ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 267

บทที่ 267 เห็นได้ชัดว่าก็คือลักพาตัว

ซูชิงหยิง ร้องอย่างเสียสติจบ จ้องมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างโหดร้าย

เทียบกับตื่นเต้นของเธอ จิ้นเฟิงเฉินกลับสงบมาก

“คุณรู้ได้ยังไงหรือ?” จิ้นเฟิงเฉินถาม

“อะไรหรือ?” ซูชิงหยิง ขมวดคิ้ว

“คุณรู้เรื่องมีลูกก่อนแต่งของสื้อสื้อได้ยังไงหรือ?”

“ก็คือ.......” เดิมทียังโมโหอยู่ คราวนี้ ซูชิงหยิง กลับว้าวุ่นเล็กน้อย สายตาของเธอลอยลง เย็นชา ฮึ หนึ่งที “หากว่าไม่อยากให้คนอื่นรู้ นอกจากตนเองไม่ได้กระทำล่ะ!”

จิ้นเฟิงเฉินยี๋ตา “ไม่ถูก ผมให้เฟิงเหราบล็อกเรื่องนี้ไปแล้ว คุณรู้ได้ยังไงหรือ? นอกจาก.......คุณก็คือผู้ที่อยู่เบื้องหลัง”

ใบหน้า ซูชิงหยิง กวาดผ่านความว้าวุ่นเล็กน้อย ไม่สามารถคิดละเอียดถึงคำพูดของเขา รีบโต้กลับว่า “ไม่ใช่ ข้อความไม่ใช่ฉันโพสต์เอง”

“ข้อความหรือ?” ดวงตาดำแสงสว่างมีเล็กน้อยกวาดผ่านอย่างรวดเร็ว “ผมดูเหมือนไม่เคยพูดถึง ‘ข้อความ’ คำนี้ ”

ซูชิงหยิง ว้าวุ่นแล้วจริงๆ แต่เธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว เงยหน้าขึ้น ระหว่างคิ้วตาเต็มเปี่ยมด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “เรื่องที่เจียงสื้อสื้อกระทำเอง คิดว่าจะปิดฟ้าข้ามทะเลได้ ใครจะรู้มีคนดูแล้วเคืองตาโพสต์ออกมา ฉันก็รู้ คือมีคนบอกกับฉัน”

“คือใครหรือ?”

“เป็นเพื่อนคนหนึ่ง”

ซูชิงหยิง กลัวว่าเขาจะตื้อถามต่ออีก ตนเองจะต้านไม่ไหว จากนั้นเธอบีบยิ้มทีหนึ่ง แย่งเขาพูดก่อนว่า “เฟิงเฉิน ในเมื่อคุณอารมณ์ไม่ดี งั้นฉันหาเวลาใหม่ค่อยมาดูคุณอีก”

ในเวลานี้ ผู้ช่วยเดินเข้ามาแล้ว

ซูชิงหยิง จ้องมองเขาหนึ่งที พูดว่า “ไม่ต้องรบกวนคุณแล้ว ฉันไปเอง”

พูดจบ ก็เดินออกไปอย่างก้าวใหญ่

ผู้ช่วยจ้องมองเธอออกไป จึงมองไปยังจิ้นเฟิงเฉิน “ท่านประธาน”

“ออกไป”

สายตาที่เย็นชาเข้มงวดกวาดมาหนึ่งที ผู้ช่วยแม้แต่พูดสักคำก็ไม่กล้า รีบหมุนตัวออกไป

……

จิ้นเฟิงเหราบีบคั้นจนสุดสมองก็คิดไม่ออก เจียงสื้อสื้อคนคนหนึ่งที่ใหญ่ขนาดนั้นทำไมจะหาไม่เจอล่ะ?

ยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจกว่า ก็คือคิดว่าตระกูลจิ้นถึงขนาดยังมีเรื่องที่ทำไม่ได้ด้วย

จากพลังอำนาจของตระกูลจิ้น หาคนคนหนึ่งเป็นแค่เรื่องกี่วินาทีเท่านั้น แต่ครั้งนี้ ไม่ว่าเขาออกแรงไปมากเท่าไหร่ ก็คือหาไม่เจอ

เรื่องนี้แปลกประหลาดเกินไป ย่อมมีพิรุธอย่างแน่นอน

จิ้นเฟิงเหราเรียงลำดับเรื่องทั้งหมดนี้อีกครั้ง อยู่ดีๆเหมือนคิดได้อะไร ตบหัวตนเองหนึ่งที “ใช่แล้ว ผมลืมคนของตระกูลเจียงไปได้ยังไงล่ะ? พวกเขาต่อเรื่องของพี่สะใภ้น่าจะชัดเจนที่สุด”

ไม่ผิดแน่ คนในตระกูลเจียงย่อมรู้อะไรบ้างแน่นอน

จิ้นเฟิงเหรารีบขับรถไปยังตระกูลเจียงอย่างรวดเร็ว

ทั้งครอบครัวของตระกูลเจียง ต่อการมาถึงของจิ้นเฟิงเหราล้วนตื่นตะลึงมาก โดยเฉพาะเป็นเจียงเจิ้น เขานึกไม่ถึงว่าคุณชายรองตระกูลจิ้นจะมาด้วยตนเอง ตื่นเต้นเหลือเกิน คิดว่าตนเองนี่คือได้พัวพันกับตระกูลจิ้นแล้ว

“คุณชายรอง เชิญนั่งๆ”

เจียงเจิ้นจ้องมองจิ้นเฟิงเหราอย่างน่าเกรงขาม

จิ้นเฟิงเหรากวาดเขาอย่างเย็นชาหนึ่งที ระหว่างคิ้วเต็มเปี่ยมด้วยความเยาะเย้ย

สภาพของตระกูลเจียง จิ้นเฟิงเหราล้วนชัดเจนมาก โดยเฉพาะพวกเขาปฏิบัติต่อพี่สะใภ้ยังไง ยิ่งชัดเจนกว่าจนจะชัดเจนไม่ได้อีกแล้ว

ต่อตระกูลเจียง เขาคือดูถูกเหยียดหยาม

ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะจะสืบเบาะแสพี่สะใภ้ เขาก็ไม่อยากมาสักนิด

“ผมไม่ได้จะมานั่งคุยกัน ผมจะมาถามเรื่องกับคุณสักนิด” จิ้นเฟิงเหราเอ่ยปากอย่างเย็นชา

เจียงเจิ้นหัวเราะ ฮึๆ พูดว่า “คุณชายรอง คุณมีเรื่องอะไรถามตรงๆได้ ถ้าผมรู้ก็จะพูดออกมาหมดอย่างแน่นอน”

เจียงเจิ้นในเวลานี้ยังเต็มไปด้วยความดีใจ ที่รู้สึกว่าจิ้นเฟิงเหราจะมาหาเขา เป็นเพราะว่าเห็นความสำคัญของเขา

“คุณชายรองเชิญดื่มน้ำชา”

เสิ่นซูหลันยกน้ำชาถึงต่อหน้าจิ้นเฟิงเหรา

จิ้นเฟิงเหราก็ไม่มองเธอสักที พูดกับเจียงเจิ้นว่า “คุณรู้ว่าพี่สะใภ้ผมอยู่ที่ไหนไหม?”

ได้ยินคำพูด เจียงเจิ้นอึ้งไปเลย “สื้อสื้อหรือ?”

“อืม คุณรู้ไหม?”