ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 350

บทที่ 350 ขอแต่งงานก่อน คงได้มั่ง

จิ้นเฟิงเฉินคิดไม่ถึงว่าเสี่ยวเป่าจะสนใจพวกเรื่องชนิดของปลา แต่ว่าไปแล้ว เหมือนว่าเขาเองก็ไม่เคยไปพิพิธพันภัณฑ์ทางทะเลเหมือนกัน

เจียงสื้อสื้อเห็นจิ้นเฟิงเฉินกำลังลังเลอยู่ เธอเดินเข้าไปจับมือของเขาแล้วพูด “เรื่องงานสำคัญก็จริง แต่คุณอย่าลืมนะว่าคุณก็เป็นพ่อคนแล้ว ใช้เวลากับลูกก็สำคัญเช่นกัน ”

“ใช่ครับ แดดดี๊ แดดดี๊พาเสี่ยวเป่าไปนะครับ ”

เสี่ยวเป่าก็คอยออดอ้อนอยู่ข้างๆ

ถูกแม่ลูกคู่นี้ดึงแขนไว้จนจิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธไม่ลงอีก เลยพยักหน้ารับปากไป

หลังจากเห็นจิ้นเฟิงเฉินรับปากแล้ว เสี่ยวเป่าดีใจตื่นเต้นใหญ่ จูบไปที่แก้มของจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อคนละทีแล้วพูด “ ดีจังเลยครับ ต่อไปนี้ เสี่ยวเป่าจะมีทั้งแดดดี๊และก็หม่ามี๊แล้ว ”

พอฟังคำพูดของเสี่ยวเป่าแล้ว หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็ได้เจ็บจิ๊ดโดยไม่มีสาเหตุ มองสีหน้าที่ดีใจของเสี่ยวเป่า รู้สึกขมขื่นใจอย่างบอกไม่ถูก

เธออุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมาจากพื้น กอดเขาแน่นแล้วพูด “ เสี่ยวเป่า ต่อจากนี้ หม่ามี๊จะอยู่กับเสี่ยวเป่าทุกวันเลยนะครับ ”

เสี่ยวเป่าได้ยินแล้วก็หอมแก้มของเจียงสื้อสื้ออีกทีนึงแล้วพูด “ เสี่ยวเป่ารู้ว่าหม่ามี๊จะอยู่กับเสี่ยวเป่าตลอดไปครับ เสี่ยวเป่าก็จะอยู่กับหม่ามี๊ตลอดไปเช่นกันครับ ”

จิ้นเฟิงเฉินเห็นสองคนเข้ากันได้ดี แววตาก็นุ่มนวลลงอย่างไม่รู้ตัว มีเธอ มีเสี่ยวเป่า จึงจะได้มีจิ้นเฟิงเฉินที่สมบูรณ์แบบ

……

เวลาผ่านไปเร็วมาก พริบตาเดียวก็ถึงสุดสัปดาห์แล้ว วันนี้ เสี่ยวเป่าตื่นเช้าเตรียมตัวเสร็จแล้วลงไปนั่งรอเจียนสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินด้านล่าง

จิ้นเฟิงเหราเดินออกจากห้อง เห็นเสี่ยวเป่าแต่งตัวครบชุด แล้วแปลกใจถาม “ วันนี้สุดสัปดาห์ไม่ใช่เหรอ เสี่ยวเป่าจะไปไหนกันครับ ？”

เสี่ยวเป่าได้ยินแล้วขยับหมวกตอบอย่างตื่นเต้น “ วันนี้ ผมจะไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ทางทะเลกับแดดดี๊และหม่ามี๊ครับ ！”

แค่ได้ยินว่าจะไปเที่ยว จิ้นเฟิงเหราก็ตื่นเต้นขึ้น รีบกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง เวลานี้ จิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อก็ออกมาจากห้องพอดี

พอเห็นจิ้นเฟิงเหราแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็บ่นขึ้น “ พี่ พี่สะใภ้ ผมจะไปเที่ยวกับพวกพี่ด้วย ผมเบื่อกับชีวิตที่อยู่บ้านทานยาบำรุงทุกวันนี้แล้วจริงๆ อยู่แต่ในบ้านจะบ้าตายอยู่แล้ว ”

ระหว่างพูดยังหยิกแก้มตัวเอง “ พี่ดูหน้าผมนี่ อ้วนขึ้นเยอะเลย ถ้าขืนยังไม่ออกไปเดินเล่นหน่อย ผมว่าผมคงจะหาเมียไม่ได้แล้วชาตินี้ ”

เจียงสื้อสื้อถูกเขาหยอกจนขำ ควงแขนของจิ้นเฟิงเฉินแล้วพูดอย่างหยอกล้อ “ คุณชายรองของตระกูลจิ้นทั้งคน จะไม่มีผู้หญิงชอบได้งั้นเหรอ ？คำพูดนี้ของนายถ้าหลุดออกไปแล้ว เกรงว่าคงจะดึงดูดศัตรูหัวใจมากันเพียบเลย ”

จิ้นเฟิงเหราฟังแล้วจับหัวตัวเองอย่างเขิน “ พี่สะใภ้ครับ อย่าเอาผมมาล้อเล่นแบบนี้ซิครับ ผมจริงจังนะครับ ผมว่าผมควรอกไปเดินเล่นบ้างแล้ว ถือว่าลดหุ่นไปด้วย”

นาทีนี้ แม่จิ้นก็ได้เดินออกมาจากห้องครัวพูดอย่างเย็นชา“ ในเมื่อนายก็หาเมียไม่ได้อยู่แล้ว ก็อย่าออกไปโปรยเสน่ห์ไปทั่ว ทานยาอยู่ที่บ้านก็ดีแล้ว ”

“ไม่ได้ ！ผมจะไปเที่ยวด้วย！”

จิ้นเฟิงเหราย่อมไม่ยอมแน่นอน พอได้ยินที่แม่จิ้นพูด ก็รีบเล่นขี้โกงขึ้น

เจียงสื้อสื้อเห็นแบบนี้ หัวเราะแล้วพูด “ ไม่เคยเห็นคนพิการที่อยู่บ้านไม่ติดอย่างนายเลยจริงๆ ”

จิ้นเฟิงเฉินเปิดปากพูด “ นายจะไปก็ไป แต่อย่าหวังให้ฉันแบกนายก็แล้วกัน ”

จิ้นเฟิงเหราเห็นว่าพี่ชายตัวเองอนุญาตแล้ว พยักหน้าอย่างเร็ว แสดงออกให้เห็นว่าตัวเองจะไม่ไปสร้างปัญหาให้พวกเขาอย่างแน่นอน

หลังจากที่แม่จิ้นได้ช่วยเสี่ยวเป่าจัดอาหารกล่องเสร็จ ทั้งสี่คนก็เริ่มออกเดินทางไปพิพิธภัณฑ์

เจียงสื้อสื้อย่อมเห็นเนื้อหาที่แม่จิ้นโพสต์อยู่แล้ว คำว่าลูกสะใภ้ก็สวยมากแสดงให้เห็นว่าแม่จิ้นได้ยอมรับเธอแล้วจริงๆ นี่ก็ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าความจริงใจที่เธอมีให้นั้น ไม่ได้สูญเปล่าเลย

“หม่ามี๊ ทำไมหม่ามี๊ถึงได้ดีใจขนาดนี้ครับ เห็นอะไรสนุกๆเหรอครับ ？”

เสี่ยวเป่าเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อแล้วอดถามไม่ได้

เจียงสื้อสื้อได้ยินแล้วกอดเสี่ยวเป่าไว้ พูดด้วยรอยยิ้ม “ ใช่แล้วครับ หม่ามี๊เพิ่งผ่านเรื่องที่น่าดีใจมาเรื่องนึงครับ ก็คือเสี่ยวเป่าอยู่ข้างกายของหม่ามี๊ ขอแค่มีเสี่ยวเป่าอยู่ข้างกายหม่ามี๊ หม่ามี๊ก็รู้สึกมีความสุขมากเลยครับ ”

เสี่ยวเป่าได้ยินแบบนี้ กอดคอของเจียงสื้อสื้อแล้วพูด “ หม่ามี๊วางใจนะครับ เสี่ยวเป่าจะอยู่ข้างกายหม่ามี๊ตลอดเลย รอผมโตแล้ว ผมจะเป็นลูกผู้ชายที่ปกป้องหม่ามี๊เองครับ ！”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อเอาแก้มชนแก้มเสี่ยวเป่า คำพูดของเสี่ยวเป่าทำให้เธออบอุ่นใจอย่างมาก

เวลานี้เสี่ยวเป่าและเจียงสื้อสื้อได้นั่งรออยู่ที่โซนพักผ่อน สองพี่น้องตระกูลจิ้นได้เข้าแถวซื้อขนมอยู่ จิ้นเฟิงเหราเห็นโมเมนต์ที่แม่โพสต์ รีบเอาไปให้จิ้นเฟิงเฉินดูในทันที

“เห็นมั้ยล่ะ ขนาดแม่ยังเรียกลูกสะใภ้แล้ว เรื่องพี่กับพี่สะใภ้ควรจะรีบสะสางก่อนหรือเปล่า ”

จิ้นเฟิงเฉินเห็นเนื้อหาที่แม่จิ้นลง มุมปากได้โค้งงอโดยไม่รู้ตัว

จิ้นเฟิงเหราเห็นเขาไม่มีท่าทีอะไร นึกว่าเขาคงไม่ได้ยินแล้วเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง “ พี่ครับ พี่รองคิดดูดีๆนะครับ เรื่องอื่นยังไม่พูดถึง แต่อย่างน้อยขอแต่งงานก่อน ก็น่าจะได้ไม่ใช่หรอกครับ เพื่อหลีกเลี่ยงการเปลี่ยนแปลงในอนาคต แบบนี้พี่และพี่สะใภ้ก็จะได้เป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมายได้สักที ”

ฟังที่จิ้นเฟิงเหราพูดแล้ว จิ้นเฟิงเฉินตกอยู่ในอาการครุ่นคิดอย่างไม่รู้ตัว

จะให้บ้านที่มั่งคงกับเธอในตอนนี้เลยงั้นเหรอ ？ไม่รู้ว่าเธอจะตกลงหรือเปล่า……

เห็นพี่ชายตัวแองคิดหนักอีกครั้ง จิ้นเฟิงเหราสีหน้าดูหมดหนทางเดินจากไป