ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 466

บทที่ 466 ความจริงได้เปิดเผย

จี้เฉินที่ถูกขับไล่ออกไปจากธุรกิจในประเทศแล้วเสียหายไปอย่างหนัก ข่าวนี้ได้แผ่ไปทั่วโลกในคืนเดียว แน่นอนในนั้นได้มีการผลักดันของจิ้นเฟิงเฉินไม่น้อย

จิ้นเฟิงเฉินได้มองไปที่ข่าวที่บนทีวีรายงายอยู่อย่างเย็นชา เรื่องที่วุ่นวายมาหลายวันก็ได้ชนะสักที แต่ใบหน้าของเขาก็ได้นิ่งเรียบเหมือนเดิม

ตอนที่จื่อเฟิงเดินเข้ามา เห็นท่าทางแบบนี้ของเขา ก็ได้นับถือผู้ชายคนหน้าอย่างอดไม่ได้

นี่มันต้องเจอกับอะไรมาบ้างที่ถึงได้มีสีหน้าที่นิ่งเรียบมากๆ ในเวลาที่ตนชนะแบบนี้

เหมือนว่าจะรู้สึกตัวว่ามีคนอยู่ข้างๆ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้หันหน้ามา แล้วถามว่า “สืบได้อะไรหรือยัง?”

จื่อเฟิงพยักหน้า ก็ได้เอาเอกสารบนมือให้จิ้นเฟิงเฉิน

“เหมือนที่คุณชายเดาไว้ไม่มีผิดค่ะ จากการสืบ ช่วงนี้เจียงนวลนวลได้ไปโผล่ตัวใกล้ๆ ที่ส่วนผู้บริหารของสตีเฟนกรุ๊ป”

จิ้นเฟิงเฉินที่จับเมาส์นั้นก็ได้นิ่งไปอย่างอดไม่ได้

ถึงแม้ว่าเขาเดาได้แล้วว่าสองคนนั้นต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกัน แต่ว่านี่ก็ยังทำให้อึ้งอยู่ดี

คิดไม่ถึงว่าเป็นผู้หญิงคนนี้จริงๆ

“เธอได้ข่าวนี้ตั้งแต่ตอนไหน?”

“พึ่งได้เมื่อกี้ค่ะ ข่าวต่างประเทศได้พูดออกมาแล้ว จื่อเฟิงไม่กล้าที่จะมารายงานช้า”

การทำงานของจื่อเฟิงเป็นแบบนี้มาโดยตลอด และก็เป็นจุดที่จิ้นเฟิงเฉินให้ความสำคัญกับเธอ

พอได้ยินแล้วจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ลุกมาจากที่นั่ง เดินไปที่หน้าต่างแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ดี เธอไปสั่งคนของพวกเราที่อยู่ต่างประเทศ รีบไปตามสืบหาตัวของเจียงนวลนวล ส่วนด่านเข้าออกประเทศนั้นก็ส่งคนไปจับตาดูด้วย”

ไหนๆ ก็อยู่ต่างประเทศ งั้นก็สั่งลูกน้องที่อยู่ต่างประเทศถึงสะดวก

แต่ว่าถ้าลงมือแล้วเจียงนวลนวลต้องจับสังเกตได้แน่ เป็นไปได้มากว่าเธอจะกลับประเทศ

รอให้จื่อเฟิงออกไป จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ทำงานที่อยู่ในมือต่อ

เอาหุ้นของจิ้นกรุ๊ปกับหุ้นของสตีเฟนกรุ๊ปทำการเปรียบเทียบ เห็นได้ชัด สตีเฟนกรุ๊ปได้ตกอยู่ในจุดที่เลวร้ายตอนนี้

ตกกลางคืน จื่อเฟิงกลับมา สีหน้าไม่ค่อยดีหนัก

จี้เฉินได้ตัดหน้าเอาตัวเจียงนวลนวลไปแล้ว คนที่อยู่ต่างประเทศนั้นก็ได้จับเพียงอากาศ

จิ้นเฟิงเฉินเห็นสายตาที่ไม่เป็นธรรมชาติของเธอ ก็เดาผลลัพธ์ได้ โบกมือแล้วพูดว่า “หาวิธีอื่นเถอะ”

ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินเลือกที่จะให้อภัยเธอ แต่จื่อเฟิงกลับรู้สึกว่านั้นเป็นเพราะว่าตัวเองทำได้ไม่ดี ก็ได้รีบคุกเข่าลง

“คุณชายวางใจเถอะค่ะ ฉันต้องพาตัวเจียงนวลนวลกลับมาให้คุณให้ได้”

คิดไม่ถึง จิ้นเฟิงเฉินได้ยินก็ได้ส่ายหน้า “ถ้าเกิดมีเจียงนวลนวลคนเดียว งั้นเธอเป็นคนเอาตัวเธอมามันก็ไม่แปลกอะไร แต่ตอนนี้เขาได้ถูกจี้เฉินพาตัวไปแล้ว เกรงว่าถ้าอยากจะหาตัวอีกคงจะยาก เรื่องนี้เธอไม่ต้องจัดการแล้ว เธอกลับไปเถอะ”

จี้เฉินกับเจียงนวลนวลไม่ใช่คนระดับเดียวกัน สำหรับความสามารถของจื่อเฟิงแล้ว เกรงว่าต่อกรกับจี้เฉินไอ่จิ้งจอกแก่เจ้าเล่ห์ไม่ได้

จื่อเฟิงเห็นแบบนี้ก็ทำได้แค่ออกไป

เธอพึ่งออกไป กู้เนี่ยนก็ได้เข้ามาทันที ในมือได้เอาเอกสารชุดหนึ่ง ได้ส่งให้จิ้นเฟิงเฉินเลย

“นี่เป็นข้อมูลของผู้หญิงคนนั้นที่บอกว่าเป็นแม่ของคุณชายน้อยครับ ตอนที่สืบหาข้อมูลในตอนแรกไม่มีปัญหาอะไร แต่พอหลังๆ ข้อบกพร่องยิ่งอยู่ยิ่งเยอะครับ”

กู้เนี่ยนพูดจบ ก็ยังได้มองไปจิ้นเฟิงเฉินอีก

เห็นว่าเขาไม่ได้มีปฏิกิริยาแปลกไป ก็ได้พูดต่อว่า “คุณชาย คุณดูไปที่รูปหน้าสุดท้าย”

จิ้นเฟิงเฉินได้พยักหน้า นิ้วก็ได้พลิกเอกสารเบาๆ พลิกไปที่หน้าสุดท้าย

รูปของหน้าสุดท้ายนั้น เป็นรูปของผู้หญิงสองคน

เห็นว่าลูกสะใภ้ของตัวเองเชื่อฟังแบบนี้ ในใจของแม่จิ้นก็รู้สึกดีใจมากๆ

เรื่องนี้เสี่ยวเป่าได้ถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้อง แล้วก็เกี่ยวกับจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อเรื่องที่ได้มีผลประโยชน์มาเกี่ยวข้องด้วย เจียงสื้อสื้อยังสามารถที่จะทำได้ถึงขนาดนี้ ไม่ง่ายเลยจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินได้ฟังที่แม่จิ้นพูดไป แล้วก็ได้คิดอะไรไป

เขาคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าทำไมเจียงนวลนวลถึงได้รู้เรื่องเกี่ยวกับเสี่ยวเป่าได้มากมายขนาดนี้

เรื่องบางเรื่องคนที่รู้นั้นมือมือเดียวก็นับได้ แต่ว่าเจียงนวลนวลรู้เรื่องเยอะขนาดนี้ แล้วยังละเอียดขนาดนี้ จะให้คนไม่สงสัยนั้นยากมาก

เห็นแบบนี้เจียงนวลนวลเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดาจริงๆ ตอนแรกตนได้ดูถูกเธอไป

ไม่ว่ายังไง เขาจะต้องจับตัวเจียงนวลนวลกลับมาถามให้ชัดเจน ไม่แน่เธออาจจะรู้จริงๆ ว่าแม่แท้ๆ ของเสี่ยวเป่าเป็นใคร

ถึงแม้ว่าไม่ยุติธรรมกับเจียงสื้อสื้อ แต่สำหรับเสี่ยวเป่าแล้ว การที่ได้รู้ความจริงก็เป็นประโยชน์กับการเลือกที่จะใช้ชีวิตของเขา

เห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินได้เหม่อลอยเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อก็ได้ถามอย่างอดไม่ได้ว่า “คิดอะไรอยู่เหรอคะ? ทำไมใจลอยขนาดนี้”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินก็ได้ส่ายหน้า “ไม่มีอะไร ผมก็แค่ยุ่งเกินไป พักผ่อนแป๊บเดียวก็ดีขึ้นแล้ว”

ได้ยินเขาบอกว่าเหนื่อย เจียงสื้อสื้อก็ได้รีบพูดว่า “งั้นฉันไปอาบน้ำกับคุณดีกว่า นี่ก็ไม่เช้าแล้ว”

คู่รักสองคนได้สวีทกันอยู่ อีกด้านเสี่ยวเป่าที่นั่งดูทีวีอยู่ตลอดนั้น ก็ได้แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน

“แดดดี๊หม่ามี๊ พวกคุณไม่คิดว่าวันนี้ยังเช้า แล้วต้องเล่านิทานก่อนนอนให้ผมเหรอครับ?”

แม่จิ้นกลัวว่าเสี่ยวเป่าจะไปรบกวนเวลาสวีทของทั้งสองคน ก็ได้รีบพูดออกมาว่า “พวกเธออย่าไปฟังเขา รีบไปพักผ่อนเถอะ ทางที่ดีปีหน้านี้ให้ฉันได้อุ้มหลานสาวก็ดี”

คำพูดของแม่จิ้นก็ได้ทำให้เจียงสื้อสื้อเขินแล้วก็หนีออกไป จิ้นเฟิงเฉินก็เขินเล็กน้อย มีแค่เสี่ยวเป่าเบิกตาโตด้วยความสงสัย