ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 412

บทที่ 412 แววตาคลุมเครือ

หลังก้าวออกจากสำนักกิจการพลเรือน จิ้นเฟิงเฉินมองดูรูปถ่ายในสมุดแล้วยิ้มขึ้นเหมือนเด็กๆ

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะหยิกเขา

“ คุณคะ หัวเราะอะไรกัน！”

จิ้นเฟิงเฉินกอดเจียงสื้อสื้อทันทีเมื่อได้ยินคำนั้นและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฉันมีภรรยาแล้ว ในที่สุดผมก็ได้แต่งงานแล้ว！”

สีหน้าอันมีความสุขของเขาทำให้เจียงสื้อสื้ออารมณ์ดีขึ้นด้วย และอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วกอดคอเขาแน่น

ใครจะไปคิดว่าท่านประธานจิ้นผู้ซึ่งควบคุมเศรษฐกิจของเมือง จะหัวเราะออกมาเหมือนเด็กๆแบบนี้

สักพักเขาก็ปล่อยเจียงสื้อสื้อลง เธอมองไปยังเฟิงเฉินและพูดว่า “เฟิงเฉินคะ เราควรรีบแจ้งข่าวนี้ให้กับครอบครัวคุณทราบด้วยนะคะ”

“ครับ ตามที่คุณภรรยารับสั่งเลยครับ！”จิ้นเฟิงเฉินวางหัวของเขาบนไหล่ของเธอและตอบกลับอย่างมีความสุข

ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของจิ้นเฟิงเฉินก็ดังขึ้น เมื่อเขาเหลือบมองไปที่ชื่อนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็กดปุ่มแฮนด์ฟรีเพื่อรับสาย

ทันทีที่เขารับสายจิ้นเฟิงเหราก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่ครับ! พี่สะใภ้ครับ！พวกคุณจดทะเบียนแล้วใช่ไหม！ยินดีด้วยนะครับ ในที่สุดพี่ชายของผมก็คิดได้สักทีนะ！”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะรำคาญ

“นี่แก กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ ตอนนี้ฉันมีพี่สะใภ้แกคุ้มครองนะ ระวังคำพูดหน่อย！”

จิ้นเฟิงเหราไม่เคยได้ยินพี่ชายของตนพูดอย่างนี้มาก่อน เขารู้สึกประหลาดใจมาก “ว้าว！！！พี่สะใภ้ครับ คุณเปลี่ยนพี่ชายของผมได้ไปมากขนาดนี้เลย？เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะครับ”

เจียงสื้อสื้อพูดอย่างขบขันว่า “พี่ชายของคุณเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร พวกคุณไม่รู้เหรอ？”

“ภรรยาของผมทำให้ผมเป็นแบบนี้”

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกสะอิดสะเอียนเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงหวานแหววของทั้งสองทางโทรศัพท์ เขาพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “พวกคุณทั้งสองคนมีแต่กันและกันในสายตา ไม่เห็นน้องคนนี้ในสายตาแล้ว ผมไม่คุยด้วยแล้ว”

หลังจากพูดจบเขาก็วางสายลง ทันใดนั้นส้งหวั่นชีงเดินเข้ามาพร้อมกับรถเข็นยา

“เกิดอะไรขึ้นคะ？”

“หึๆ ก็พี่ชายกับพี่สะใภ้ผมน่ะสิ หวานแหววไม่เห็นแก่ความรู้สึกคนโสดอย่างผมเลย ตอนนี้สองคนไปจดทะเบียนสมรสแล้วด้วย！”

จิ้นเฟิงเหราที่วางสายไปไม่พอใจ เขารู้สึกเหมือนเด็กน้อยถูกทอดทิ้ง

เมื่อเห็นเขามีท่าทางแบบนี้ ส้งหวั่นชีงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า “การที่ทั้งสองคนจดทะเบียนสมรสก็ไม่ได้แปลกอะไรนี่คะ ทำไมคุณถึงต้องโมโหด้วย มาทำแผลเถอะค่ะ！”

จิ้นเฟิงเหรานอนลงบนเตียงอย่างว่าง่าย ส้งหวั่นชีงค่อยๆแกะสะเก็ดแผลออกแล้วจึงทาครีมให้เขา

หลังจากรักษาอยู่หลายวัน ในที่สุดหลังของเขาก็ดีขึ้นมาก

ส้งหวั่นชีงทายาให้จิ้นเฟิงเหราและพูดขึ้นว่า “บอกตรงๆนะคะ ฉันอิจฉาพี่สื้อสื้อจังที่ได้พบกับผู้ชายอย่างพี่ชายของคุณ ซึ่งต่างจากคนที่ฉันเจอ ทั้งขี้ขลาดทั้งไร้ความสามารถ”

“นี่คุณ สิ่งที่คุณพูดไม่ถูกนะครับ ผมก็เป็นคนดีไม่ใช่เหรอ？” จิ้นเฟิงเหราไม่พอใจ

ส้งหวั่นชีงเมื่อได้ยินเขาพูดดังนั้นก็ตอบกลับไปว่า “ฉันกำลังพูดถึงแฟนของฉัน! คุณเกี่ยวอะไรด้วยคะ！”

“เบาๆสิคุณ ผมเป็นผู้ป่วยนะ จะไปสู้แรงคุณได้ยังไง” จิ้นเฟิงเหราบ่นออกมา