ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 394

บทที่ 394 ทั้งหมดเป็นเพราะผม

หลังจากที่วางสายแล้ว ระเบียงทางเดินโรงพยาบาลก็เข้าสู่ความเงียบงันราวกับไร้สิ่งมีชีวิต จิ้นเฟิงเฉินและส้งหว่นชีงต่างเป็นห่วงจิ้นเฟิงเหราที่อยู่ในห้องผ่าตัด แค่พวกเขาต่างก็ไม่มีใครเอ่ยออกมา นิ่งเงียบกันอยู่เช่นนั้น

สองชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก ประตูเพิ่งจะเปิด จิ้นเฟิงเฉินและส้งหวั่นชีงก็พุ่งตัวไปทันที

“คุณหมอคะ เขาเป็นอย่างไรบ้างคะ” ส้งหวั่นชีงถามอย่างร้อนใจ

คุณหมอค่อยๆถอดหน้ากากอนามัยออก จากนั้นจึงพูดว่า　“โชคดีที่เจอตัวเขาเร็ว และเรื่องที่ผิวถูกเผาไหม้นั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่ว่าแผ่นหลังที่ไหม้นั้นค่อนข้างสาหัส แต่ก็ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต สังเกตอาการอีกสักสองสามวัน ก็สามารถเข้าพักในห้องผู้ป่วยปกติได้แล้วครับ”

พอได้ยินว่าจิ้นเฟิงเหรายังต้องเข้าไปอยู่ที่หอผู้ป่วยวิกฤติ ส้งหวั่นชีงก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตกใจ จากนั้นก็พูดว่า：“คุณหมอคะ ไม่ร้ายแรงจริงๆเหรอคะ”

เห็นท่าทางร้อนใจตื่นกลัวยิ่งกว่าตนเองบาดเจ็บเสียเองอย่างนั้น คุณหมอจึงเอ่ยอย่างอดไม่ได้ว่า “แผลจากไฟไหม้ไม่เหมือนอย่างอื่น และตอนนี้เขายังอยู่ในช่วงที่ไม่ได้สติ ความหมายของพวกเราคือส่งเขาไปที่ห้องICU”

ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยปาก จิ้นเฟิงเฉินก็รีบพูดขึ้นมาก่อนว่า “ส่งไปเถอะครับ ไม่ว่าจะเท่าไหร่ ขอแค่คนปลอดภัยก็พอ”

เมื่อคุณหมอได้รับการเห็นชอบจากญาติของคนไข้ ก็เดินเข้าห้องผ่าตัดไป จากนั้นก็เข็นจิ้นเฟิงเหราออกมาพร้อมพยาบาล

ส้งหวั่นชีงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ขอแค่เขาไม่เป็นอะไรก็พอ ไม่อย่างนั้น ไม่ว่าอย่างไรเธอคงไม่ให้อภัยตัวเอง

จิ้นเฟิงเฉินเองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อครู่หัวใจดวงนั้นที่แทบจะหลุดออกมา ก็กลับเข้าไปอย่างเดิมแล้ว ขอแค่คนไม่เป็นอะไรก็พอ

ส้งหวั่นชีงมองไปยังจิ้นเฟิงเฉิน ลังเลอยู่ชั่วครู่ จึงโน้มตัวลงมา เอ่ยอย่างระแวดระวังว่า　“ขอโทษ ทั้งหมดเป็นเพราะฉันเอง จิ้นเฟิงเหราจึงต้องเป็นแบบนี้ ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ”

พูดจบก็โน้มตัวโค้งคำนับราวกับกลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะโทษเธออย่างนั้น

แม้ว่าเธอจะคิดไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะกลายเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่มีทางอื่น หากไม่ใช่เพราะเธอ จิ้นเฟิงเหราก็ไม่มีทางเป็นแบบนี้

จิ้นเฟิงเฉินมองมาที่เธอ จากนั้นก็ส่ายหน้า　“เรื่องนี้ไม่โทษคุณหรอกคุณไม่ต้องโทษตัวเอง”

ส้งหวั่นชีงได้ยิน ก็รีบส่ายหน้า　“ไม่ หากไม่ใช่เพราะความไม่รู้ฉัน เขาก็คงไม่……”

ต่อไปเธอก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ เพราะเธอรู้ หากพูดต่อไป ทั้งสองต่างก็ต้องเสียใจ

แม้ว่าเรื่องนี้มองจากภายนอกแล้วดูเหมือนจะเป็นเพราะส้งหวั่นชีงจริงๆ แต่ในใจของจิ้นเฟิงเฉินนั้นรู้ดี สาเหตุที่แท้จริงแล้วเป็นเพราะตัวพวกเขาเอง

สตีเฟนจับตาดูพวกเขาอยู่นานแล้วไม่ใช่แค่วันสองวัน แต่แค่ครั้งนี้มีโอกาสจับตัวไปได้พอดีเท่านั้น ไม่ใช่ครั้งนี้ก็ต้องมีครั้งต่อไปอีก ส้งหวั่นชีงเป็นแค่ชนวนเหตุเท่านั้น

จิ้นเฟิงเฉินถอนหายใจ　“เฮ้อ เรื่องนี้โทษว่าเป็นความผิดคุณไม่ได้จริงๆ คุณอย่าโทษตัวเองเลย พูดไปแล้ว เป็นเพราะพวกเราทำให้คุณต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย มิเช่นนั้นคุณก็คงไม่ต้องบาดเจ็บ”

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ส้งหวั่นชีงรู้สึกว่า บาดแผลเล็กน้อยบนตัวของเธอนั้น เมื่อเทียบกับบาดแผลของจิ้นเฟิงเหราแล้ว เล็กน้อยมาก ไม่คู่ควรที่จะเอ่ยถึง

จิ้นเฟิงเฉินเห็นเธอก้มหน้าไม่พูดไม่จา ในใจก็รู้ว่าเพราะเรื่องนี้ทำให้เธอลำบากใจ จึงรีบเอ่ยว่า：“ไม่ว่าอย่างไร เฟิงเหราตอนนี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว คุณก็อย่าโทษตัวเองเลย อีกอย่างตอนนี้คุณก็ต้องพักผ่อน ดังนั้นกลับไปพักเถอะ”

ถูกเขาเอ่ยด้วยแบบนี้แล้ว ส้งหวั่นชีงจึงรู้ว่าตนเองตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ก่อนที่จะไป เธอเอ่ยว่า：“ห้องพักของฉันก็อยู่ข้างๆไม่ไกลจากห้องของจิ้นเฟิงเหรา ถ้าคุณมีเรื่องอะไรก็เดินมาหาฉันได้ ฉันไปก่อนนะคะ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า เธอก็เดินกลับไป