ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 219

บทที่ 219 เธอไม่ต้องคิดคำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น

ทางด้านนี้ เจียงสื้อสื้อพูดได้ว่าโกรธอย่างมาก เธอไม่คิดว่าหลี่อานจะไร้ยางอายขนาดนั้น ตอนแรกทั้งสองก็พูดกันไว้อย่างชัดเจนแล้ว ผลลัพธ์ตอนนี้……

ในตอนนั้นอีกฝ่ายให้เงินตนเยอะมาก มองดูแล้วฐานะก็ไม่ธรรมดา แต่ว่าหลี่อานคนนี้เผยให้เห็นกลิ่นอายของคนธรรมดาๆทั่วไป อย่างไรก็ตามเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าเขาไม่สอดคล้องกับครอบครัวที่ให้ตนอุ้มบุญในตอนแรกเลย แต่พยานหลักฐานตรงหน้า……

“ไม่คิดจะอธิบายกับฉันหน่อยหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินเม้มปากพูด

ทำไมอยู่ดีดี ถึงสามารถมีผู้ชายคนหนึ่งออกมากล่าวอ้างว่าตนเป็นสามีของเจียงสื้อสื้อ?

เจียงสื้อสื้อสติเพิ่งกลับมา เธอมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินแล้วพูดว่า : “ไม่มีอะไรอธิบาย จิ้นเฟิงเฉิน เดิมทีเราก็ไปกันไม่ได้ เวลานี้ฉันจมอยู่กับการหลอกตัวเองว่านี้คือสิ่งที่สวยงาม เดิมทีสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นของฉัน เราตัดขาดความสัมพันธ์กันน่าจะดีกว่า! คุณไปเถอะ จากนี้ไปก็ไม่ต้องมาหาฉันอีกแล้ว”

หลังจากพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็หันหลังคิดจะกลับเข้าห้องไป

ได้ยินคำเหล่านี้ สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินยิ่งมืดมน ตรงเข้าไปยื่นมือไปดึงเจียงสื้อสื้อ ดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอด

“เจียงสื้อสื้อ คุณยั่วยุฉันอีกแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะปล่อยมือ เราอยู่ด้วยกันแล้ว มีเรื่องอะไรถึงกับไม่สามารถเผชิญหน้าด้วยกันได้เลยหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินกอดเจียงสื้อสื้อไว้แน่น แล้วพูดต่อ : “ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? ทำไมเขาถึงอ้างว่าเป็นสามีของคุณ? บอกฉันได้ไหม?”

ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินพูด เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะตาแดง เธอก็คิดอยากจะเผชิญหน้าเรื่องราวเหล่านี้ด้วยกันกับจิ้นเฟิงเฉิน! แต่ว่า……

ท้ายที่สุดเจียงสื้อสื้อก็ยังคงไม่เอ่ยปาก เรื่องนี้ ในที่สุดมันยากที่เธอจะพูดได้

นึกถึงคำพูดของจิ้นเฟิงเฉิน ภายในใจเจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่เป็นสุข เธอได้แต่ขอโทษอยู่เงียบๆภายในใจ

เห็นว่าเจียงสื้อสื้ออะไรๆก็ไม่ยินยอม ในใจจิ้นเฟิงเฉินก็ผิดหวังเล็กน้อย เขาทอดถอนหายใจ

“เจียงสื้อสื้อ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถปล่อยมือ……”

“ดึกมากแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ”

เจียงสื้อสื้อต้องการจะหลุดออกจากอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน เธอในตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าควรจะสู้หน้ากับชายคนนี้อย่างไรจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินไม่ปล่อยเจียงสื้อสื้อ ในทางตรงกันข้าม ยังก้มลงไปจูบที่ปากเธอ

กลิ่นอายความรุ่มร้อนของผู้ชายมาปะทะที่ใบหน้า เจียงสื้อสื้อก็สู้ดิ้นรน แต่ว่าอย่างไรความแข็งแกร่งก็เทียบกับจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ ท้ายที่สุดก็ทำได้แค่รองรับอย่างเชื่อฟัง

บรรยากาศในห้องโถงใหญ่เปลี่ยนไปเป็นความเคลิบเคลิ้ม ร่างกายของคนทั้งสองเปลี่ยนไป แต่ท้ายที่สุดในช่วงเวลาสั้นๆ จิ้นเฟิงเฉินยังคงอดกลั้นเอาไว้ เขาค่อยๆปล่อยเจียงสื้อสื้อ

“ไปอาบน้ำเถอะ! ฉันไปก่อน”

เขาก็อยากสัมผัสเจียงสื้อสื้อโดยไม่ต้องคำนึงถึงสิ่งใด แต่กลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะยิ่งเกลียดเขา จิ้นเฟิงเฉินถอนหายใจ ก็ไม่รู้ว่าสาวน้อยคนนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะสามารถยอมรับตนได้อย่างแท้จริง

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า แล้วรีบวิ่งไปที่ห้อง

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จออกมา จิ้นเฟิงเฉินก็ไปแล้ว ใจของเจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆสงบลง

จิ้นเฟิงเฉินเคยเจอหลี่อานแล้ว ชัดเจนว่าเจียงสื้อสื้อรู้นิสัยใจคอเขาดี ตนไม่ได้บอกเรื่องอะไรกับเขา แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินต้องไปตรวจสอบเองอย่างแน่นอน หากว่าตรวจสอบออกมา……

คิดแล้ว อารมณ์ของเจียงสื้อสื้อก็เปลี่ยนไปเป็นกระวนกระวายอีก

……

วันต่อมา เจียงสื้อสื้อมาที่บริษัทก่อนเวลาทำงาน เป็นเช้าที่จิตใจวอกแวก ถึงเวลากลางวัน ก็รับโทรศัพท์จากเสี่ยวเป่า

“น้าสื้อสื้อ คุณกินข้าวหรือยัง?” เสียงของเสี่ยวเป่าดังทอดออกมาจากอีกด้านหนึ่ง