ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 395

บทที่ 395 ผมยังมีเรี่ยวแรงอีกเยอะ

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินนอนลงมา ก็รู้สึกอ่อนล้าอย่างบอกไม่ถูกไปทั่วร่าง เจียงสื้อสื้อดูออกรู้สึกสงสารยิ่งนัก

ลูบคลำใบหน้าเขาเบาๆ เจียงสื้อสื้อเอ่ยด้วยความเป็นห่วงว่า “เฟิงเฉิน ตอนนี้คุณผอมซูบไปหมดแล้ว เรื่องนี้ยังแก้ไขไม่ได้เหรอคะ”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ หันกลับมากอดเธอไว้ในอ้อมอก เอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า“นี่มันเพิ่งไม่กี่วัน จะผอมได้เร็วขนาดนั้นเชียวเหรอ ก็แค่ว่าช่วงนี้มีเรื่องค่อนข้างเยอะ รอให้ผ่านไปสักพักก็ดีขึ้นแล้ว”

เจียงสื้อสื้อยังคงกอดแน่นอยู่ในอ้อมอกเขา ราวกับเกรงว่าถ้าเธอปล่อยมือ จิ้นเฟิงเฉินจะหนีไปอย่างนั้น

“ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณต้องเจออะไรมาบ้าง ไม่ใช่แค่เหนื่อยกายเหนื่อยใจ ยังอันตรายมากด้วย เฟิงเฉินฉันไม่อยากให้คุณได้รับบาดเจ็บ ฉันหวังแค่ให้ครอบครัวเราอยู่อย่างปลอดภัย”

ในคำพูดของเจียงสื้อสื้อแสดงให้เห็นถึงความไม่กังวลในใจอย่างที่สุด จิ้นเฟิงเฉินเองก็รู้ว่าเธอกลัวอะไร ดังนั้นเขาจึงไม่อยากให้เธอรู้ว่าตนเองกำลังทำเรื่องอะไรอยู่

จุมพิตที่หน้าผากเธอหนึ่งครั้ง จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆเล่าเรื่องของจิ้นเฟิงเหราออกมา

“คนที่เคยโจมตีคฤหาสน์ของเฟิงเหราก่อนหน้านี้ก็คือทหารรับจ้างสองนาย ส้งหวั่นชีงเข้าออกที่บ้านของเฟิงเหราทุกวัน จึงกลายเป็นเป้าหมายของพวกเขา จับตัวเธอไป ดังนั้นเฟิงเหราจึงไปช่วยเธออย่างไม่คำนึงถึงชีวิตของตนเอง

ต่อมาเฟิงเหราไปเปลี่ยนตัวส้งหวั่นชีงกลับมา ทหารรับจ้างวางระเบิดในโรงงาน เฟิงเหราช่วยส้งหวั่นชีงจึงได้รับบาดเจ็บสาหัส ต่อมาพวกเราก็มาพบเฟิงเหรา เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ”

ได้ยินที่เขาเล่า เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกตกใจ แค่ฟังจากที่เขาบรรยาย ก็รู้ว่าเหตุการณ์อันตรายขนาดไหน แต่ยังดีที่เฟิงเฉินไม่ได้เป็นอะไร

“ยังดีที่คุณไม่เป็นอะไร”

พูดจบเจียงสื้อสื้อก็ยิ่งกอดเอวจิ้นเฟิงเฉินแน่นขึ้น

“วางใจเถอะ เพื่อคุณและก็เสี่ยวเป่า ผมจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป และยังมีบ้านของเราอีก ผมยังไม่ได้จัดงานแต่งที่ยิ่งใหญ่ให้คุณเลยนะ จะใจร้ายจากคุณไปได้อย่างไร” จิ้นเฟิงเฉินพูดหยอกล้อ

“คุณพูดอะไรกัน……” คำพูดของเขาทำให้เจียงสื้อสื้อเขินอายเล็กน้อย จึงเอ่ยตำหนิเขา

เห็นใบหน้าเล็กของภรรยาแดงก่ำ จิ้นเฟิงเฉินก็ยินดีอย่างยิ่ง เวลานี้ร่างกายเขาเริ่มมีปฏิกิริยาตอบโต้ เขาคว้าผ้าห่มที่อยู่ข้างกายมา คลุมลงบนหัว คร่อมตัวทับบนร่างของเจียงสื้อสื้อ

จู่ตรงหน้าก็มืดสนิท เจียงสื้อสื้อยังปรับตัวไม่ทัน เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน เธอก็รู้สึกประหม่าโดยไม่รู้ตัว

แม้ว่าทั้งสองคนจะผ่านการสามีภรรยามาแล้ว แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังคงเขินอายตลอด เวลาที่เขาเป็นฝ่ายรุก

ไม่นานจิ้นเฟิงเฉินก็จูบลงบนริมฝีปากเธอ พรมจูบไปบนผิวทั่วร่างของเธอ

ถูกเขาจูบจนสติหลุดกระเจิดกระเจิง เจียงสื้อสื้อนึกขึ้นได้ว่าเขาเพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่อันตรายมากมา จึงรีบขัดขวางเขาว่า “เฟิงเฉิน คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รีบพักผ่อนเถอะค่ะ”

แต่จิ้นเฟิงเฉินที่ดำดิ่งอยู่ในอารมณ์จะยอมปล่อยโอกาสนี้ไปได้อย่างไร เขาโน้มตัวลงมาข้างหูเจียงสื้อสื้อ พูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “ไม่ต้องห่วง ผมยังมีเรี่ยวแรงอีกเยอะ ไม่อย่างนั้นคุณมาลองพิสูจน์ดู”

พูดพลางเอามือเธอที่ยันร่างของตนเองออก ร่างของเขาร้อนรุ่ม ลมหายใจร้อนผ่าวรดลงข้างหูของเจียงสื้อสื้อๆ ทำเอาเจียงสื้อสื้อเองก็ลุ่มหลงไปด้วย

ภายใต้การรุกอย่างหนักหน่วงของเขา เจียงสื้อสื้อติดกับเข้าให้แล้ว ได้รับลมหายใจที่เต็มไปด้วยฮอร์โมนที่เข้มข้นจากเขา

……

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เจียงสื้อสื้อเหนื่อยจนหลับไป จิ้นเฟิงเฉินโอบสาวน้อยในอ้อมกอดอย่างพอใจ เวลานี้รอยแดงบนใบหน้ายังไม่จางหายไป

“ราตรีสวัสดิ์ เมียจ๋า” จูบเบาๆที่ติ่งหูของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็เข้าสู่ห้วงนิทรา