ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 411
สรุปบท บทที่ 411 จดทะเบียนสมรส: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
ตอน บทที่ 411 จดทะเบียนสมรส จาก ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 411 จดทะเบียนสมรส คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ที่เขียนโดย เมียวเมียว เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
บทที่ 411 จดทะเบียนสมรส
“ทำไมเหรอ? หรือคุณไม่อยากแต่งงานกับผม?” เจียงสื้อสื้อนิ่งเงียบไม่ตอบสนองสิ่งใด จิ้นเฟิงเฉินจึงได้เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
แต่เจียงสื้อสื้อยังคงตกตะลึง เมื่อได้ยินน้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินเมื่อครู่ เธอจึงได้หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
“คะ?......คือฉันแค่ทำตัวไม่ถูก!”
“อีกอย่าง มีใครทำแบบคุณบ้างคะ เอ่ยปากขอแต่งงานจดทะเบียนสมรสแบบเรียบง่ายขนาดนี้……”
เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอจะกลายเป็นภรรยาของเขา กลายเป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิตของเขา เจียงสื้อสื้อก็แทบไม่อยากเชื่อ
“ผมครุ่นคิดมาหลายวันแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่ตัดสินใจกะทันหัน เพียงแต่ผมกลัวว่าคุณยังไม่ทันเตรียมใจแต่งงานกับผม ถึงได้อดทนไว้ก่อน”
จิ้นเฟิงเฉินพูดจบก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “แต่งงานกับผมนะ”
“ค่ะ ยินดี!ฉันตกลง!”
เจียงสื้อสื้อตอบรับเขาแล้วน้ำตาแห่งความปีติก็ไหลออกมา”
หลังจากได้รับคำตอบของเจียงสื้อสื้อแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะโผเข้ากอดและจูบเธอ
จูบของเขานั้นอ่อนละมุน อบอุ่น คล้ายกับกำลังลิ้มลองของหวาน ค่อยๆชิมริมฝีปากของเธอ ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกสั่นสะท้าน
เจียงสื้อสื้อจูบตอบกลับเขา ในสมองของเธอนึกถึงเรื่องราวนับจากที่รู้จักเขาจนปัจจุบัน ทั้งสองผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันมากมายถึงได้มีวันนี้ มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
แต่นี่ก็เป็นบทพิสูจน์ความรักของทั้งสอง ทำให้พวกเขารักกันแน่นแฟ้นมากขึ้น ไม่มีๆใครมาขัดขวางความรักนี้ได้
บัดนี้ม่านหน้าต่างห้องทำงานท่านประธานไม่ได้ปิดลง ภาพภายในแจ่มชัดทำให้พนักงานคนอื่นๆเห็นเข้าเต็มตา
บังเอิญตรงกับเวลาพักเที่ยง ทุกคนอยู่ในโซนพักผ่อน เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็พากันใจเต้นรัว
พนักงานสาวๆต่างอิจฉาตาร้อน คิดไม่ถึงว่าท่านประธานที่เคร่งขรึมจะมีด้านที่อ่อนโยนได้ขนาดนี้
“ประธานของพวกเรานี่รักเดียวใจเดียวจริงๆนะ รับจากที่พี่เจียงสื้อสื้อมาที่นี่ ก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนอื่นในห้องท่านประธานอีกเลย”
“นั่นน่ะสิ ท่านประธานของเราทั้งหล่อทั้งรวยแล้วยังรักเดียวใจเดียว เป็นผู้ชายในฝันของพวกเราเลย พี่เจียงสื้อสื้อนี่โชคดีจริงๆ”
“เห้อ มีแต่พี่เจียงสื้อสื้อที่เก่งและฉลาดอย่างนี้ถึงจะเหมาะสมกับท่านประธาน”
“……”
พนักงานสาวพากันวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนานาและได้ยินไปถึงหูจื่อเฟิง เมื่อเห็นภาพอันหวานชื่นด้านในเธอก็อิจฉาริษยา
ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้รับความรักจากเขากัน คนที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดคือเธอต่างหาก แต่ทำไมเขาถึงไม่เลือกเธอ……
“จื่อเฟิง หลังเลิกงานพวกเราว่าจะไปปาร์ตี้สักหน่อย ไปด้วยกันไหม?”
ในขณะที่จื่อเฟิงกำลังอิจฉาริษยา เสียงของเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำลายความคิดของเธอ
จื่อเฟิงเงยหน้าขึ้น พบว่าเป็นคนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นมากที่สุด จึงทำให้เธอโมโหมากและใส่อารมณ์กับผู้หญิงคนนี้
“ไสหัวไปซะ!อย่ามายุ่งกับฉัน!”
จื่อเฟิงท่าทีดุดัน ทำให้คนอื่นๆตกใจกลัว
พนักงานคนนั้นเดินกระฟัดกระเฟียดจากไป “ไม่ไปก็ไม่ไปสิ พูดจาแบบนั้นทำไมกัน ฉันไม่ได้ไปทำอะไรเธอสักหน่อย เชอะ!”
หากเธอรู้ว่าจื่อเฟิงทำอะไรไปบ้างก่อนหน้า เธอคงไม่พูดอย่างนี้แน่
“อะไรนะ!? พี่ชายผมกับพี่สะใภ้ไปจดทะเบียนสมรสเหรอ?” จิ้นเฟิงเหราที่อยู่ในโรงพยาบาลได้ยินเรื่องนี้เข้าก็ตกตะลึงมาก ก่อนหน้านี้พี่ชายเขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลย ปากยังค่อนข้างเข้มงวด
“ใช่ครับ เรื่องนี้ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกัน เหมือนคุณนายจะมีเรื่องบางอย่าง ท่านประธานจึงได้ตัดสินใจกะทันหัน แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงแน่นอน ตอนนี้ทั้งของคนกำลังไปที่สำนักกิจการพลเรือน แล้วครับ" เลขายังไม่ทันพูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็มีวางสายลง
คุณชายรองคงจะรีบบอกข่าวให้ทางบ้านรู้แน่ๆ เขาอดที่จะยิ้มไม่ได้
ด้านในสำนักกิจการพลเรือน เจียงสื้อสื้อมองไปยังกล้องด้วยท่าทางเขินอาย
ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยมาที่นี่สักครั้ง เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าในชีวิตนี้เธอจะได้มาที่สำนักกิจการพลเรือน
ก่อนหน้านี้ที่เธออยู่กับหลานซือเฉิน เธอก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้แต่งงาน
คำสัญญาในวัยหนุ่มสาวมักเชื่อถือไม่ได้
เมื่อสวมใส่เสื้อสีขาวและรวบผมขึ้น ทำให้ทุกอย่างดูน่าอัศจรรย์จนเธอแทบไม่อยากเชื่อ
เจียงสื้อสื้อมองดูจิ้นเฟิงเฉินที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาก็ตื่นเต้นเช่นกัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มตัวแข็งทื่อ
เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า " คิดไม่ถึงนะคะว่าท่านประธานจิ้นจะตื่นเต้นเป็นด้วย"
เมื่อได้ยินเธอพูดแซวออกมาเช่นนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ตอบกลับว่า "นั่นเพราะคนที่ผมจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อจากนี้คือคุณต่างหาก ผมต้องตื่นเต้นแน่นอน"
เมื่อพูดจบ ทั้งสองคนก็สบตากัน ช่างภาพได้เก็บภาพนี้ไว้ได้พอดี
“เอาล่ะ มองทางนี้ครับ เราจะเริ่มถ่ายกันแล้ว”
ช่างภาพพูดจบ เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินก็หันไปมองกล้องด้วยความประหม่า และบันทึกภาพในความทรงจำของพวกขาทั้งสองเอาไว้
ทั้งสองคนรออยู่ที่สำนักกิจการพลเรือนสิบกว่านาที จากนั้นจึงได้รับสมุดเล่มสีแดงเล็กๆมาไว้ในครอบครอง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！