ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 208

บทที่ 208 อยากได้เธอจนทนไม่ไหวแล้ว

พอรถจอดสนิท เจียงสื้อสื้อก็รีบถามไปว่า “ไหนคุณบอกว่าจะส่งฉันกลับบ้างไม่ใช่เหรอคะ? แล้วพาฉันมาที่บ้านคุณทำไม?”

จิ้นเฟิงเฉินยังไม่ทันได้พูดอะไรเสี่ยวเป่าก็รีบตอบกลับมาว่า “น้าสื้อสื้อครับ บ้านของพ่อมันก็คือบ้านของน้าสื้อสื้อไม่ใช่เหรอครับ?”

“เสี่ยวเป่าพูดถูกแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินรีบพูดสนับสนุน

เจียงสื้อสื้อหน้าแดงขึ้นมาทันที คำพูดนี้มันไม่ได้กำลังสื่อว่าพวกเธอเธอครอบครัวเดียวกันแล้วเหรอ?

ไม่ใช่สักหน่อย นี่มันบ้ากันไปใหญ่แล้ว!

เจียงสื้อสื้อกะแอ้มออกมา แล้วรีบพูดไปว่า “ไม่ใช่นะ ยังไงคุณก็ไปส่งฉันที่บ้านเถอะนะ!”

การที่ต้องพักอยู่ในบ้านของจิ้นเฟิงเฉินไม่ว่ายังไงเจียงสื้อสื้อก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ค่อยดี ถึงแม้ว่าช่วงนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะพัฒนาขึ้นมามากก็ตาม แต่ว่า……

“ไม่ได้ การที่คุณได้รับบาดเจ็บยังไงผมก็ต้องมีส่วนต้องรับผิดชอบ แล้วแผลตามตัวคุณก็ยังไม่หายดี การที่คุณกลับไปอยู่คนเดียวนั้นจะให้ผมกับเสี่ยวเป่าสบายใจได้ยังไงกัน” จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธในทันที

“ใช่ครับใช่ครับ! น้าสื้อสื้อพักอยู่ที่นี่เถอะครับ! ผมกับพ่อจะได้ดูแลน้าสื้อสื้ออย่างเต็มที่ได้ครับ พักที่แค่ชั่วคราวพอน้าหายดีแล้วค่อยกลับไปอยู่บ้านก็ได้ครับ”

“แต่ว่า……”

“ไม่มีแต่ว่าแล้ว ต่อให้คุณไม่พักที่นี่ผมกับเสี่ยวเป่าก็จะตามไปอยู่กับคุณที่นู่นเหมือนกัน”

ตอนนี้เจียงสื้อสื้อมีแผลเต็มตัวไปหมด จิ้นเฟิงเฉินไม่มีทางปล่อยให้เธออยู่คนเดียวอย่างแน่นอน

ตอนนี้เจียงสื้อสื้อเริ่มลังเลแล้ว ถ้าไปอยู่ที่บ้านเธอ ตัวเองก็ไม่สามารถลุกมาทำอาหารให้สองพ่อลูกกินได้ อีกอย่างเธอจะทำใจให้จิ้นเฟิงเฉินยังต้องนอนโซฟาทุกวันเลยเหรอ? แบบนี้ยิ่งไม่ดีเข้าไปใหญ่ สุดท้ายก็เถียงสองพ่อลูกนี้ไม่ไหวเจียงสื้อสื้อจึงต้องยอมพักอยู่ที่นี่แต่โดยดี

พอเห็นอย่งนั้น เสี่ยวเป่าก็ได้แอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา ตอนนี้น้าสื้อสื้อยอมพักอยู่ที่นี่แล้ว พอหายสนิทแล้วค่อยหาข้ออ้างเธออยู่ต่อก็คงไม่ยากแล้ว

……

เจียงสื้อสื้อเองก็ไม่ได้มาที่วิลล่านี้นานแล้วเหมือนกัน เหล่าคนใช้ก็ให้เกียรติเธอมากเหมือนกัน ในวิลล่านี้มีพร้อมทุกอย่าง ข้าวของเครื่องใช้ที่เจียงสื้อสื้อจำเป็นต้องใช้ไม่มีขาดเลยสักชิ้น

ในเย็นวันนั้น จิ้นเฟฺงเฉินได้สั่งให้คนรับใช้ไปทำอาหารที่น่ากินมาตั้งหลายอย่าง ส่วนใหญ่จะเป็นของโปรดของเจียงสื้อสื้อทั้งนั้น และยังมีบางส่วนที่เป็นอาหารบำรุงร่างกายกับบำรุงกระเพาะ

พอเห็นอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ เจียงสื้อสื้อก็ถึงกับอึ้งไปเลย

“นี่เรากินกันแค่สามคนเองนะ ไม่ต้องเวอร์ขนาดนี้ก็ได้มั้งคะ?”

“มันต้องอย่างนี้แหละครับ ในเมื่อน้าสื้อสื้อไม่ได้มากินข้าวที่นี่ตั้งนานแล้ว อีกอย่างน้าก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมา จะต้องให้น้าสื้อสื้อได้กินอย่างเต็มที่อยู่แล้วครับ” เสี่ยวเป่าพูดขึ้น

พอได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมา เธอสามารถจินตนาการได้เลยว่าชีวิตต่อจากนี้ของเธอจะเป็นยังไงต่อไป หลังจากที่พักฟื้นเสร็จแล้วเธอจะต้องอ้วนขึ้นมากแน่ๆ!

เสียงหัวเราะที่ดังลั่นดังมาจากในห้องอาหาร ทั้งสามคนก็ไม่ต่างอะไรจากคนในครอบครัวเดียวกัน คนรับใช้ในวิลล่าเองก็ไม่ค่อยได้เห็นภาพแบบนี้บ่อยนัก ที่คุณหนูเล็กกับคุณชายจะรู้สึกดีกับผู้หญิงคนหนึ่งได้พร้อมกันอย่างนี้

ทุกคนต่างก็ปรนนิบัติกับเจียงสื้อสื้อราวกับว่าเธอเป็นคุณหญิงของที่นี่ไปแล้ว ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะยังไม่เคยย้ายเข้ามาอยู่เลย แต่ที่นี่ก็มีคนมาคอยทำความสะอาดอยู่ทุกวัน

หลังกินอาหารเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็นั่งเล่นกับเสี่ยวเป่าที่โซฟาอยู่พักหนึ่งก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำในห้อง

แผลถลอกตามร่างกายของเจียงสื้อสื้อยังไม่สมานกันดีเลย หลังจากอาบน้ำเสร็จมันก็รู้สึกเจ็บๆ เจียงสื้อสื้อจึงได้ไปเอายาที่หมอจ่ายให้มาทาตรงแผล

แผลตามแขนเธอทาไปเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าแผลตรงกลางหลังเธอก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับมันดี เจียงสื้อสื้อพยายามส่องกระจกช่วยแล้วแต่ก็ยังทาไม่ถึง

แล้วในตอนที่เธอกำลังจะยอมแพ้อยู่นั่นเอง จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เดินเข้ามา

เขามองมาที่เจียงสื้อสื้อ หยิบยาทากับสำลีจากมือเธอไป แล้วพูดด้วยเสียงที่ทุ้มลึกและมาดดีว่า “มาผมช่วยครับ”