ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 346

บทที่ 346 ที่นี่เป็นที่ๆเธอควรมางั้นเหรอ ？

ห้างสรรพสินค้าใหญ่เห็นหนึ่ง  การรวมตัวกันของสามใหญ่หนึ่งเล็กที่ดูสะดุดตามาก

โดยเฉพาะเด็กน้อย  วันนี้ถูกเจียงสื้อสื้อแต่ตัวได้ดูน่ารักและหล่อมากเป็นพิเศษ ยืนอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าเด็ก ก็เหมือนเป็นป้ายโฆษณาให้กับทางร้านอย่างไรอย่างนั้น   ดึงดูดความสนใจผู้คนได้เป็นอย่างมาก

เจียงสื้อสื้อชอบใจมาก  เห็นอะไรก็อยากจะซื้อให้เสี่ยวเป่าหมด

“เสื้อชุดนี้ดูดีจัง  เหมาะกับเสี่ยวเป่ามากเลย”

“หมวกใบนี้ก็ไม่เลว เสี่ยวเป่ารีบมาลองดูเร็ว ”

“ ได้ยินว่ารองเท้านี้กันลื่น  เหมาะสำหรับเด็กใส่อย่างมาก ซื้อไปสองคู่ให้เสี่ยวเป่าผลัดเปลี่ยนกันใส่ ”

เจียงสื้อสื้อบ่นไปไม่ทันไร ในมือก็ถือถุงเพิ่มเป็นหลายถุงเลย  ข้างในมีชุดของเสี่ยวเป่าอยู่ห้าชุดเต็มๆ ขอแค่เป็นของแค่เจียงสื้อสื้อเห็นแล้วชอบ  ก็จะซื้อหมด

เสี่ยวเป่าก็ตื่นเต้นดีใจใหญ่  ถูกเจียงสื้อสื้อพามาลองชุด  ตลอดเวลาที่ลองชุดอยู่นั้น เขาให้ความร่วมมือทำตัวชื่อฟังมาก  แถมยังรู้จักเงยหน้าถามเจียงสื้อสื้อด้วยเสียงแบ๊วๆ “หม่ามี๊  ผมหล่อมั้ยครับ ？”

เจียงสื้อสื้อยกนิ้วโป้งขึ้น และพูดชื่นชมเขา “เสี่ยวเป่าหล่อมากเลยครับ ”

เสี่ยวเป่าหัวเราะอย่างดีใจ แล้วพูดเบาๆ “ แล้วผมกับแดดดี๊ใครหล่อกว่ากันครับ ？”

“อืม ……”เจียงสื้อสื้อแกล้งทำเหมือนลำบากใจ เธอตอบว่า “ หม่ามี๊ว่าสูสีกันนะ ”

“หม่ามี๊รักผมที่สุด  หรือว่ารักแดดดี๊ที่สุดครับ ？”เสี่ยวเป่าถามอย่างจริงจัง

ทุกคนในร้านต่างก็หัวเราะขึ้นมาก รู้สึกเด็กคนนี้แก่เด็กฉลาดมาก

จิ้นเฟิงเหราเดินเข้ามาอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นแล้วทำท่าโบยบินด้วยท่ายาก

ทำเอาแม่จิ้นตบเขาไปหลายที และบ่นขึ้นมาว่า “ แกปล่อยหลานลงเดี่ยวนี้เลยนะ  อย่าทำหลานตกใจ ”

จิ้นเฟิงเหราให้แม่ดูสีหน้าของเสี่ยวเป่า “ แม่ดูสิครับ หน้าเขาเหมือนคนตกใจเหรอครับ เสี่ยวเป่าชอบมากใช่มั้ย？”

เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างแรง  ดีใจจนแก้มแดงไปหมด

“ หลานชายของผมเก่งมากเลย  ผมชอบเขามากเลยครับ ”จิ้นเฟิงเหราใช้แรงจูบแก้มของเสี่ยวเป่าทีนึง  น้ำลายเต็มปาก

ใบหน้าน้อยๆของเสี่ยวเป่าแข็งทื่อในทันที เขายกมือเช็ดน้ำลายบนใบหน้า พร้อมทำหน้ามุ่ยและพูด “ คุณอาน้ำลายเยอะจังเลยครับ”

ทุกคนหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

เดินซื้อของในร้านเสื้อผ้าเด็กเสร็จเจียงสื้อสื้อก็ได้เดินไปร้านเสื้อผ้าผู้ชายต่อ

“เฟิงเหรา นายมาช่วยพี่ดูหน่อย เนคไทสองเส้นนี้ พี่นายจะชอบเส้นไหนกว่ากัน? ”ในมือของเจียงสื้อสื้อหยิบเนคไทราคาไม่เบาไว้สองเส้นและกวาดมือเรียกจิ้นเฟิงเหรา

จิ้นเฟิงเหราเดินมาดูทีนึง  แล้วพูดอย่างปากเสีย “ พี่ผมขาดเนคไทเสียที่ไหน   เขามีเยอะจะตาย ？”

เจียงสื้อสื้อพูดอย่างมีความมั่นใจ “ แต่มันไม่เหมือนกันนี่ ”

ที่เธอซื้อให้คือเธอซื้อให้  ที่จิ้นเฟิงเฉินซื้อเองก็คือที่เขาซื้อเอง มันจะเหมือนกันได้ยังไง คนไม่มีแฟนไม่เข้าใจเหตุผลนี้จริงๆ

“ งั้นก็เส้นนี้แล้วกันครับ ”จิ้นเฟิงเหราชี้ไปที่มือขวาของเจียงสื้อสื้อทีนึง

“ ฉันก็รู้สึกว่าเส้นนี้ดีเหมือนกัน ” เจียงสื้อสื้อทำท่าพึงพอใจมาก จากนั้นก็ไปเลือกกระดุมแขนเสื้อต่อ

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกอิจฉาตาร้อน เขาพูดประชดประชัน “ พี่สะใภ้ แล้วผมล่ะ น้องชายสุดที่รักคนนี้ ไม่ควรมีเนคไทกับกระดุดแขนเสื้อสวยๆด้วยเหรอครับ ？”

ไม่รอให้เจียงสื้อสื้อพูด แม่จิ้นก็พูดขึ้นมาว่า “ แกไปไกลๆเลย ถ้าแกอยากได้ของขวัญก็ให้เมียแกซื้อให้โน่น ”

“ แม่ทำแบบนี้ได้ยังไงครับ  ผมยังเป็นลูกแม่อยู่หรือเปล่าเนี่ย ？”จิ้นเฟิงเหราบ่น

“ คุณน้าพูดถูกค่ะ  เฟิงเหราต้องรีบไปหาแฟนสักคนแล้ว ”เจียงสื้อสื้อปิดปากไว้   พูดอย่างมีความสุขบนความทุกข์คนอื่น

จิ้นเฟิงเหราแบะปาก  นี่ขนาดพี่ชายของเขาไม่อยู่นะ  เขายังถูกรังแกจนได้  ช่างไม่ยุติธรรมเสียจริงๆเลย

ส้งหวั่นชีงได้ยินราคานี้ ก็อึ้งไปเหมือนกัน กำไลหยกนี้แพงจัง เธอนึกว่าแค่ไม่กี่พันหยวนเสียอีก ถ้าราคาหลายหมื่น เธอไม่มีเงินซื้อจริงๆ สีหน้าของส้งหวั่นชีงแสดงออกถึงความอับอาย อีกไม่กี่วันก็เป็นวันเกิดของแม่เธอแล้ว เธออยากจะซื้อของขวัญให้แม่สักชิ้น

ยากมากที่จะเห็นของที่ถูกใจ เธอชอบกำไลหยกชิ้นนี้มาก แม่ของเธอก็น่าจะชอบด้วยเหมือนกัน

แต่ไม่คิดว่ามันจะแพงขนาดนี้ เธอไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น

พนักงานสาวเห็นสีหน้าเธอแล้วหัวเราะขึ้นมาทีนึงทันที น้ำเสียงปนด้วยการดูถูก เธอพูด “ ถ้าคุณไม่มีปัญญาซื้อ คงเอาออกมาให้ดูไม่ได้ค่ะ ”

พอพูดจบ เธอก็เลิกสนใจส้งหวั่นชีง  แล้วเปลี่ยนสีหน้า หันไปยิ้มต้อนรับฉีหรั่นแทน

สีหน้าที่ประจบสอพลอ ราวกับเป็นคนละคนเลย

ส้งหวั่นชีงกัดริมฝีปากไว้ โกรธอยู่ในใจ อันที่จริงไม่มีกฏที่ว่าไม่ซื้อแล้วดูไม่ได้ ก็แค่พนักงานสาวประจบคนรวย ดูถูกคนจนก็แค่นั้นเอง

แต่ว่า ถึงรู้ว่าเป็นแบบนี้ เธอก็ทำอะไรไม่ได้

ใครใช้ให้เธอจนล่ะ

“ไม่มีปัญญาซื้อ  ก็อย่ามาดูเลย  ขายขี้หน้าคนอื่นเปล่าๆ ” เสียงประชดประชันของฉีหรั่นดังขึ้นอีก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและได้ใจ

จากนั้น เธอก็ยิ้มและพูดกับหลินเซิน “ เมื่อก่อน  คุณไปชอบผู้หญิงแบบนี้ลงได้ยังไงคะ ？ทั้งจน ทั้งบ้านนอกแถมยังโง่อีกด้วย ”

หลินเซินหัวเราะและพูดอย่างดูดี “ผมเองก็เสียดายเหมือนกัน ……”

ได้ยินแบบนี้แล้ว ส้งหวั่นชีงหันไปมองหน้าแฟนเก่าอย่างไม่น่าเชื่อ สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ เจ็บใจ เสียใจ และมีอารมณ์ต่างๆนาๆ สุดท้ายหยุดอยู่ที่อารมณ์ถูกเหยียบหยาม

เธอกำหมัดไว้แน่น โกรธจนหายใจขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด ถูกดูถูกและเหยียบหยามจนถึงขีดสุด

หลินเซินเห็นสีหน้าเธอแล้วหัวเราะขึ้นมาอีก สายตาลอยๆกวาดผ่านใบหน้าเธอ สุดท้ายสายตามองผ่านไปราวกับมองไม่เห็น

ในขณะนี้เอง เสียงแจ่มใสได้ดังขึ้น “ เอากำไลหยกชิ้นนั้นใส่กล่องให้ผม ”