ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 269

บทที่ 269 ความจริงในห้าปีก่อน

สิ่งที่เจียงเจิ้นพูดเป็นความจริงมาก พี่สะใภ้เขาไม่ค่อยอยากเจอพ่อคนนี้อย่างแท้จริง

จิ้นเฟิงเหราเงียบไปสักพักจึงเอ่ยปากพูดว่า “ได้ ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้ช่วยพี่สะใภ้ผมหนีไป แต่เรื่องของห้าปีก่อน คุณจะบอกว่าคุณไม่รู้ไม่ได้”

“ผม........”

“รอสักครู่ ผมยังพูดไม่จบ” จิ้นเฟิงเหรายกมือห้ามเจียงเจิ้นพูดต่อ

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีแบบหนึ่งรินหลั่งขึ้นในหัวใจ เจียงเจิ้นกระวนกระวายใจจ้องมองเขา

จิ้นเฟิงเหราอยู่ดีหัวเราะแล้ว “ลืมบอกกับคุณ บอร์ดิการ์ดที่นี่ของผมล้วนเคยผ่านการฝึกฝนอย่างเข้มงวดมา ตีคนจะไม่มีแผลข้างนอก มีแค่ช้ำใน”

เขาก็ดูเหมือนกำลังพูดเรื่องธรรมดามากเรื่องหนึ่งอยู่ แต่ว่าเจียงเจิ้นได้ยิน ก็เป็นคำตักเตือนที่เปิดโปงมาก

ตุ๊กตาเจียงเจิ้นหมุนไปหมุนมาอย่างกระวนกระวายใจ จากนั้นใบหน้ากองรอยยิ้มที่ประจบขึ้นมา พูดว่า “คุณชายรอง มีอะไรเราค่อยพูดค่อยจา คุณอยากให้ผมพูดถึงอะไร ผมก็พูดอย่างนั้น”

จิ้นเฟิงเหราปรากฏสีหน้าที่พอใจ “คุณเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกก็ดีแล้ว ไม่ต้องทำให้ผมเสียแรงขนาดนี้มัดคุณมาแล้ว”

“คุณชายรอง คุณอยากรู้เรื่องอะไรล่ะ?” เจียงเจิ้นถาม

“เรื่องมีลูกก่อนแต่งของพี่สะใภ้ผมเป็นเรื่องจริงไหม?”

จิ้นเฟิงเหราแฝงไว้ด้วยใจที่เสี่ยงความโชคดีเล็กน้อยรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะมีแค่คนตั้งใจทำร้ายพี่สะใภ้เขา

“ไฮ่ว!” เจียงเจิ้นถอนหายใจหนึ่งที

จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้ว “คุณถอนหายใจทำไม?”

“ผมก็แค่รู้สึกว่าผมเป็นพ่อคนหนึ่งไม่ได้สั่งสอนลูกสาวให้ดี น่าละอายมาก” เจียงเจิ้น “ละอาย” จนก้มหัวลง ปกปิดแสงเล่ห์เหลี่ยมที่กวาดไปนัยน์ตาพอดี

จิ้นเฟิงเหราเยาะเย้ยพูดว่า “ในเวลานี้ก็ไม่ต้องเสแสร้งจอมปลอมแล้ว รีบบอกกับผม จริงหรือไม่?”

“ใช่ เป็นเรื่องจริง”

ถูกยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง จิ้นเฟิงเหราอธิบายไม่ได้ว่าเป็นความรู้สึกยังไง

เขาถามต่อว่า “ทำไมหรือ? เวลาตอนนั้นพี่สะใภ้ผมแค่อายุเท่าไหร่เอง เธอทำไมจะมีลูกก่อนแต่ง ต้องมีสาเหตุอะไรแน่นอน ถูกไหม?”

“จะมีสาเหตุอะไรล่ะ ก็ไม่ใช่เพราะว่าเงินหรือ”

เจียงเจิ้นนึกถึงเรื่องที่ขายหน้าตระกูลเจียงเรื่องนั้นในเวลานั้น น้ำเสียงกลายเป็นดูถูกมาก รู้สึกเหมือนกำลังพูดถึงคนไม่รู้จักคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่ลูกสาวของตนเอง

“เพราะว่าเงินหรือ?” จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้ว คิดแล้วคิดอีก รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่เป็นสาเหตุนี้ “พี่สะใภ้ผมดูแล้วไม่เหมือนคนที่หลงใหลเรื่องหน้าตาแบบนั้น ทำไมจะเพราะว่าเงินแล้วขายตัวเองล่ะ?”

ก็เหมือนเช่นดั่งถูกจี้ไปที่บาดแผล อยู่ดีๆเจียงเจิ้นก็ตื่นเต้นขึ้นมา “เธอย่อมไม่ใช่หลงใหลเรื่องหน้าตาอย่างแน่นอน เธอก็คืออยากทำให้ตระกูลเจียงขายหน้าไปหมด อยากจะทำให้ผมคนนี้ที่เป็นพ่อขายหน้าเท่านั้น”

จิ้นเฟิงเหรามักจะรู้สึกเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายขนาดนี้

เขาเหล่ตามองเจียงเจิ้นที่ตื่นเต้น ลุกขึ้นมายืน เดินไปยังข้างหน้าเจียงเจิ้นเหล่ตามองลงไป “เจียงเจิ้น ผมคนนี้เกลียดที่สุดก็คือมีคนโกหกผม สิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงจะดีที่สุด ถ้าไม่งั้นผมจะทำให้คุณกับตระกูลเจียงชดใช้”

ในเสียงที่เรียบสงบแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายการตักเตือนอย่างเข้มงวด

เจียงเจิ้นร้อนตัวไม่กล้าจ้องมองเขา “ผม........ที่ผมพูดเป็นเรื่องจริงแน่นอน”

ความร้อนตัวของเขาถูกจิ้นเฟิงเหรามองอยู่นัยน์ตา ตายี๋ขึ้นมาทันที แฝงไว้ด้วยความอันตรายเล็กน้อยน้ำเสียงเย็นแข็งร้องพูดว่า “เจียงเจิ้น ดูแล้วคุณเหมือนไม่ได้ฟังคำพูดของผมเข้าไป!”

เจียงเจิ้นตกใจจนใจสั่น รีบอธิบายว่า “คุณชายรอง ผม........”

คำพูดยังไม่ทันพูดออกจากปาก ก็เห็นจิ้นเฟิงเหราร้องว่า “พวกคุณเข้ามา”

บอร์ดิการ์ดทั้งสองเดินเข้ามา

เห็นบอร์ดิการ์ดแล้วเจียงเจิ้นว้าวุ่นแล้ว “คุณชายรอง คุณอยากจะทำอะไรหรือ?”

จิ้นเฟิงเหรางอริมฝีปากยิ้มเย็นชา ถามเขากลับว่า “คุณคิดว่าผมอยากจะทำอะไรล่ะ?”

บอร์ดิการ์ดเดินไปข้างกายเขา ก้มหัวลงอย่างเคารพ “คุณชายรอง”

“พวกคุณบอกกับเขา ผมจัดการกับคนที่โกหกผมยังไงมาโดยตลอด”

“ได้ครับ”

บอร์ดิการ์ดเดินไปใกล้กับเจียงเจิ้น

ใบหน้าของเขากลัวมาก ในปากขอร้อง “คุณชายรอง พวกเราล้วนเป็นคนมีการศึกษา มีอะไรค่อยพูดค่อยจานะ”

คำพูดนี้ทำให้จิ้นเฟิงเหราโมโหขึ้นมาหมดเลย หันหน้าดุใส่เขา “เจียงเจิ้น ผมอยากจะพูดดีๆกับคุณ แต่ว่าคุณตั้งใจโกหกผม ไม่สั่งสอนคุณสักหน่อย คุณยังจะคิดว่าผมหลอกลวงง่ายล่ะ?”

“คุณชายรอง ผมไม่ได้โกหกคุณนะ!” เจียงเจิ้นรีบร้อนจนใกล้จะร้องไห้แล้ว