ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 209

บทที่ 209 นี่มันเป็นลูกของได้เดรัจฉานคนไหน

หลังเตรียมตัวเสร็จ คนขับรถของตระกูลจิ้นก็ได้มาส่งทั้งคู่ที่ตลาด สำหรับเสี่ยวเป่าที่ไม่เคยมาเดินเล่นกับเจียงสื้อสื้อนี่ไม่พูดถึงเลยว่าเขากำลังตื่นเต้นขนาดไหน

“น้าสื้อสื้อครับ มีอะไรมีอะไรที่น้าสื้อสื้ออยากจะซื้อบ้างครับ?”

เจียงสื้อสื้อลองนึกๆ ดูก็ไม่มีอะไรให้ซื้อนะ

“แล้วเสี่ยวเป่าหล่ะครับ? มีอะไรที่อยากซื้อบ้าง?” เจียงสื้อสื้อถามกลับไปพร้อมรอยยิ้ม

“ผมมีของที่อยากซื้อให้น้าสื้อสื้อเยอะแยะเลยครับ ทั้งของกินทั้งเสื้อผ้า”

เด็กน้อยคนนี้พูดออกมาอย่างจริงจัง พอได้ยินอย่างนั้นเจียงสื้อสื้อก็ถึงกับต้องขำออกมา เจียงสื้อสื้อมองตามสายตาของเขาไป แล้วก็เห็นชุดครอบครัวที่กำลังตั้งโชว์อยู่

สายตาของเจียงสื้อสื้อต้องชะงักไปแป๊บหนึ่ง เสี่ยวดึงแขนเธอไว้แล้วพูดว่า “น้าสื้อสื้อเราซื้อชุดครอบครัวไปใส่กันดีไหมครับ?”

ปกติแล้วชุดครอบครัวมันต้องเป็นคนในครอบครัวเดียวกันใส่มันถึงจะถูก เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธไปกลับกันเธอกลับคาดหวังมันด้วยซ้ำ เธอจึงเดินตามเสี่ยวเป่าเข้าไปในร้าน

มันเป็นชุดครอบครัวที่เอาไว้ใส่ไปเที่ยว หลังจากเลือกไซส์ของเธอกับเสี่ยวเป่าเสร็จแล้ว ต่อไปก็เป็นของจิ้นเฟิงเฉินเนื่องจากการสั่งตัดชุดในงานโรงเรียนของเสี่ยวเป่าครั้งก่อนเจียงสื้อสื้อก็ได้รู้ไซส์ของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เธอจึงทำการซื้อชุดครอบครัวนั้นมาจนได้

ตอนนี้เสี่ยวเป่ารู้สึกดีใจมาก “น้าสื้อสื้อครับ เดี๋ยววันไหนว่างๆ เราใส่ชุดนี้ออกไปเที่ยวเล่นด้วยกันนะครับ”

“ได้ครับ” เจียงสื้อสื้อตอบไปด้วยความยิ้มแย้ม

ทั้งสองคนยังคงเดินเล่นต่อไป เจียงสื้อสื้อนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้จิ้นเฟิงเฉินเคยซื้อเสื้อผ้ากับเข็มกลัดให้เธอ แถมช่วงนี้เขายังช่วยดูแลเธอเป็นอย่างดี และเหมือนกับว่าเธอยังไม่เคยซื้ออะไรให้จิ้นเฟิงเฉินเลยนะ……

พอคิดได้อย่างนั้น เจียงสื้อสื้อจึงตัดสินใจที่จะซื้อของขวัญไปฝากจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ส่วนเสี่ยวเป่าได้ยินว่าน้าสื้อสื้อจะซื้อของขวัญให้พ่อเขาก็รู้สึกดีใจมาก อย่างที่คิดไว้เลยในใจของน้าสื้อสื้อนั้นมีพ่ออยู่จริงๆ ด้วย

“น้าสื้อสื้อครับ น้ากะว่าจะซื้ออะไรให้พ่อครับ?”

“ยังคิดไม่ออกเลย!”

เจียงสื้อสื้อกำล้งคิดหนัก ถ้าซื้อเสื้อผ้าให้เขา…เสื้อผ้าของที่นี่ราคาค่อนข้างสูง อีกอย่างเสื้อผ้าที่จิ้นเฟิงเฉินใส่ส่วนใหญ่ก็เป็นชุดที่สั่งตัดทั้งนั้น ถ้าเธอซื้อไปแล้วเกิดเขาใส่ไม่ได้ขึ้นมามันจะขายหน้าเอาได้ งั้นซื้ออะไรให้เขาดีนะ?

ในตอนนั้นเองเสียงพูดของเสี่ยวเป่าก็ดังขึ้น “น้าสื้อสื้อซื้อเนกไทไปฝากพ่อดีไหมครับ? ในละครผมเห็นนางเอกมักจะซื้อเนกไทเป็นของขวัญอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอครับ? แล้วเอาไปฆ้องให้พระเอกอย่างโรแมนติก”

“เสี่ยวเป่านี่หนูไปดูละครเรื่องไหมมาเนี่ย?” ฟังแล้วเจียงสื้อสื้อก็ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี

แต่พอมาคิดดูแล้วซื้อเนกไทไปฝากก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเหมือนกัน

แล้วทั้งคู่ก็เดินมาถึงย่านที่ขายเนกไทโดยเฉพาะ เจียงสื้อสื้อเลือกจนตาลายไปหมด กับการเลือกของขวัญให้เพศตรงข้ามนี่เธอช่างไม่ถนัดเอาเสียงเลย พนักงานที่อยู่ข้างๆ ก็ช่วยเลือกอยู่อีกแรง

หลังจากเลือกอยู่นาน ในที่สุดเจียงสื้อสื้อก็ต่องตาเนกไทสีดำอ่อนเส้นหนึ่งเข้า แล้วในตอนที่เธอกำลังจะยื่นมือไปหยิบมาดูอยู่นั้นเอง ก็ได้มีมือของใครคนหนึ่งยื่นมาแย่งเอามันตัดหน้าเธอไปก่อน

“พนักงานช่วยเอาเนกไทเส้นนี้ไปห่อให้ฉันหน่อย”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เจียงสื้อสื้อรีบหันตามต้นเสียงไป แล้วพบเข้ากับใบหน้าของคนที่คุยเคย

เธอคือ หันจิ้งนั่นเอง

เธอมาในชุดกระโปรงสีไวน์แดง ใบหน้าที่แต่งเต็มไปด้วยเครื่องสำอาง ถือกระเป๋าLVรุ่นใหม่อยู่ในมือ เธอกำลังวางมาดอย่างสูงส่ง

หลังจากที่เธอถูกไล่ออกไป เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้เจอหน้า หันจิ้งอีกเลย ตอนนี้พอเนกไทถูกแย่งเอาไปเจียงสื้อสื้อก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นมา ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนเห็นมันก่อนแท้ๆ ……

“อ้าว เจียงสื้อสื้อนี่เธอเองเหรอเนี่ย? ช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้” หันจิ้งพูดมาพร้อมยิ้ม แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นมันช่างแฝงไปด้วยเล่ห์นัย