลกที่มีจิ้นเฟิงเฉินอยู่อีกแล้ว

ฉินมู่หลันเคาะประตูเบาๆ แล้วค่อยเดินเข้าห้องไป พอเจียงสื้อสื้อเห็นคนเหล่านั้นเข้ามาสีหน้าของเธอก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปแต่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก

ซูชิงหยิงเดินตามเข้าไป จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาแล้วก็กล่าวขอโทษออกมา “คุณเจียงคะ ฉันขอโทษค่ะ เมื่อคืนฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ ตอนนั้นฉันดื่มมากไปหน่อยจึงใจร้อนไปหน่อย……”

พอพูดจบซูชิงหยิงก็ยังคงก้มหน้าก้มตา มีน้ำตาไหลรินออกมาจากตา

ถึงแม้ในใจตอนนี้เธอจะยังรู้สึกไม่ชอบเจียงสื้อสื้อก็ตาม แต่ซูชิงหยิงก็รู้ดีว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของตัวเอง ถ้าเกิดว่าเธอไม่ขอโทษจิ้นเฟิงเฉินจะต้องเกลียดเธอมากกว่าเดิมแน่ๆ

แม่ซูเองก็รีบออกมาช่วยลูกสาวของเธอพูด “คุณเจียงคะ ต้องขอโทษมากจริงๆ นะคะ เมื่อคืนลูกสาวของฉันก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ คุณสบายใจได้เลย ไม่ว่าจะเป็นค่ารักษาพยาบาลหรือสิ่งใดที่คุณอยากให้ทางเรารับผิดชอบ ทางเราจะรับผิดชอบอย่างเต็มที่เลยค่ะ”

“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว คุณซูเองก็ไม่ต้องคิดไปหรอกค่ะ”

พอได้ยินอย่างนั้น ซูชิงหยิงที่กำลังก้มหน้าอยู่ก็หันไปมองจิ้นเฟิงเฉินทันที

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินไม่ดีเลย สายตาที่เขามองมาที่ซูชิงหยิงนั้นเย็นชาเหลือเกิน

ดวงตาของซูชิงหยิงนั่นแดงขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าของเธอตอนนี้ดูแล้วช่างน่าสงสารเหลือเกิน ฉินมู่หลันยืนขึ้นมาแล้วตำหนิไปว่า “นี่แกทำสีหน้าอย่างนี้มันหมายความว่ายังไง?”

เพราะกระกระทำของซูชิงหยิงทำให้เจียงสื้อสื้อเกือบเอาชีวิตไม่รอด แล้วยังจะให้จิ้นเฟิงเฉินทำสีหน้าดีๆ กับเธอได้ยังไงกัน

เนื่องจากกลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกัน เจียงสื้อสื้อจึงได้ดึงแขนของจิ้นชิงหยิงเอาไว้ เพื่อจะสื่อว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ ในเมื่อซูชิงหยิงขอโทษไปแล้วเธอก็ไม่มีอะไรติดใจอีก