ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 396

บทที่ 396 เป่าหน่อยก็หายเจ็บแล้ว

หลังจากส่งสายตาให้เจียงสื้อสื้อแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็จากไป

มาถึงดาดฟ้า จิ้นเฟิงเฉินก็โทรกลับไปหาป๋ายหลี่ เอ่ยถามว่า“เป็นยังไงบ้าง”

“จับคนได้แล้ว ไม่รู้ว่าต่อไปคุณจะทำอย่างไรต่อ” ป๋ายหลี่เอ่ยเรียบๆ

“ส่งคนไปให้ตำรวจโดยตรงเถอะ คุณรู้ว่าควรทำยังไง” สำหรับวิธีการจัดการของป๋ายหลี่ จิ้นเฟิงเฉินเชื่อถือได้

จิ้นเฟิงเฉินมองไปบนท้องฟ้า ที่เป็นสีฟ้าสดใสยากจะหาใดเปรียบ นกบินอยู่ในท้องฟ้าอย่างอิสระ

แต่ใครจะไปรู้ว่าภายใต้ผืนฟ้าแห่งเดียวกันนี้ จะมีสายตากี่ดวงที่จับจ้องตนเองอยู่

ความจริงแล้วสองคนที่จับได้จิ้นเฟิงเฉินไม่ต้องส่งตัวให้ตำรวจก็ได้ หากปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ในเงื้อมมือของเขา เขาจะต้องให้สองคนนั้นชดใช้ในสิ่งที่ทำทั้งหมด

แต่ภายในประเทศ เขายังไม่อยากทำตัวให้เป็นจุดสนใจ ไม่อยากจะใช้เส้นสายและวิธีการมากมายอะไร ไปต่อกรกับคนเหล่านี้ชั่วคราว แม้ว่าจะมีคนที่ช่วยเขาจัดการได้ จะไม่ยินดีได้อย่างไรกัน

พูดให้ชัด สองคนนี้ก็แค่นักฆ่าสองคนที่จี้เฉินซื้อตัวมา คนที่ต้องต่อกรด้วยจริงๆก็คือคนที่แอบอยู่เบื้องหลังอย่างจี้เฉิน。

เมื่อวางสายแล้วจิ้นเฟิงเฉินก็กลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย ตอนนี้จิ้นเฟิงเหราตื่นขึ้นมาแล้ว แต่ยังอ่อนเพลียอยู่มาก

“ลูกแม่ ลูกบอกสิว่าลูกอยากกินอยากดื่มอะไร แม่จะไปทำมาให้ ไม่ว่าขออะไรแม่ก็ให้หมด” แม่จิ้นลูบคลำใบหน้าของจิ้นเฟิงเหรา สงสารจับใจ

“แม่ ขอแค่แม่ไม่เร่งให้ผมแต่งงานก็พอแล้วครับ”

คำพูดของจิ้นเฟิงเหราทำให้แม่จิ้นไม่พอใจเล็กน้อย ก้มลงไปที่ข้างหมอนแล้วพูดกับเขาว่า “การแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญของชีวิต จะไม่คิดพิจารณาได้ยังไง ตอนนี้พี่ชายเราก็มีสื้อสื้อ และยังมีลูกชายแล้ว แต่ตอนนี้ลูกยังไม่มีเลย คิดว่าชีวิตนี้จะไม่แต่งงานหรือยังไง”

จิ้นเฟิงเหราได้ยินก็แสยะยิ้มทันทีพูดว่า “แม่ ผมเจ็บมากเลยครับ”

“ตรงไหน รีบให้แม่ดูหน่อย”

พอได้ยินว่าจิ้นเฟิงเหราเจ็บ แม่จิ้นก็หยุดพล่ามทันที รีบลุกขึ้นไปดูลูกชายทันที

จังหวะที่แม่จิ้นไม่ทันสังเกตเห็น จิ้นเฟิงเหราก็ขยิบตาหนึ่งครั้ง หลังจากเจียงสื้อสื้อเห็นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะแอบยิ้มออกมา เพื่อต้องการที่จะหลีกเลี่ยงหัวข้อสนทนานี้จึงต้องใช้ไม้นี้

ตอนนี้ ประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก ส้งหวั่นชีงเดินเข้ามา ในมือถือกล่องอาหารและผลไม้ ตอนที่เธอเห็นคนอยู่เต็มห้อง ก็อึ้งไป

เธอแค่อยากจะมาเยี่ยมจิ้นเฟิงเหรา คิดไม่ถึงว่าทุกคนในบ้านตระกูลจิ้นจะอยู่ที่นี่ด้วย

วางของลงแล้วคิดจะไปทันที แต่กลับถูกเจียงสื้อสื้อรั้งเอาไว้

“หวั่นชีง มาแล้วก็อยู่ก่อนเถอะ เฟิงเหรายังต้องการให้เธอดูแลนะ”

แม่จิ้นเหลือบมองส้งหวั่นชีง แววตาเต็มไปด้วยความเป็นปรปักษ์

เพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้จิ้นเฟิงเหราต้องบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ เมื่อได้พบเธออีกแน่นอนว่าเกิดเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีนัก

สัมผัสได้ถึงสายตาของแม่จิ้น ส้งหวั่นชีงก็ไม่รู้จะทำตัวอย่างไร