ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 348

บทที่ 348 รีบตบซะ

นี่เป็นการตบหน้าตัวเองที่เร็วที่สุดในประวัติศาสตร์  ฉีหรั่นรู้ดีว่ามีเรื่องกับตระกูลจิ้นผลจะเป็นยังไง สายตาที่ขอความช่วยเหลือมองไปที่หลินเซิน

หลินเซินทนความหน้าด้านไว้และเดินไปหาจิ้นเฟิงเหรา พร้อมกล่าวขอโทษ “ คุณชายรองครับ พวกเรามีตาแต่ไม่มีแวว ขอให้คุณยกโทษให้พวกเราด้วยนะครับ ”

จิ้นเฟิงเหราหึทีนึง โดยทีไม่สนใจหลินเซินแม้แต่นิด นี่ทำหลินเซินเก้อเขินและอึดอัดมาก

หลินเซินก็เลยได้แต่ดึงฉีหรั่นที่อยู่ข้างหลังมา ทำท่าเหมือนเรื่องที่เธอก่อขึ้นมาเอง ก็จัดการเอาเองซะ

ปลาหมอตายเพราะปาก ที่พูดก็คือคนอย่างฉีหรั่นนี่แหละ

หลังจากฉีหรั่นได้ยินว่าเป็นคนของตระกูลจิ้นแล้ว เธอก็กลัวจนตัวสั่นขฝตั้งนานแล้ว จะยังจัดการสถานการณ์ใหญ่แบบนี้ได้ยังไง แค่ความน่าเกรงขามเฉพาะตัวของแม่จิ้นก็ทำให้เธอไม่กล้าพูดอะไรแล้ว

เธอไม่นึกไม่ฝันเลยว่า ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างส้งหวั่นชีง จะไปรู้จักกับคนระดับสูงอย่างนั้น

หลินเซินเห็นว่าเธอไม่พูดไม่จา เลยใช้แรงดึงเธออยู่หลายที ยิ้มและกล่าวขอโทษ “ คุณชายรองครับ พวกเราผิดไปแล้วจริง ๆ ครั้งต่อไปผมจะคุมเธอไว้ดีๆ หวังว่าคุณจะใจกว้างไม่ถือสากับคนอย่างเรา และยกโทษให้พวกเราด้วยนะครับ ”

ฉีหรั่นก็กล่าวขอโทษตาม “ ใช่ๆๆ คุณชายรองคะ ดิฉันมีตาแต่ไม่มีแววเองค่ะ ที่ไปต่อปากต่อคำกับคุณ หวังว่าคุณจะไม่ถือสาดิฉันนะคะ  ”

ได้ยินคำพูดของทั้งสองแล้ว อารมณ์โกรธของจิ้นเฟิงเหราที่เพิ่งจะหายไปได้โผล่ขึ้นมาใหม่ เขามองเขาสองคน และหัวเราะเยาะด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“อย่าถือสางั้นเหรอ ？เกรงว่าคงจะไม่ได้ คนอย่างผมไม่เคยเสียเปรียบให้ใคร เอาอย่างนี้มั้ยล่ะ คุณตบหน้าตัวเองสองที รอให้ผมพอใจแล้ว ค่อยปล่อยคุณไปเป็นไง ？”

จิ้นเฟิงเหราจ้องตาของฉีหรั่นไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยพลังอำนาจ

ฉีหรั่นได้ยินแบบนี้แล้ว สีหน้าซีดลงทันที เธอเป็นหัวแก้วหัวแหวนของที่บ้าน อยู่ที่บ้านไม่เคยมีใครกล้าตีเธอมาก่อน 

เวลานี้จิ้นเฟิงเหรากลับเสนอบทลงโทษแบบนี้ออกมา เธอย่อมไม่ยอมอยู่แล้วและทำไม่ได้ด้วย

เห็นฉีหรั่นไม่มีท่าทีที่จะขยับ จิ้นเฟิงเหราก็ได้พูดเสริมขึ้นอีกคำอย่างเกียจคร้าน “ ทำไม ไม่ยอมหรือไง ？งั้นก็อย่าโทษผมก็แล้วกัน คุณน่าจะรู้ดีว่ามีเรื่องกับผมผลจะเป็นยังไง”

มือที่กำมือถือไว้ของจิ้นเฟิงเหรา ดูแน่นขึ้น น้ำเสียงแสดงถึงท่าทีหมดความอดทน

ฉีหรั่นไม่รู้ว่ามีเรื่องกับเขาแล้ว ผลที่ตามมาคืออะไร ก็เลยไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเท่าไหร่ แต่หลินเซินรู้ดีว่าจิ้นเฟิงเหราเป็นคนไม่ใช่ย่อยๆ

ในวงการธุรกิจ ทุกคนให้ฉายาจิ้นเฟิงเหราว่า ‘หน้าเนื้อใจเสือ ’  คนที่มีเรื่องกับเขา ถ้าไม่ใช่หมดเนื้อหมดตัว เขาจะไม่ยอมเลิกลาแน่

ณ ตอนนี้ จิ้นเฟิงเหรากำลังอยู่ในอารมณ์ใกล้โมโห  หลินเซินคงไม่ยอมพลอยซวยไปด้วย ได้แต่เกลี้ยกล่อม “ รีบทำตามที่คุณชายรองเขาสั่งซะ  รีบตบเร็วๆ！”

“ คุณพูดอะไรนะ？！”

ได้ยินที่หลินเซินพูดแล้ว ฉีหรั่นมองหน้าของหลินเซินอย่างไม่น่าเชื่อ และไม่พอใจสุดๆ

ผู้ชายที่ปกติดีกับตัวเองทุกอย่าง ไม่นึกเลยว่าวันนี้เขาจะพูดคำนี้ออกมา

เห็นฉีหรั่นไม่ยอมลงมือสักที จิ้นเฟิงเหราเริ่มรู้สึกรำคาญ

เขาชี้หน้าหลินเซินแล้วพูด “ ในเมื่อแฟนของคุณไม่ยอมลงมือสักที งั้นคุณทำแทนก็แล้วกัน ”

ฉีหรั่นได้ยินแล้ว ยิ่งมองหน้าของหลินเซินอย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะกล้าลงมือตบตัวเองจริงๆ

ระหว่างที่หลินเซินกำลังลังเลอยู่ จิ้นเฟิงเหราได้พูดอีกครั้ง

“ความอดทนของผมมีขีดจำกัดนะ เร่งมือหน่อย ถ้าหากยังชักช้าอีก ผมเองก็รับรองไม่ได้ว่าบริษัทของพวกคุณจะไม่เกิดเรื่อง ”