ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 344

บทที่ 344 ฉันไปกับพวกคุณได้มั้ยคะ

ระหว่างทางที่กลับโรงแรม สีหน้าของเจียงสื้อสื้อค่อนข้างหนักหน่วง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อกี๊ ก็ทำให้ไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นต่อแล้ว

เธอดึงแขนเสื้อของจิ้นเฟิงเฉินแล้วพูด “เฟิงเฉิน เรากลับกันเถอะค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว”

“โอเคครับ” จิ้นเฟิงเฉินตอบเสียงอ่อนโยน

เขารู้ว่าเรื่องของเมื่อกี๊ต้องกระทบเจียงสื้อสื้อไม่มากก็น้อย แบกเสี่ยวเป่าไว้ที่ไหล่ก็ได้เดินทางกลับโรงแรมเลย

เสี่ยวเป่ายังเล่นไม่ค่อยหนำใจ แต่เห็นหม่ามี๊ก็เหนื่อยแล้วจริงๆ จึงเชื่อฟังแต่โดยดีไม่ได้พูดอะไร แต่ว่า วันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตเลยจริงๆ

กลับมาถึงโรงแรม เจียงสื้อสื้อได้ชำระล้างให้เสี่ยวเป่าอย่างเรียบง่าย ก็ได้กอดเสี่ยวเป่าหลับที่บนเตียงแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินไปซื้ออาหารว่างกลับมา เห็นหน้าตาที่หลับสนิทของทั้งสองแล้ว รู้สึกสบายใจมาก

เดินมาที่ขอบเตียง ห่มผ้าให้ทั้งสองอย่างละเอียดอ่อน และนอนลงที่ข้างกายของเจียงสื้อสื้อ

ร่างกายของเจียงสื้อสื้อที่อยู่ในฝันรู้สึกได้ถึงที่มาของความร้อน จึงได้เคลื่อนย้ายจากที่มาของความร้อน จิ้นเฟิงเฉินมองดูใบหน้าที่หลับเหมือนเด็กของเธอ ได้กอดเธอไว้ในอ้อมอกอย่างแน่น

“ก๊อกๆๆ”

ไม่รู้นอนไปนานเท่าไหร่ เสียงเคาะประตูก้องมา เจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นมาจากความฝันอย่างไม่เต็มใจ

เดิมทีเจียงสื้อสื้ออยากลงจากเตียงไปเปิดประตู แต่ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างกายกลับจับเอวเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เธอจึงต้องผลักเขา จิ้นเฟิงเฉินมองเจียงสื้อสื้อด้วยสายตาพร่ามัว และสีหน้างงงวย

“เฟิงเฉิน มีคนมาเคาะประตู ฉันไปดูหน่อยค่ะ”

“ห้ามไป”

จิ้นเฟิงเฉินที่ถูกปลุกจนตื่นสีหน้าดูแย่มาก เขาออดอ้อนเหมือนเด็ก และไม่ยอมปล่อยมือเลยสักนิด

แต่เสียงเคาะประตูยังดังขึ้นต่อเนื่อง นี่ทำให้เจียงสื้อสื้อลำบากใจมาก

“เฟิงเฉิน ฉันแค่ไปดูแป๊บเดียวเอง เดี๋ยวก็กลับมาแล้วค่ะ ถ้าเกิดมีเรื่องสำคัญจริงๆล่ะ คุณอย่าเพิ่งก่อกวน”

ภายใต้การจู่โจมที่อ่อนโยนของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินถึงค่อยๆปล่อยเธอลงจากเตียง

หลังจากเจียงสื้อสื้อเปิดประตู พบว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือคุณหมอของโรงพยาบาลในก่อนหน้านี้ เธอค่อนข้างงงงวยว่าพวกเขามาทำอะไร?

“สวัสดีครับ คุณผู้หญิง ขอโทษด้วยที่มารบกวนเวลาพักผ่อนของคุณ แต่ว่าผู้หญิงที่ส่งมาเย็นนี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว โวยวายอยู่ตลอดว่าจะเจอหน้าคุณกับสามีของคุณครับ” คุณหมอหนึ่งในนั้นพูดอย่างรู้สึกผิด

“ไม่ไป” เสียงเย็นชาก้องมา เห็นจิ้นเฟิงเฉินเดินมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

เดินมาที่ข้างกายของเจียงสื้อสื้อ เอาเธอมาปกป้องไว้ที่ด้านหลัง จิ้นเฟิงเฉินอยู่ในวงการธุรกิจมานาน มีความระแวดระวังที่แข็งแกร่งมาก

“คุณชายจิ้น ผมรู้ว่ารบกวนพวกคุณเป็นความผิดของพวกเรา แต่ศีรษะของคนไข้คนนั้นเหมือนได้รับการกระทบกระทั่ง ความทรงจำค่อนข้างสับสน จำได้แค่คุณกับภรรยาของคุณ ถ้าพวกคุณไม่ไปล่ะก็ พวกเราก็ควรรักษาให้เธอต่อไม่ได้แล้วครับ”

ได้ยินคำพูดของหมอ จิ้นเฟิงเฉินค่อนข้างอารมณ์ขึ้น เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา “ผมบอกแล้วว่าไม่ไป พวกคุณติดต่อตำรวจและญาติของเธอโดยตรงเลย”

หลังจากหมอถูกปฎิเสธโดยตรง รู้สึกค่อนข้างอึดอัด

เจียงสื้อสื้อดึงชายเสื้อของจิ้นเฟิงเฉินแล้วพูด “พวกเราไปดูหน่อยเถอะค่ะ ถือว่าทำเรื่องดีเรื่องหนึ่งก็แล้วกัน”

หลังจากเจียงสื้อสื้อเปิดปาก สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินถึงซอฟลงมาบ้าง

ที่โรงพยาบาล ทั้งคู่ถูกพามาที่ห้องผู้ป่วยของหญิงสาว หญิงสาวหดตัวอยู่ที่หัวมุมของเตียงอย่างขี้ขลาด มองเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลที่อยู่รอบๆอย่างระมัดระวังตัว

ตอนที่เห็นเจียงสื้อสื้อ หญิงสาวเหมือนเห็นสิ่งที่ช่วยชีวิตได้ เข้าใกล้มาที่ทิศทางของพวกเธอ

เธอจับมือของเจียงสื้อสื้อไว้อย่างระมัดระวังและพูด “พี่คะ ขอบคุณที่พวกพี่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้นะคะ”