ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 268

บทที่ 268 บุกรุกในขณะที่กำลังอ่อนแอ

ตั้งแต่เจียงสื้อสื้อหายตัวไป เสี่ยวเป่าก็ถูกพ่อเขาส่งไปที่บ้านของคุณปู่คุณย่า

“คุณอารอง หม่ามี๊ของผมจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ?” เสี่ยวเป่าแอบโทรหาจิ้นเฟิงเหราในห้องนอน

จิ้นเฟิงเหราหันหน้าไปมองเจียงเจิ้นที่นั่งอยู่ข้างหลัง ตอบกลับว่า “เสี่ยวเป่าเชื่อฟัง หม่ามี๊ของแกอีกไม่นานก็จะกลับมา”

“จริงๆหรือ? คุณอารอง คุณอย่าโกหกผมนะ”

“คุณอารองไม่ได้โกหกแก”

“อย่างงั้นผมก็ฝืนใจเชื่อคุณหนึ่งครั้ง”

ได้ยินคำพูดที่คนเล็กวิญญาณใหญ่ของเสี่ยวเป่า จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้หัวเราะออกมา “เสี่ยวเป่า คุณอารองยังมีธุระอยู่ ไม่พูดกับแกแล้ว”

“บ๊ายบาย”

เสี่ยวเป่าวางสายลง หยิบมือถือคิดแล้วคิดอีก จากนั้นหาเบอร์โทรของเจียงสื้อสื้อได้โทรออกไปเลย

“ขอโทษค่ะ สายที่ท่านเรียกยังไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ........”

ยังโทรไม่ติดอีก!

เสี่ยวเป่าผิดหวังก้มหัวลง

นี่ก็นานมากแล้วนะ ทำไมโทรศัพท์ของหม่ามี๊โทรไม่ติดมาโดยตลอดล่ะ? ทำไมงานของเธอยุ่งขนาดนี้หรือ?

รอหม่ามี๊ครั้งนี้ทำงานนอกสถานที่ออกมา เขาต้องพูดกับแด๊ดดี้ว่า หม่ามี๊ทำงานเหนื่อยเกินไป ต้องให้เธอพักผ่อนดีๆสักระยะหนึ่งหน่อย และเป็นเพื่อนเขา

เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างรุนแรง ถึงเวลานั้นต้องพูดอย่างนี้กับ แด๊ดดี้อย่างแน่นอน

“เสี่ยวเป่า”

เสียงของแม่จิ้นส่งเข้ามาจากข้างนอก

เสี่ยวเป่ารีบเก็บมือถือไว้ ขาสั้นๆวิ่งออกไป

“คุณย่า ผมอยู่ที่นี่”

แม่จิ้นมองเห็นเสี่ยวเป่าวิ่งออกจากห้องนอน ขมวดคิ้วขึ้น “เสี่ยวเป่า แกอยู่ในห้องนอนทำอะไรหรือ?”

“ไม่มีอะไร” เสี่ยวเป่าส่ายหัว

ตอนที่เสี่ยวเป่าถูกส่งมาอยู่ที่นี่ จิ้นเฟิงเหราเคยสั่งเขาไว้เป็นพิเศษ ให้คุณย่ารู้เรื่องที่หม่ามี๊เขาทำงานนอกสถานที่ไม่ได้ ถ้าไม่งั้นคุณย่าก็จะแนะนำคุณน้าให้แด๊ดดี้รู้จัก

ดังนั้นเขาจะไม่บอกกับคุณย่า เรื่องที่เขาทำอยู่ในห้องนอนล่ะ

แม่จิ้นก็ไม่ได้ถามมาก ขึ้นไปจับมือของเขาไว้ “ไป พวกเราไปกินของหวานที่ข้างล่าง วันนี้มีเค้กสตอร์เบอร์รี่ที่แกชอบกิน”

ได้ยินว่ามีเค้กสตอร์เบอร์รี่ เสี่ยวเป่าตาสว่างขึ้น ดึงแม่จิ้นรีบลงไปข้างล่าง

……

แม่จิ้นจ้องมองเสี่ยวเป่าที่กินอย่างมีความสุข ถามอย่างสงสัยว่า “เสี่ยวเป่า แกมาอยู่กับคุณปู่คุณย่าที่นี่หลายวันขนาดนี้แล้ว แกล้วนไม่คิดถึง น้าสื้อสื้อ คนนั้นหรือ?”

แต่ก่อนเขามาถึงที่นี่ก็รีบจะกลับไปบ้านของตนเอง จะกลับไปหาเจียงสื้อสื้อคนนั้น แต่ว่าครั้งนี้ เขาถึงขนาดอยู่หลายวันขนาดนี้ อีกทั้งก็ไม่งอแงที่จะหาผู้หญิงคนนั้น

แปลกประหลาดมากจริงๆ

“คิดถึงไง” เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้น ยัดเค้กใส่เต็มปาก แก้มพองขึ้น ช่างน่ารักมาก

“งั้นแกจะกลับไปไหม?”

“ไม่ครับ” เสี่ยวเป่าส่ายหัว

“ทำไมหรือ?”

“เพราะว่าหม่ามี๊ไม่อยู่ไง”

เด็กยังไงก็เป็นเด็ก ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม นิดๆหน่อยๆก็พูดออกมาหมดแล้ว

“ไม่อยู่หรือ?” แม่จิ้นขมวดคิ้วขึ้นมา

เสี่ยวเป่าตอนนี้จึงรู้สึกตัวตนเองพูดออกมาหมดแล้ว รีบพูดว่า “หม่ามี๊ทำงานยุ่งมาก ไม่อยู่บ้าน”

แม่จิ้นรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องง่ายๆขนาดนี้

หากว่าแค่งานยุ่ง เสี่ยวเป่าก็จะไม่อยู่นานขนาดนี้อีก ไม่ว่ายังไงก็ต้องเลิกงาน

แต่การระมัดระวังของเสี่ยวเป่าเต็มใบหน้า แม่จิ้นรู้ตัวว่าถามต่ออีกก็ถามอะไรไม่ได้แล้ว

เธอคิดว่าเธอไม่ได้เจอลูกคนโตมานานแล้ว เธอควรที่จะไปดูเขาสักหน่อย ห่วงใยๆเขาแล้ว

……