ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 348

บทที่ 348 รีบตบซะ

นี่เป็นการตบหน้าตัวเองที่เร็วที่สุดในประวัติศาสตร์  ฉีหรั่นรู้ดีว่ามีเรื่องกับตระกูลจิ้นผลจะเป็นยังไง สายตาที่ขอความช่วยเหลือมองไปที่หลินเซิน

หลินเซินทนความหน้าด้านไว้และเดินไปหาจิ้นเฟิงเหรา พร้อมกล่าวขอโทษ “ คุณชายรองครับ พวกเรามีตาแต่ไม่มีแวว ขอให้คุณยกโทษให้พวกเราด้วยนะครับ ”

จิ้นเฟิงเหราหึทีนึง โดยทีไม่สนใจหลินเซินแม้แต่นิด นี่ทำหลินเซินเก้อเขินและอึดอัดมาก

หลินเซินก็เลยได้แต่ดึงฉีหรั่นที่อยู่ข้างหลังมา ทำท่าเหมือนเรื่องที่เธอก่อขึ้นมาเอง ก็จัดการเอาเองซะ

ปลาหมอตายเพราะปาก ที่พูดก็คือคนอย่างฉีหรั่นนี่แหละ

หลังจากฉีหรั่นได้ยินว่าเป็นคนของตระกูลจิ้นแล้ว เธอก็กลัวจนตัวสั่นขฝตั้งนานแล้ว จะยังจัดการสถานการณ์ใหญ่แบบนี้ได้ยังไง แค่ความน่าเกรงขามเฉพาะตัวของแม่จิ้นก็ทำให้เธอไม่กล้าพูดอะไรแล้ว

เธอไม่นึกไม่ฝันเลยว่า ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างส้งหวั่นชีง จะไปรู้จักกับคนระดับสูงอย่างนั้น

หลินเซินเห็นว่าเธอไม่พูดไม่จา เลยใช้แรงดึงเธออยู่หลายที ยิ้มและกล่าวขอโทษ “ คุณชายรองครับ พวกเราผิดไปแล้วจริง ๆ ครั้งต่อไปผมจะคุมเธอไว้ดีๆ หวังว่าคุณจะใจกว้างไม่ถือสากับคนอย่างเรา และยกโทษให้พวกเราด้วยนะครับ ”

ฉีหรั่นก็กล่าวขอโทษตาม “ ใช่ๆๆ คุณชายรองคะ ดิฉันมีตาแต่ไม่มีแววเองค่ะ ที่ไปต่อปากต่อคำกับคุณ หวังว่าคุณจะไม่ถือสาดิฉันนะคะ  ”

ได้ยินคำพูดของทั้งสองแล้ว อารมณ์โกรธของจิ้นเฟิงเหราที่เพิ่งจะหายไปได้โผล่ขึ้นมาใหม่ เขามองเขาสองคน และหัวเราะเยาะด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“อย่าถือสางั้นเหรอ ？เกรงว่าคงจะไม่ได้ คนอย่างผมไม่เคยเสียเปรียบให้ใคร เอาอย่างนี้มั้ยล่ะ คุณตบหน้าตัวเองสองที รอให้ผมพอใจแล้ว ค่อยปล่อยคุณไปเป็นไง ？”

จิ้นเฟิงเหราจ้องตาของฉีหรั่นไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยพลังอำนาจ

ฉีหรั่นได้ยินแบบนี้แล้ว สีหน้าซีดลงทันที เธอเป็นหัวแก้วหัวแหวนของที่บ้าน อยู่ที่บ้านไม่เคยมีใครกล้าตีเธอมาก่อน 

เวลานี้จิ้นเฟิงเหรากลับเสนอบทลงโทษแบบนี้ออกมา เธอย่อมไม่ยอมอยู่แล้วและทำไม่ได้ด้วย

เห็นฉีหรั่นไม่มีท่าทีที่จะขยับ จิ้นเฟิงเหราก็ได้พูดเสริมขึ้นอีกคำอย่างเกียจคร้าน “ ทำไม ไม่ยอมหรือไง ？งั้นก็อย่าโทษผมก็แล้วกัน คุณน่าจะรู้ดีว่ามีเรื่องกับผมผลจะเป็นยังไง”

มือที่กำมือถือไว้ของจิ้นเฟิงเหรา ดูแน่นขึ้น น้ำเสียงแสดงถึงท่าทีหมดความอดทน

ฉีหรั่นไม่รู้ว่ามีเรื่องกับเขาแล้ว ผลที่ตามมาคืออะไร ก็เลยไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเท่าไหร่ แต่หลินเซินรู้ดีว่าจิ้นเฟิงเหราเป็นคนไม่ใช่ย่อยๆ

ในวงการธุรกิจ ทุกคนให้ฉายาจิ้นเฟิงเหราว่า ‘หน้าเนื้อใจเสือ ’  คนที่มีเรื่องกับเขา ถ้าไม่ใช่หมดเนื้อหมดตัว เขาจะไม่ยอมเลิกลาแน่

ณ ตอนนี้ จิ้นเฟิงเหรากำลังอยู่ในอารมณ์ใกล้โมโห  หลินเซินคงไม่ยอมพลอยซวยไปด้วย ได้แต่เกลี้ยกล่อม “ รีบทำตามที่คุณชายรองเขาสั่งซะ  รีบตบเร็วๆ！”

“ คุณพูดอะไรนะ？！”

ได้ยินที่หลินเซินพูดแล้ว ฉีหรั่นมองหน้าของหลินเซินอย่างไม่น่าเชื่อ และไม่พอใจสุดๆ

ผู้ชายที่ปกติดีกับตัวเองทุกอย่าง ไม่นึกเลยว่าวันนี้เขาจะพูดคำนี้ออกมา

เห็นฉีหรั่นไม่ยอมลงมือสักที จิ้นเฟิงเหราเริ่มรู้สึกรำคาญ

เขาชี้หน้าหลินเซินแล้วพูด “ ในเมื่อแฟนของคุณไม่ยอมลงมือสักที งั้นคุณทำแทนก็แล้วกัน ”

ฉีหรั่นได้ยินแล้ว ยิ่งมองหน้าของหลินเซินอย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะกล้าลงมือตบตัวเองจริงๆ

ระหว่างที่หลินเซินกำลังลังเลอยู่ จิ้นเฟิงเหราได้พูดอีกครั้ง

“ความอดทนของผมมีขีดจำกัดนะ เร่งมือหน่อย ถ้าหากยังชักช้าอีก ผมเองก็รับรองไม่ได้ว่าบริษัทของพวกคุณจะไม่เกิดเรื่อง ”

เวลานี้  จิ้นเฟิงเหราก็ได้กลับมาเป็นไฮโซหนุ่มหล่อหน้าตาดีอีกครั้ง เขาโบกมือและพูด “ ขอบคุณอะไรกัน ก็แค่เรื่องจิ๊บจ๊อย ผมเองก็ไม่ชอบพวกเมียน้อยที่แย่งแฟนคนอื่น แล้วยังมาทำตัวโอหังแบบนี้อีก ”

ได้ยินแบบนี้ ส้งหวั่นชีงรู้สึกเก้อเขินหน่อยๆ

เจียงสื้อสื้อเห็นแล้ว พูดด้วยรอยยิ้ม “ คุณส้ง  พวกเราพบกันอีกแล้วนะคะ ครั้งก่อนไม่มีโอกาสได้ทักทาย  ฉันชื่อเจียงสื้อสื้อค่ะ”

เสียงของเจียงสื้อสื้ออ่อนโยน ท่าทางเป็นมิตร เธอยื่นมือออกมา ส้งหวั่นชีงแอบรู้สึกปลื้ม และจับมือเธอ พร้อมตอบอย่างมีมารยาท “ สวัสดีค่ะ พี่สื้อสื้อ ฉันส้งหวั่นชีงค่ะ ”

เธอนึกขึ้นได้ว่าครั้งที่แล้ว ตอนที่จิ้นเฟิงเหรานอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ผู้หญิงคนนี้เคยมาเยี่ยมเขา และยังมีผู้ชายที่หล่อดูดีกว่ายืนอยู่ข้างกายของเธอ ดังนั้นเธอน่าจะเป็นพี่สะใภ้ที่จิ้นเฟิงเหราพูดถึงแน่นอน

แม่จิ้นได้ยินแล้ว หันไปมองหญิงสาวคนนี้ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอมากเป็นพิเศษ เพราะเธอก็คือคนที่นอนอยู่บนเตียงของลูกชายครั้งก่อน

“นี่ก็สายแล้ว ฉันไม่รบกวนเวลาพวกคุณเดินห้างแล้วค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

กลัวว่าจะรบกวนคนอื่น ส้งหวั่นชีงรู้สึกเกรงใจ กะว่าจะขอตัวลาก่อน

แต่เจียงสื้อสื้อกลับดึงมือของเธอไว้แล้วพูด “ คุณส้ง คงยังไม่ได้ทานข้าวมั้งคะ นี่ก็เที่ยงพอดีเลย พวกเราน่าจะไปทานข้าวกันด้วยนะคะ ”

ดูจากแววตาของจิ้นเฟิงเหราแล้ว เจียนสื้อสื้อสามารถดูออกว่าพยาบาลสาวคนนี้ ต้องไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาแน่นอน  เพราะฉะนั้น เธอเลยจะจับคู่สองคนนี้ แล้วจะปล่อยพยาบาลสาวไปก่อนได้ยังไง

“แต่ว่า....……”

ส้งหวั่นชีงฟังแบบนี้แล้ว รู้สึกลำบากใจ  เดิมทีเธอก็รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมากแล้ว ที่จิ้นเฟิงเหราช่วยเธอแก้สถานการณ์ตกยากลำบากเช่นนั้น ถ้าหากจะให้เธอไปทานข้าวด้วยอีก เธอรู้สึกเกรงใจ

“ใช่ครับ  พี่คนสวย  เสี่ยวเป่าก็หิวพอดีเลยครับ ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ ”

ระหว่างที่ส้งหวั่นชีงยังลังเลอยู่นั้น เสี่ยวเป่าที่ยืนอยู่ข้างๆชวนด้วยรอยยิ้ม แล้วรีบไปจับมือของส้งหวั่นชีงไว้