ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 39

บทที่39 อยู่บ้านเดียวกัน

พอได้ยินเจียงนวลนวลพูดเช่นนี้ เจียงเจิ้นขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ไม่ว่ายังไง เรียกเธอกลับมาให้ได้ก่อน”

ถ้าได้เจอเจียงสื้อสื้อก็คงรู้เรื่องทุกอย่างเอง

สีหน้าของเจียงนวลนวลไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ นิสัยของพ่อเธอรู้ดีกว่าใครๆ พ่อเห็นผลประโยชน์สำคัญกว่าสิ่งของใดๆ ถ้าเจียงสื้อสื้อมีความสัมพันธ์กับสองพี่น้องนั้นจริงๆ ถึงตอนนั้นพ่อต้องหาทางรับเธอกลับมาให้ได้แน่ๆ

เจียงนวลนวลไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอน ของทุกอย่างในบ้านนี้ต้องเป็นของเธอแค่คนเดียว รวมไปถึงหลานซือเฉินด้วย

ตอนนั้นกว่าเธอจะไล่เจียงสื้อสื้อออกไปได้มันยากมาก เธอจะไม่ยอมให้เธอกลับมาอีกแน่นอน

...............................

เจียงสื้อสื้อนอนหลับที่วิลล่าไปคืนนึง เช้าวันถัดมา เสี่ยวเป่านั่งมองเจียงสื้อสื้อที่นั่งอยู่ที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารเช้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ว่า “น้าสื้อสื้อกินข้าวเสร็จจะไปไหนต่อครับ? พาเสี่ยวเป่าออกไปเที่ยวด้วยได้ไหมครับ?”

เจียงสื้อสื้อเห็นสายตาอย่างมีความหวังของเสี่ยวเป่าแล้วรู้สึกอดใจไม่ลง แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “เสี่ยวเป่า น้าต้องไปทำงานนะ เอาแบบนี้ไหมถ้าหนูคิดถึงน้าก็โทรมาหาน้าได้เลย”

“ถ้าอย่างงั้นหลังเลิกงานแล้วน้าจะมาหาผมไหมครับ?”

ถ้าเลิกงานเจียงสื้อสื้อก็ต้องกลับไปที่คอนโดตัวเองสิ แต่ทันใดนั้น จิ้นเฟิงเฉินที่นั่งเงียบอยู่ตั้งนานก็พูดขึ้นมาว่า “คุณเจียง ย้ายมาอยู่ด้วยกันสิครับ!”

เจียงสื้อสื้อแทบจะสำลักข้าวต้ม

พอเห็นว่าเธอดูตกใจมาก จิ้นเฟิงเฉินก็รีบอธิบายต่อว่า “ฝั่งตระกูลหลานคงไม่จบง่ายๆ แค่นี้หรอก ที่ที่เธออยู่ตอนนี้มันไม่ปลอดภัยแล้ว”

พอได้ยินเช่นนี้เจียงสื้อสื้อก็คิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เธอรู้อยู่แล้วว่าตระกูลหลานไม่จบง่ายๆ แค่นี้หรอก คนของตระกูลเจียงก็คงไม่ยอมเช่นกัน

“ขอบคุณนะ คุณจิ้น แต่ว่าไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเลิกงานแล้วฉันจะไปหาที่อยู่ใหม่รีบย้ายออกไปให้เร็วที่สุด”

จิ้นเฟิงเฉินช่วยตัวเองมาเยอะแล้ว เธอไม่อยากรบกวนเขาอีก อีกอย่างความสัมพันธ์ของเธอสองคนยังไปไม่ถึงขั้นนั้น ถ้ามาอยู่ด้วยกันคง........

ถึงแม้ว่าเสี่ยวเป่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอได้ยินว่าเจียงสื้อสื้อกำลังตกอยู่ในอันตรายเขาก็เป็นห่วงขึ้นมาทันที

“น้าสื้อสื้อ มาอยู่กับหนูเถอะนะ น้าอยู่ข้างนอกมันอันตราย เสี่ยวเป่าเป็นห่วง พอเป็นห่วงก็จะไม่มีความสุข กินข้าวไม่ลง นอนไม่หลับนะครับ”

เจียงสื้อสื้อตัดสินใจไม่ค่อยได้

จิ้นเฟิงเฉินเห็นความกังวลของเธอก็เลยพูดต่อว่า “ถึงเธอย้ายไปอยู่ที่อื่น ก็ไม่ได้แปลว่าตระกูลหลานจะหาไม่เจอ ที่นี่แหละปลอดภัยที่สุด อีกอย่างมีเสี่ยวเป่าคอยอยู่ด้วย เธอเองก็จะได้มีความสุข”

เจียงสื้อสื้อลังเลขึ้นมา

ที่จิ้นเฟิงเฉินพูดมันก็ถูกนะ ไม่ว่าเธอย้ายไปอยู่ตระกูลหลานมีสิทธิ์ที่จะหาเธอเจอ สุดท้ายยังไงก็อยู่อย่างสบายใจไม่ได้

ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังลังเล จิ้นเฟิงเฉินก็บอกให้พี่เลี้ยงไปช่วยเธอเก็บของ

เอ้ะ......เธอยังไม่ได้ตอบตกลงเลยว่าจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน

ทำไมเขาถึงทำตัวเป็นใหญ่ขนาดนี้นะ

ถึงแม้ว่าในใจเธอจะคิดแบบนี้ แต่เจียงสื้อสื้อเองก็รู้ว่าตัวเองไม่มีทางเลือกแล้ว สุดท้ายก็ตกลง

“คุณจิ้น ขอบคุณมากๆ นะคะ แต่ว่าฉันมาอยู่ที่นี่เฉยๆ ก็ไม่ดีเท่าไหร่ เอางี้ไหม ฉันจะให้ค่าเช่าคุณทุกเดือน ถือซะว่าฉันมาเช่าอยู่ แบบนี้ได้ไหมคะ?”

“ไม่เป็นไร เธออยู่ที่นี่ไปเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินฟังแล้วอยากจะหัวเราะ เขาจะไปเก็บเงินเธอได้ไง! เขาพูดต่ออีกว่า “ถ้าเธอมีเวลาก็อยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเป่าก็ได้นะ เขาชอบเธอมาก”

“ฉันเองก็ชอบเสี่ยวเป่าเหมือนกันค่ะ เล่นเป็นเพื่อนเขานั่นเรื่องปกติ เพราะฉะนั้นค่าเช่านี้คุณต้องเก็บไว้”

จิ้นเฟิงเฉินเถียงไม่ไหว สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

แล้วเขาก็ยื่นกุญแจให้เจียงสื้อสื้อ แล้วพูดต่อว่า “นี่เป็นกุญแจบ้าน ถ้าเธอต้องการอะไรก็บอกกับพี่เลี้ยงและแม่บ้านได้เลย”

เจียงสื้อสื้อรับกุญแจมา แล้วก็พยักหน้าตอบว่าขอบคุณ

ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า เหมือนตัวเองแต่งงานแล้วมาเป็นสะใภ้บ้านนี้