ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 350

บทที่ 350 ขอแต่งงานก่อน คงได้มั่ง

จิ้นเฟิงเฉินคิดไม่ถึงว่าเสี่ยวเป่าจะสนใจพวกเรื่องชนิดของปลา แต่ว่าไปแล้ว เหมือนว่าเขาเองก็ไม่เคยไปพิพิธพันภัณฑ์ทางทะเลเหมือนกัน

เจียงสื้อสื้อเห็นจิ้นเฟิงเฉินกำลังลังเลอยู่ เธอเดินเข้าไปจับมือของเขาแล้วพูด “เรื่องงานสำคัญก็จริง แต่คุณอย่าลืมนะว่าคุณก็เป็นพ่อคนแล้ว ใช้เวลากับลูกก็สำคัญเช่นกัน ”

“ใช่ครับ แดดดี๊ แดดดี๊พาเสี่ยวเป่าไปนะครับ ”

เสี่ยวเป่าก็คอยออดอ้อนอยู่ข้างๆ

ถูกแม่ลูกคู่นี้ดึงแขนไว้จนจิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธไม่ลงอีก เลยพยักหน้ารับปากไป

หลังจากเห็นจิ้นเฟิงเฉินรับปากแล้ว เสี่ยวเป่าดีใจตื่นเต้นใหญ่ จูบไปที่แก้มของจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อคนละทีแล้วพูด “ ดีจังเลยครับ ต่อไปนี้ เสี่ยวเป่าจะมีทั้งแดดดี๊และก็หม่ามี๊แล้ว ”

พอฟังคำพูดของเสี่ยวเป่าแล้ว หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็ได้เจ็บจิ๊ดโดยไม่มีสาเหตุ มองสีหน้าที่ดีใจของเสี่ยวเป่า รู้สึกขมขื่นใจอย่างบอกไม่ถูก

เธออุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมาจากพื้น กอดเขาแน่นแล้วพูด “ เสี่ยวเป่า ต่อจากนี้ หม่ามี๊จะอยู่กับเสี่ยวเป่าทุกวันเลยนะครับ ”

เสี่ยวเป่าได้ยินแล้วก็หอมแก้มของเจียงสื้อสื้ออีกทีนึงแล้วพูด “ เสี่ยวเป่ารู้ว่าหม่ามี๊จะอยู่กับเสี่ยวเป่าตลอดไปครับ เสี่ยวเป่าก็จะอยู่กับหม่ามี๊ตลอดไปเช่นกันครับ ”

จิ้นเฟิงเฉินเห็นสองคนเข้ากันได้ดี แววตาก็นุ่มนวลลงอย่างไม่รู้ตัว มีเธอ มีเสี่ยวเป่า จึงจะได้มีจิ้นเฟิงเฉินที่สมบูรณ์แบบ

……

เวลาผ่านไปเร็วมาก พริบตาเดียวก็ถึงสุดสัปดาห์แล้ว วันนี้ เสี่ยวเป่าตื่นเช้าเตรียมตัวเสร็จแล้วลงไปนั่งรอเจียนสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินด้านล่าง

จิ้นเฟิงเหราเดินออกจากห้อง เห็นเสี่ยวเป่าแต่งตัวครบชุด แล้วแปลกใจถาม “ วันนี้สุดสัปดาห์ไม่ใช่เหรอ เสี่ยวเป่าจะไปไหนกันครับ ？”

เสี่ยวเป่าได้ยินแล้วขยับหมวกตอบอย่างตื่นเต้น “ วันนี้ ผมจะไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ทางทะเลกับแดดดี๊และหม่ามี๊ครับ ！”

แค่ได้ยินว่าจะไปเที่ยว จิ้นเฟิงเหราก็ตื่นเต้นขึ้น รีบกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง เวลานี้ จิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อก็ออกมาจากห้องพอดี

พอเห็นจิ้นเฟิงเหราแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็บ่นขึ้น “ พี่ พี่สะใภ้ ผมจะไปเที่ยวกับพวกพี่ด้วย ผมเบื่อกับชีวิตที่อยู่บ้านทานยาบำรุงทุกวันนี้แล้วจริงๆ อยู่แต่ในบ้านจะบ้าตายอยู่แล้ว ”

ระหว่างพูดยังหยิกแก้มตัวเอง “ พี่ดูหน้าผมนี่ อ้วนขึ้นเยอะเลย ถ้าขืนยังไม่ออกไปเดินเล่นหน่อย ผมว่าผมคงจะหาเมียไม่ได้แล้วชาตินี้ ”

เจียงสื้อสื้อถูกเขาหยอกจนขำ ควงแขนของจิ้นเฟิงเฉินแล้วพูดอย่างหยอกล้อ “ คุณชายรองของตระกูลจิ้นทั้งคน จะไม่มีผู้หญิงชอบได้งั้นเหรอ ？คำพูดนี้ของนายถ้าหลุดออกไปแล้ว เกรงว่าคงจะดึงดูดศัตรูหัวใจมากันเพียบเลย ”

จิ้นเฟิงเหราฟังแล้วจับหัวตัวเองอย่างเขิน “ พี่สะใภ้ครับ อย่าเอาผมมาล้อเล่นแบบนี้ซิครับ ผมจริงจังนะครับ ผมว่าผมควรอกไปเดินเล่นบ้างแล้ว ถือว่าลดหุ่นไปด้วย”

นาทีนี้ แม่จิ้นก็ได้เดินออกมาจากห้องครัวพูดอย่างเย็นชา“ ในเมื่อนายก็หาเมียไม่ได้อยู่แล้ว ก็อย่าออกไปโปรยเสน่ห์ไปทั่ว ทานยาอยู่ที่บ้านก็ดีแล้ว ”

“ไม่ได้ ！ผมจะไปเที่ยวด้วย！”

จิ้นเฟิงเหราย่อมไม่ยอมแน่นอน พอได้ยินที่แม่จิ้นพูด ก็รีบเล่นขี้โกงขึ้น

เจียงสื้อสื้อเห็นแบบนี้ หัวเราะแล้วพูด “ ไม่เคยเห็นคนพิการที่อยู่บ้านไม่ติดอย่างนายเลยจริงๆ ”

จิ้นเฟิงเฉินเปิดปากพูด “ นายจะไปก็ไป แต่อย่าหวังให้ฉันแบกนายก็แล้วกัน ”

จิ้นเฟิงเหราเห็นว่าพี่ชายตัวเองอนุญาตแล้ว พยักหน้าอย่างเร็ว แสดงออกให้เห็นว่าตัวเองจะไม่ไปสร้างปัญหาให้พวกเขาอย่างแน่นอน

หลังจากที่แม่จิ้นได้ช่วยเสี่ยวเป่าจัดอาหารกล่องเสร็จ ทั้งสี่คนก็เริ่มออกเดินทางไปพิพิธภัณฑ์