ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 420

บทที่ 420 สับสน

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นถูกจับกุมตัว จิ้นเฟิงเหราก็ตะโกนออกมาว่า “พวกคุณยืนทำบ้าอะไรกัน รีบเข้ามาช่วยเร็วเข้า！”

แพทย์พยาบาลและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงได้สติกลับคืนมาและรีบวิ่งเข้าไปดึงพวกเขาขึ้นไป

หากช้าไปกว่านี้เกรงว่าคนที่จะเป็นอันตรายคงไม่ใช่เจียงสื้อสื้อแค่คนเดียว

ตรงกลางมีส้งหวั่นชีงที่จับเจียงสื้อสื้อเอาไว้ และจิ้นเฟิงเหราได้ดึงตัวเธอเอาไว้ หน้าเขาขาวซีด

เมื่อเท้าของเจียงสื้อสื้อได้กลับมาเหยียบบนพื้นอีกครั้งหนึ่ง เธอก็หายใจอย่างโล่งอก ขาของเธออ่อนล้าและลงไปนั่งพับอยู่ที่พื้น

จิ้นเฟิงเฉินวิ่งเข้ามาทันและกอดเธอไว้ในอ้อมอก

แรงของจิ้นเฟิงเฉินคล้ายกับจะฝังเธอเข้ามาในร่างกายของเขา

มือของเขาสั่นเทา ไม่มีใครรู้หรอกว่าเมื่อสักครู่เขาตกใจกลัวมากเพียงใดที่เห็นเจียงสื้อสื้อลอยอยู่ท่ามกลางอากาศอย่างนั้น ใจของเขาตกลงไปที่ตาตุ่ม

แต่เบื้องบนก็ไม่ได้ใจร้ายกับเขามากนัก จึงไม่ได้พรากเจียงสื้อสื้อไปจากเขา

ร่างบอบบางในอ้อมแขนของเขาเหงื่อตกเต็มหน้าผาก ริมฝีปากของเธอเริ่มเป็นสีม่วง

จิ้นเฟิงเฉินถอดเสื้อคลุมของตนเองออกและคลุมให้เธอ มือทั้งสองยังจับมือเล็กๆของเธอเอาไว้หวังว่าจะลดความกลัวในใจของเธอได้บ้าง

เมื่อเจียงสื้อสื้อเริ่มอบอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว จิ้นเฟิงเฉินจึงได้อุ้มเธอลงไป

หลังจากตรวจสอบร่างกายคุณหมอรายงานว่า “คุณหนูเจียงไม่เป็นอะไรแล้วครับ เพียงแต่ได้รับความสะเทือนทางจิตใจจากเมื่อสักครู่ พักผ่อนสัก 2-3 วันก็หาย”

จิ้นเฟิงเฉินจึงได้วางใจ และสีหน้าเจียงสื้อสื้อก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

หลังออกมาจากห้องทำงาน เขาก็ประคองเจียงสื้อสื้อมานั่งที่เก้าอี้และคุกเข่าลงไปช่วยเธอถอดถุงเท้ารองเท้า เขากุมเท้าเธอเอาไว้เพื่อให้ความอบอุ่น

จากนั้นหยิบถุงน้ำร้อนออกมาใส่ไว้ในมือเธอ

ไม่นานต่อมาเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าร่างกายของเธออบอุ่นมากขึ้น ขาของเธอก็เริ่มมีแรงและนึกถึงส้งหวั่นชีง

ตอนที่ตนกำลังจะตกลงไปนั้นส้งหวั่นชีงได้คว้าเธอเอาไว้อย่างไม่คิดชีวิต ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป

เธอมองดูจิ้นเฟิงเฉินแล้วพูดว่า “เฟิงเฉินคะ พวกเราไปดูส้งหวั่นชีงกันเถอะ เมื่อสักครู่ถ้าไม่มีเธอ ตอนนี้ฉันคงจะ......”

คำพูดต่อจากนั้นเธอไม่ได้พูดมันออกมา แต่จิ้นเฟิงเฉินก็เข้าใจความหมายของเธอดี จึงได้พยักหน้า

หลังจากสอบถามคุณหมอจึงได้รู้ว่าเธออยู่ห้องผู้ป่วยจิ้นเฟิงเหรา ทั้งสองจึงเดินไปด้วยกัน

เมื่อเปิดประตูออกก็พบว่าจิ้นเฟิงเหรานั่งหน้าเขียวอยู่บนเตียง โดยมีส้งหวั่นชีงทำงานอยู่ข้างๆเขา

เจียงสื้อสื้อเดินมาหยุดที่ตรงข้างๆส้งหวั่นชีง เธอเอื้อมมือออกไปและพูดว่า “ขอบคุณจริงๆที่ช่วยฉันไว้ ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี......”

“พี่สื้อสื้อคะ ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันควรจะทำมันอยู่แล้ว เมื่อสักครู่ประมาทเกินไปไม่รู้จะทำอย่างไร โชคดีที่พี่ไม่เป็นอะไรไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ให้อภัยตัวเอง！”

“คุณส้งหวั่นชีงครับ ต่อไปนี้หากมีเรื่องอะไรให้บอกผมได้โดยตรงผม จะช่วยเหลือคุณเต็มที่ นี่คือนามบัตรส่วนตัวของผม”

เมื่อพูดจบจิ้นเฟิงเฉินก็หยิบนามบัตรใบหนึ่งส่งให้ส้งหวั่นชีง

ส้งหวั่นชีงรีบพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณจิ้น ไม่ต้องทำอย่างนี้หรอก การที่ฉันเข้าไปช่วยพี่สื้อสื้อไว้เป็นเรื่องที่ฉันเต็มใจและไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทน”

พูดจบแววตาของส้งหวั่นชีงก็สื่อออกมาถึงความจริงใจ ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกซาบซึ้งมาก

ปัจจุบันหญิงสาวที่มีหัวใจบริสุทธิ์อย่างนี้น้อยลงไปเต็มที......