ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 219
สรุปบท บทที่ 219 เธอไม่ต้องคิดคำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
สรุปเนื้อหา บทที่ 219 เธอไม่ต้องคิดคำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น – ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
บท บทที่ 219 เธอไม่ต้องคิดคำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น ของ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ในหมวดนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เมียวเมียว อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 219 เธอไม่ต้องคิดคำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น
ทางด้านนี้ เจียงสื้อสื้อพูดได้ว่าโกรธอย่างมาก เธอไม่คิดว่าหลี่อานจะไร้ยางอายขนาดนั้น ตอนแรกทั้งสองก็พูดกันไว้อย่างชัดเจนแล้ว ผลลัพธ์ตอนนี้……
ในตอนนั้นอีกฝ่ายให้เงินตนเยอะมาก มองดูแล้วฐานะก็ไม่ธรรมดา แต่ว่าหลี่อานคนนี้เผยให้เห็นกลิ่นอายของคนธรรมดาๆทั่วไป อย่างไรก็ตามเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าเขาไม่สอดคล้องกับครอบครัวที่ให้ตนอุ้มบุญในตอนแรกเลย แต่พยานหลักฐานตรงหน้า……
“ไม่คิดจะอธิบายกับฉันหน่อยหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินเม้มปากพูด
ทำไมอยู่ดีดี ถึงสามารถมีผู้ชายคนหนึ่งออกมากล่าวอ้างว่าตนเป็นสามีของเจียงสื้อสื้อ?
เจียงสื้อสื้อสติเพิ่งกลับมา เธอมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินแล้วพูดว่า : “ไม่มีอะไรอธิบาย จิ้นเฟิงเฉิน เดิมทีเราก็ไปกันไม่ได้ เวลานี้ฉันจมอยู่กับการหลอกตัวเองว่านี้คือสิ่งที่สวยงาม เดิมทีสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นของฉัน เราตัดขาดความสัมพันธ์กันน่าจะดีกว่า! คุณไปเถอะ จากนี้ไปก็ไม่ต้องมาหาฉันอีกแล้ว”
หลังจากพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็หันหลังคิดจะกลับเข้าห้องไป
ได้ยินคำเหล่านี้ สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินยิ่งมืดมน ตรงเข้าไปยื่นมือไปดึงเจียงสื้อสื้อ ดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอด
“เจียงสื้อสื้อ คุณยั่วยุฉันอีกแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะปล่อยมือ เราอยู่ด้วยกันแล้ว มีเรื่องอะไรถึงกับไม่สามารถเผชิญหน้าด้วยกันได้เลยหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินกอดเจียงสื้อสื้อไว้แน่น แล้วพูดต่อ : “ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? ทำไมเขาถึงอ้างว่าเป็นสามีของคุณ? บอกฉันได้ไหม?”
ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินพูด เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะตาแดง เธอก็คิดอยากจะเผชิญหน้าเรื่องราวเหล่านี้ด้วยกันกับจิ้นเฟิงเฉิน! แต่ว่า……
ท้ายที่สุดเจียงสื้อสื้อก็ยังคงไม่เอ่ยปาก เรื่องนี้ ในที่สุดมันยากที่เธอจะพูดได้
นึกถึงคำพูดของจิ้นเฟิงเฉิน ภายในใจเจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่เป็นสุข เธอได้แต่ขอโทษอยู่เงียบๆภายในใจ
เห็นว่าเจียงสื้อสื้ออะไรๆก็ไม่ยินยอม ในใจจิ้นเฟิงเฉินก็ผิดหวังเล็กน้อย เขาทอดถอนหายใจ
“เจียงสื้อสื้อ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถปล่อยมือ……”
“ดึกมากแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ”
เจียงสื้อสื้อต้องการจะหลุดออกจากอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน เธอในตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าควรจะสู้หน้ากับชายคนนี้อย่างไรจริงๆ
จิ้นเฟิงเฉินไม่ปล่อยเจียงสื้อสื้อ ในทางตรงกันข้าม ยังก้มลงไปจูบที่ปากเธอ
กลิ่นอายความรุ่มร้อนของผู้ชายมาปะทะที่ใบหน้า เจียงสื้อสื้อก็สู้ดิ้นรน แต่ว่าอย่างไรความแข็งแกร่งก็เทียบกับจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ ท้ายที่สุดก็ทำได้แค่รองรับอย่างเชื่อฟัง
บรรยากาศในห้องโถงใหญ่เปลี่ยนไปเป็นความเคลิบเคลิ้ม ร่างกายของคนทั้งสองเปลี่ยนไป แต่ท้ายที่สุดในช่วงเวลาสั้นๆ จิ้นเฟิงเฉินยังคงอดกลั้นเอาไว้ เขาค่อยๆปล่อยเจียงสื้อสื้อ
“ไปอาบน้ำเถอะ! ฉันไปก่อน”
เขาก็อยากสัมผัสเจียงสื้อสื้อโดยไม่ต้องคำนึงถึงสิ่งใด แต่กลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะยิ่งเกลียดเขา จิ้นเฟิงเฉินถอนหายใจ ก็ไม่รู้ว่าสาวน้อยคนนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะสามารถยอมรับตนได้อย่างแท้จริง
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า แล้วรีบวิ่งไปที่ห้อง
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จออกมา จิ้นเฟิงเฉินก็ไปแล้ว ใจของเจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆสงบลง
จิ้นเฟิงเฉินเคยเจอหลี่อานแล้ว ชัดเจนว่าเจียงสื้อสื้อรู้นิสัยใจคอเขาดี ตนไม่ได้บอกเรื่องอะไรกับเขา แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินต้องไปตรวจสอบเองอย่างแน่นอน หากว่าตรวจสอบออกมา……
คิดแล้ว อารมณ์ของเจียงสื้อสื้อก็เปลี่ยนไปเป็นกระวนกระวายอีก
……
วันต่อมา เจียงสื้อสื้อมาที่บริษัทก่อนเวลาทำงาน เป็นเช้าที่จิตใจวอกแวก ถึงเวลากลางวัน ก็รับโทรศัพท์จากเสี่ยวเป่า
“น้าสื้อสื้อ คุณกินข้าวหรือยัง?” เสียงของเสี่ยวเป่าดังทอดออกมาจากอีกด้านหนึ่ง
“คุณเจียง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนคุณจริงๆ คือซวนซวน อยากจะเจอคุณ พวกเราอยู่แถวๆบริษัทของคุณ ออกมากินข้าวเย็นด้วยกันไหม?”
นึกถึงหลี่ซวน ในใจเจียงสื้อสื้อรู้สึกผิดเล็กน้อย ได้เพียงถามที่อยู่จากนั้นก็ออกไป
หลี่ซวนมีความสุขที่ได้เห็นเจียงสื้อสื้อ โผตรงเข้าไปพร้อมตะโกนเรียก : “หม่ามี๊!”
ในเวลาเดียวกัน จิ้นเฟิงเหราก็มาพบลูกค้าอยู่โต๊ะข้างๆ เพียงแต่ตอนที่เจียงสื้อสื้อเข้ามา เขาก็ใช้หนังสือพิมพ์ปิดหน้าตนเองทันที
ได้ยินหลี่ซวนเรียกเจียงสื้อสื้อว่าหม่ามี๊นี้ จิ้นเฟิงเหราก็คิ้วขมวด ยังคิดว่าตนเองหูฝาด เกิดอะไรขึ้น??? เด็กคนนี้ คาดไม่ถึงว่าจะเรียกพี่สะใภ้ว่าหม่ามี๊?
จิ้นเฟิงเหราตั้งสติไม่มีทางที่จะออกไป นั่งสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ
ต่อมาช่วงเวลามื้ออาหาร หลี่ซวนก็เหมือนกับครั้งที่แล้ว ก็อ้อนเจียงสื้อสื้อเป็นพิเศษ สองพ่อลูกดูเหมือนว่าตั้งใจจะกดดันเจียงสื้อสื้อ
แต่ว่าเจียงสื้อสื้อไม่ได้รู้สึกถึงอารมณ์ของความเป็นแม่ต่อหลี่ซวนเลย แค่รู้สึกผิดต่อเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“คุณเจียง ขอให้คุณลองพิจารณาอีกครั้งเถอะ! ไปถึงตระกูลหลี่แล้ว ฉันจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดีที่สุด”
“คุณหลี่ ฉันคิดว่าในโทรศัพท์เมื่อวานก็ชัดเจนมากแล้ว”
“เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นใช่ไหม? คุณเจียง แต่ว่าคุณเคยมีลูกแล้ว ฉันคิดว่าเขาต้องรู้เรื่องนี้……”
คำพูดนี้ของหลี่อานใช้อำนาจคุกคามเธออย่างชัดเจน เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อย ท้ายที่สุดก็ต้องเลิกรากัน
ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเหราจะนั่งอยู่โต๊ะข้างๆ แต่ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกันทว่าไก้ยินไม่ชัด เขาได้แค่รีบทำเมินเฉย ท้ายที่สุดก็ได้แต่มองเจียงสื้อสื้อจากไปอย่างตาปริบๆ
ในที่สุดมันเกิดอะไรขึ้น? ท้ายที่สุดเด็กคนนี้โผล่มาจากไหน ตอนนี้จิ้นเฟิงเหราแค่รู้สึกสับสนงุนงงไปหมด
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！