ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 343

บทที่ 343 ป่าป๊ารังแกหม่ามี๊อีกแล้ว

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ปฎิเสธ ร่างกายเธออ่อนยวบยาบ และพิงไปที่อ้อมอกของเขา เงยหน้าตอบรับเขาอย่างเก้งก้าง

รู้สึกได้ถึงท่าทางของเธอ จิ้นเฟิงเฉินยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ แรงที่เลียดูดยิ่งเพิ่มหนักขึ้น ลิ้นจู่โจมเข้าไปในช่องปากของเจียงสื้อสื้ออย่างแข็งกร้าว จู่โจมและยึดครอง ขาดอีกนิดเดียวก็จะกลืนเจียงสื้อสื้อเข้าไปในท้องแล้ว อากาศของรอบๆเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง อีกนิดก็จะเผาไหม้ขึ้นมา

ดูเหมือนมีอะไรกำลังจะสูญเสียการควบคุม ในขณะนี้เอง ในห้องน้ำมีเสียงของเสี่ยวเป่าก้องมา “ผมเสร็จแล้วครับ!”

ทั้งคู่ต่างก็แข็งทื่อ เจียงสื้อสื้อดึงสติกลับมาอย่างไว และผลักจิ้นเฟิงเฉินออก

ความหื่นที่อยู่ในแววตาของจิ้นเฟิงเฉินยังไม่ได้ลดเลือนไป สีหน้ากลับจนปัญญามาก แววตาที่มืดครึ้มมองเจียงสื้อสื้ออย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง เขาหายใจลึกๆ ฟื้นฟูและสงบความร้อนรนของร่างกาย

เสี่ยวเป่าใส่ชุดคลุมอาบน้ำออกมา ส่งเสียงแปลกใจออกมาทีหนึ่ง “เอ๊ะ~ทำไมแก้มของหม่ามี๊แดงจังเลยครับ ปากก็แดงเหมือนกัน”

พอพูดจบ ยังได้เดินเข้าไปสำรวจย่างละเอียดด้วย

เจียงสื้อสื้อแทบอยากจะหารูมุดเข้าไป บนหัวใกล้จะมีควันออกมาแล้ว “อากาศร้อนเกินไปน่ะครับ”

เธอลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้า และพูดพึมพำ “แม่ไปอาบน้ำแล้ว”

พ่อลูกทั้งสองมองดูเธอเหมือนกระต่ายที่ตื่นตกใจ แทบจะหนีหัวซุกหัวซุน จากนั้น ประตูห้องน้ำถูกล็อค“กึก”ทีหนึ่ง

เสี่ยวเป่ามองดูแดดดี๊ที่สีหน้าเรียบเฉย เขากลอกตาไปมา และพูดเหมือนคนแก่แดด “แดดดี๊รังแกหม่ามี๊อีกแล้ว”

ใบหน้าน้อยๆฉลาดและเจ้าเล่ห์มาก แววตาราวกับว่ามองทะลุปรุโปร่งทุกอย่าง

แววตาของจิ้นเฟิงเฉินมีรอยยิ้มแว๊บเข้ามา

เจียงสื้อสื้อมาถึงในห้องน้ำ หัวใจยังเต้นแรงอยู่เช่นเคย พอนึกถึงคำถามของเสี่ยวเป่าในเมื่อครู่นี้ เธอก็อยากกุมหน้าไว้

โอ้แม่เจ้า เมื่อกี๊เสี่ยวเป่าก็อยู่แค่ในห้องน้ำนี้เอง พวกเขาทำอะไรลงไปเนี่ย!

ยังดีที่เสี่ยวเป่ายังเด็กอยู่ ไม่งั้นจะบ้าเครียดตายแล้วจริงๆ

เจียงสื้อสื้ออยู่ในห้องน้ำครึ่งชั่วโมง ถึงเปิดประตูออกมา

พอจิ้นเฟิงเฉินก็อาบน้ำออกมาแล้วเหมือนกัน เธอเองก็ได้แต่งตัวให้เสี่ยวเป่าเรียบร้อยแล้ว เสื้อที่เสี่ยวเป่าใส่เป็นเสื้อTเชิ๊ตสีขาว ช่วงล่างแมทช์ด้วยกางเกงขาสั้นสีครีม และใส่รองเท้าสาน

ส่วนเจียงสื้อสื้อได้เปลี่ยนมาใส่กระโปรงยาวสีเขียวถึงหัวเข่า ผมเป่าจนแห้งและได้มัดเป็นทรงลูกชิ้น ดูแล้วสวยใสน่ารักมาก

ทั้งสามคนแต่งตัวเสร็จ และลงไปทานข้าวที่ชั้นล่าง

เสี่ยวเป่าเดินอยู่ตรงกลาง ฝั่งหนึ่งคือหม่ามี๊ อีกฝั่งคือแดดดี๊ มีความสขจนเขายิ้มไม่หุบเลย

ทั้งสามคนได้สั่งอาหารที่ร้านอาหารชั้นล่าง เล่นมาครึ่งค่อนวันก็รู้สึกหิวแล้ว ตอนที่ทานข้าวก็ไม่ได้พูดจา ก้มหน้าก้มตาทานข้าวอย่างเดียว

ระหว่างเจียงสื้อสื้อทานข้าวอยู่ จู่ๆรู้สึกมีมือข้างหนึ่งยื่นมา สีหน้าเธอมึนตึ๊บ

“ที่นี่เลอะน้ำจิ้ม” นิ้วมือเช็ดที่มุมปากของเธอเบาๆ

“อ๋อ ค่ะ” เจียงสื้อสื้อหน้าแดงอย่างไม่เอาไหน

เสี่ยวเป่าแอบหัวเราะ เชิดหน้าขึ้นมาและพูดว่า “แดดดี๊ ปากผมก็เลอะน้ำจิ้มเหมือนกันครับ”

จิ้นเฟิงเฉินหยิบกระดาษเช็ดปากมาอย่างใจเย็น และช่วยเขาเช็ดให้สะอาด

หลังจากทานข้าวเสร็จ ทั้งสามได้ไปปั่นจักรยานรอบเกาะ ไม่รู้ว่าในใจของจิ้นเฟิงเฉินคิดยังไง ยังไงซะเจียงสื้อสื้อรู้สึกพึงพอใจมาก เธอไม่ชอบจัดโปรแกรมการท่องเที่ยวให้แน่นเกินไป แบบนี้กำลังดีเลย

พวกเขาไม่มีจุดหมายปลายทาง ไปถึงไหนก็ถึงนั่น

ตลอดทางมานี้เคยเห็นวิวมากมายที่ไม่เลว เสี่ยวเป่านั่งอยู่ด้านหลังจักรยานที่เจียงสื้อสื้อปั่น มีความสุขจนส่งเสียงตื่นเต้นออกมาตลอด

ดูทะเลแบบนี้ มีความรู้สึกต่างกับอยู่ในทะเล