ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 40

บทที่40 อดีตของเธอ

เจียงสื้อสื้อไม่คิดว่า เจียงเจิ้นจะหน้าด้านได้ขนาดนี้ เธอปฏิเสธเขาไปทันที

“จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนระดับไหนใช่ว่าคุณจะไม่รู้ ไม่ใช่ว่าฉันโทรหาแล้วจะได้เจอเลย ถ้าคุณอยากเจอจิ้นเฟิงเฉิน ก็หาทางเอาเองละกัน”

พอพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็จะเปิดประตูรถ

ไม่คาดคิดว่าเจียงเจิ้นจะแย่งกระเป๋าเธอไป แล้วก็ค้นเอาโทรศัพท์ข้างในออกมา

เจียงสื้อสื้อโกรธขึ้นมาทันที “คุณจะทำอะไรกันแน่?”

เจียงเจิ้นไม่เชื่อที่เจียงสื้อสื้อพูดหรอก จิ้นเฟิงเฉินต่อยหลานซือเฉินเพราะเธอเลย แสดงว่าเจียงสื้อสื้อก็สำคัญสำหรับเขาอยู่พอสมควร ก็ไม่รู้ว่าไอลูกเนรคุณนี้มันโชคดีอะไรของมัน

โทรศัพท์ของเจียงสื้อสื้อมีรหัส แต่เจียงเจิ้นเปิดออกได้ง่ายๆ เลย

พอเปิดข้อมูลผู้ติดต่อ ข้างในเบอร์ของจิ้นเฟิงเฉินจริงๆ ด้วย เจียงเจิ้นกดโทรออกทันที

“เอาโทรศัพท์คืนฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”

เจียงสื้อสื้อโกรธมาก กำลังจะยื่นมือไปแย่งกลับมา แต่โดนบอดี้การ์ดขวางไว้ เธอห้ามเขาไม่ได้เลย ทำให้แค่มองเขากดโทรออกไปอย่างนั้น

จิ้นเฟิงเฉินกำลังดูเอกสารอยู่ที่ห้องทำงาน โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น พอเห็นว่าเป็น เจียงสื้อสื้อ สายตาเขาก็แอบดีใจ นานๆ ทีที่เธอจะโทรหาเขา จิ้นเฟิงเฉินกดรับด้วยความดีใจ

แต่เสียงของอีกฝั่งที่โทรมากลับไม่ใช่เสียงของเจียงสื้อสื้อ

“ประธานจิ้น สวัสดีครับ ผมเจียงเจิ้นเป็นพ่อของเจียงสื้อสื้อครับ”

พอได้ยินเสียงนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“แล้วเจียงสื้อสื้อล่ะ?”

มีความห่วงใยซ่อนอยู่ภายใต้เสียงที่ดูเย็นชา ตัวจิ้นเฟิงเฉินเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน

ถึงแม้ว่าจะคุยกันในโทรศัพท์ แต่พอเจียงเจิ้นได้ยินเสียงนี้แล้วก็รู้สึกตัวสั่นเล็กน้อย น้ำเสียงเขาก็ดีขึ้นกว่าเดิม

“สื้อสื้ออยู่บนรถกับฉัน เรากำลังจะไปทานข้าว ไม่ทราบว่าจะมีโอกาสได้เจอกับประธานจิ้นไหมครับ?”

พอพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเสียงของเจียงสื้อสื้อที่ดังมาจากโทรศัพท์

“จิ้นเฟิงเฉินนายยุ่งก่อนเลย ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ ฉันจัดการเองได้”

เจียงเจิ้นมองแรงใส่เธอ

จิ้นเฟิงเฉินจะไม่สนใจเรื่องนี้ได้ไง เขาพูดมานิ่งๆ ว่า “สถานที่”

เจียงเจิ้นไม่คิดว่าจิ้นเฟิงเฉินจะตอบตกลงได้ง่ายขนาดนี้ เขายิ้มแล้วก็พูดชื่อสถานที่ที่กินข้าวไป

เจียงสื้อสื้อทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่นั่งไปกับ เจียงเจิ้นในรถ

เวลาแค่แป๊บเดียวเขาก็มาถึงที่ร้านอาหารกันแล้ว เจียงสื้อสื้อตามเจียงเจิ้นมาที่ต้องที่จองไว้ก่อนหน้านี้

เสิ่นซูหลันกับเจียงนวลนวลก็อยู่ข้างใน พวกเขามองมาที่เธอด้วยสายตาที่ดุถูกเล็กน้อย

“พี่สาวคะ เดี๋ยวนี้แค่ชวนมาทานข้าวด้วยกันนี่ยากมากๆ เลยนะ” เจียงนวลนวลพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ

เจียงสื้อสื้อไม่ได้สนใจเจียงนวลนวล แต่หาที่นั่งแล้วก็นั่งลง แล้วก็ได้ยินเสียงของเจียงเจิ้นถามว่า “เธอรู้จักกับจิ้นเฟิงเฉินตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ถ้าก่อนหน้านี้รู้ว่าเธอรู้จักกับจิ้นเฟิงเฉิน เจียงเจิ้นก็คงไม่ทำแบบนี้กับเธอ

เจียงสื้อสื้อไม่ได้พูดอะไร เรื่องที่เกี่ยวกับจิ้นเฟิงเฉินเธอไม่พูดเลยสักคำ

เจียงเจิ้นถามต่อ “เจียงสื้อสื้อฉันถามเธออยู่!”

“ขอโทษทีนะคะ ฉันไม่อยากตอบคำถามคุณ”

“เธอ.......” เจียงเจิ้นโกรธจนพูดไม่ออก

เจียงนวลนวลเห็นเข้า กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แล้วประตูก็เปิดออกมา

ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างนอกใส่เสื้อสูทสีดำ ใบหน้าที่หล่อเหลาไม่มีสีหน้าใดๆ แสดงออกมาเลย

บรรยากาศในห้องเงียบขรึมขึ้นมาทันที