ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 421

บทที่ 421 ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา

หลังจากปิดแฟ้มข้อมูล เจียงสื้อสื้อคิดอยู่สักพัก พลางกล่าวว่า "ผู้หญิงคนนั้นน่าจะบุกมาหาฉัน ตอนอยู่บนดาดฟ้าหล่อนเคยบอกว่าอยากจะฆ่าฉันให้ตาย"

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินมืดครึ้ม ลมหายใจทั่วร่างหนาวเหน็บจนน่าสะพรึง

เกรงว่าเรื่องในครั้งนี้จะไม่ง่ายดายอย่างที่เห็น เบื้องหลังของหญิงเสียสติคนนี้จะต้องมีมือมืดคอยบงการอยู่แน่

แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่คิดจะแตะต้องเขา พวกมันต้องชดใช้อย่างสาสม

“ผมจะส่งคุณกลับไปพักผ่อนก่อน เรื่องที่เหลือผมจัดการเอง” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างอ่อนโยน

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า เธอช่วยอะไรไม่ได้มากในเรื่องนี้

เมื่อทั้งสองกลับไปถึงบ้าน แม่จิ้นก็รีบเดินมาหาทันที

มองสำรวจเจียงสื้อสื้ออย่างละเอียด ถามอย่างเป็นกังวลว่า "สื้อสื้อ หนูไม่เป็นไรใช่ไหม บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

เมื่อเจียงสื้อสื้อเห็นถึงสายตาที่เป็นห่วงของแม่จิ้น ในใจก็พลันอบอุ่นขึ้นมา ส่ายหัวกล่าวว่า "แม่คะ หนูไม่เป็นไรค่ะ"

แม่จิ้นถึงหายใจออกมาด้วยความโล่งอก จูงมือเจียงสื้อสื้อพาไปนั่งลงบนโซฟา

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ตอนที่เฟิงเฉินโทรมาบอกว่าหนูเกิดเรื่อง ทำเอาแม่ตกใจแทบแย่ โชคดีที่พระโพธิสัตว์คุ้มครอง ถึงได้ทำให้หนูกลับมาอย่างปลอดภัย”

แม่จิ้นเห็นว่าสีหน้าของเจียงสื้อสื้อยังดูไม่สู้ดีนัก จึงอดบ่นไม่ได้ว่า "ต่อไปอย่าออกไปไหนคนเดียวอีก หากเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ แล้วพวกเราจะทำยังไง

หากจะออกไปข้างนอกอีกล่ะก็ หนูต้องเรียกผู้คุ้มกันไปด้วยอีกสองสามคนเพื่อปกป้องความปลอดภัยของหนู"

เมื่อฟังคำบ่นของแม่จิ้นจบ เจียงสื้อสื้อก็รีบจับมือแม่จิ้นไว้ กล่าวอย่างคล้ายเอาใจว่า "แม่คะ วางใจเถอะ ต่อไปหนูจะดูแลตัวเองให้ดี หนูรับรองว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง"

พูดพร้อมทำมือเป็นท่าสาบาน ถูกท่าทางของเธอทำให้หัวเราะ แม่จิ้นจึงไม่พูดบ่นอะไรอีก

กวาดสายตามองไปรอบๆ เจียงสื้อสื้อไม่พบเงาร่างของเสี่ยวเป่า จึงเอ่ยปากถามว่า "จริงสิ แม่คะ เสี่ยวเป่าล่ะ ทำไมหนูไม่เห็นเขาเลย"

แม่จิ้นผ่าแอปเปิลส่งให้เจียงสื้อสื้อกล่าวว่า "พ่อของหนูพาเขาออกไปเดินเล่น น่าจะใกล้กลับมาแล้วล่ะ เมื่อไหร่ที่เขาออกไปกับพ่อของหนู หากเสี่ยวเป่าไม่เล่นจนหนำใจ เขาไม่มีทางกลับมาหรอก"

เวลานี้ จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากขัดจังหวะการสนทนาระหว่างทั้งสอง

"เอาล่ะ แม่ครับ วันนี้สื้อสื้อได้รับความตกใจอย่างมาก แม่อยู่เป็นเพื่อนคุยกับสื้อสื้อไปก่อน ผมต้องออกไปจัดการธุระบางอย่าง"

แม่จิ้นได้ยินก็พยักหน้า

"ลูกไปเถอะ ทางสื้อสื้อมีแม่อยู่ แต่จำไว้ว่าต้องระวังตัวให้ดี"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า จูบที่แก้มเจียงสื้อสื้อแล้วจากไป

จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งออกจากบ้านไปไม่นาน พ่อจิ้นก็พาเสี่ยวเป่ากลับมา

พอเสี่ยวเป่าเห็นเงาด้านหลังของเจียงสื้อสื้อ ก็พุ่งเข้าหาเธอทันที

"หม่ามี๊ ทำไมเพิ่งกลับมา ผมรออยู่ที่บ้านตั้งนานก็ไม่เห็นเลย"

พอเสี่ยวเป่าพูดจบ ก็เชิดริมฝีปากขึ้นสูง ทำท่าทางโกรธเคือง

พอเจียงสื้อสื้อเห็นก็รีบกอดเขาไว้ในอ้อมแขนทันที พลางกล่าวด้วยท่าทางสำนึกผิด "ขอโทษนะเสี่ยวเป่า วันนี้เป็นความผิดของหม่ามี๊เอง ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว หม่ามี๊จะอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเป่าตลอดไปเลย"

"เด็กคนนี้ติดแม่มาก โตขึ้นมาจะทำยังไง ระวังจะหาเมียไม่ได้นะ" แม่จิ้นพูดจบก็จิ้มไปที่จมูกของเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่าพุ่งใส่แม่จิ้นทำหน้าทะเล้นกล่าวว่า "อนาคตผมจะไม่แต่งเมีย ผมจะแต่งงานกับหม่ามี๊ ทำแบบนี้จะได้ไม่ต้องแยกจากหม่ามี๊"