ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 398

บทที่ 398 ไปเป็นลูกเขยถึงบ้านเขา

ทั้งสองคนออกไปจนกระทั่งฟ้ามืดจึงกลับมา หลังจากเสี่ยวเป่าเห็นเจียงซื้อสื้อก็กอดเธอแน่นไม่ยอมปล่อยมือ

……

สองวันผ่านไปสองวันนี้จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ไปเยี่ยมจิ้นเฟิงเหราเลย แม้จะรู้ว่าในโรงพยาบาลมีส้งหวั่นชีงคอยดูแลอยู่ แต่ว่าเขาก็ยังไม่วางใจ

“สื้อสื้อ วันนี้พวกเราไปเยี่ยมเฟิงเหรากันเถอะ” จิ้นเฟิงเฉินปิดรายงานด้านการเงินในมือลง พูดกับเจียงสื้อสื้อที่อ่านหนังสืออยู่อีกด้าน

ตอนนี้เจียงสื้อสื้ออ่านไปถึงจุดที่กำลังเข้มข้น ได้ยินเขาพูดอย่างนี้ ก็ได้แต่ตอบไปอย่างงงๆว่า“อืม”ครั้งเดียว

จิ้นเฟิงเฉินอับจนปัญญา ส่ายหน้าพลางมองไปที่สัญญาในมืออีก

เมื่อเสร็จจากงานในมือ จิ้นเฟิงเฉินเดินไป โอบรอบเอวของเจียงสื้อสื้อเบาๆ พูดข้างหูเธอว่า“ เลิกงานได้แล้วครับ ยายซื่อบื้อ”

ถูกเขาเป่าจนจั๊กกะจี้หูเจียงสื้อสื้อก็หดคอ จากนั้นพูดว่า“อย่างนั้นก็กลับกันเถอะ คุณอย่ามาเป่าแบบนี้สิคะ จั๊กกะจี้มากเลย”

แต่จิ้นเฟิงเฉนไม่คิดจะปล่อยเธอไป กลับย้อนถามเธอว่า“เมื่อครู่ผมบอกคุณว่าเลิกงานแล้วจะพาคุณไปที่ไหน ห๊ะ”

เจียงสื้อสื้อจะจำได้อย่างไร ได้แต่ทำทีเป็นว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย กระพริบตาปริบๆ มองดูจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินไม่มีอะไรจะพูดเมื่อต้องเจอท่าทางอย่างนี้ของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ได้แต่ลูบจมูกของเธอ ถอนหายใจพลางเอ่ยว่า “คุณนะ ช่างทำให้ผมไม่ไหนไม่รอดจริงๆ”

น้ำเสียงออดอ้อนเอ็นดูและท่าทางใกล้ชิดสนิทสนมแบบนี้ แม้แต่เจียงสื้อสื้อยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็จูงมือเจียงสื้อสื้อออกไป แม้จะไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน แต่ไม่รู้ทำไม ในใจ เธอกลับรู้สึกวางใจ

คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะพาเธอกลับบ้าน จากนั้นก็เอาของที่แม่จิ้นนิดหน่อยแล้วก็ออกไปอีก

มาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล เจียงสื้อสื้อจึงได้สติกลับมา เอ่ยอย่างเขินๆว่า “ที่แท้ก็มาเยี่ยมเฟิงเหรานี่เอง ฉันเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินมองเธอ เอ่ยอย่างจริงจังว่า “คุณลืมไปแล้ว”

……

เรื่องนี้เป็นความจริง ใครใช้ให้เธอไม่ใส่ใจตั้งแต่แรกกันเล่า

มาถึงปากประตูห้องผู้ป่วย  จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินกลับหยุด เจียงสื้อสื้อที่ตามมาข้างหลังก็ทำหน้าแปลกประหลาดใจ เอ่ยเบาๆว่า“ทำไมเหรอคะ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มไม่ตอบ ชี้ไม้ชี้มือไปข้างในห้อง แสดงความหมายให้เธอไปดูด้วยตัวเอง

เจียงสื้อสื้อก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มุมนี้สามารถมองเห็นเหตุการณ์ภายในห้องได้พอดี

เห็นจิ้นเฟิงเหราที่เปลือยแผ่นหลัง นอนอยู่บนเตียง ส้งหวั่นชีงกำลังทายาให้เขา

ทั้งสองสบตากัน ต่างเข้าใจกันและกันดี จิ้นเฟิงเหราคนนี้แม้จะบาดเจ็บ แต่ดูแล้วเหมือนเขาก็ดูมีความสุขดีกับชีวิตที่โรงพยาบาล

ตอนนี้เอง จิ้นเฟิงเหราคงจะเจ็บ ปากร้องไม่หยุด แต่ร้องไปร้องมา เสียงของเขาจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นเสียงเซ็กซี่เย้ายวนขึ้นมา

เดิมส้งหวั่นชีงก็ทายาให้เขาอยู่ดีๆ ได้ยินเขาร้องอย่างนั้น มือที่ใช้ทายาก็เริ่มไม่มั่นคง โกรธจนต้องพูดออกมาว่า “คุณอย่าร้องออกมาแบบนั้นได้มั้ย ทำให้คนอื่นเขาคิดว่าพวกเราสองคนกำลังทำอะไรกัน”

พูดประโยคนี้จบ เธอก็รู้อายขึ้นมา ใบหน้าแดงเรื่อง แดงมาถึงใบหู กลายเป็นหน้าแดงหูแดงอย่างแท้จริง

ใครจะไปรู้ว่าคุณชายรองจิ้นที่นอนอยู่บนเตียงนั้นกลับท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พูดด้วยหน้าตาใสซื่อว่า “คุณพูดมีเหตุผล แต่ว่าผมเจ็บมาก จนไม่อาจควบคุมตัวเองได้จริงๆ”