ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 470

บทที่ 470 ฉันตกลง

กลิ่นน้ำหอมคุ้นเคยก็ได้มาแตะที่จมูก ส้งหวั่นชีงได้มึน ก็ได้รู้ว่าคนที่มาเป็นใคร

เธอหันกลับไปดู ก็ได้บากหน้าถามออกไปว่า “นายทำไม่อยู่ที่นี่?”

จิ้นเฟิงเหราไม่สนใจเธอ สายตาที่ได้มีรอยยิ้มอยู่ตลอดนั้น ตอนนี้กลับได้มีความเยือกเย็น ก็ได้มองชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามอย่างเย็นชา

ผู้ชายคนนั้นได้งง มองจิ้นเฟิงเหรา แล้วก็มองส้งหวั่นชีง สายตาก็ได้มีความไม่พอใจเล็กน้อย ก็ได้ถามออกไปว่า “พวกคุณเป็นอะไรกัน?”

“นี่เป็นแฟนของฉัน นายคิดว่าเป็นอะไรกัน?”

จิ้นเฟิงเหราได้ยื่นมือออกไป แล้วก็กอดส้งหวั่นชีงไว้ในอ้อมกอด แล้วก็เชิดหน้า

บนตัวนั้นก็ได้มีบรรยากาศของความสูงส่งแผ่ออกมา

ส้งหวั่นชีงได้เบิกตาโต พวกเขาไม่ได้เป็นแฟนกัน เขาทำไมพูดแบบนี้

คนในร้านอาหารนั้นได้ถูกเรื่องทางนี้ดึงดูด ก็ได้มองมาดูทั้งหมด

ชายหนุ่มนั้นไม่กล้าที่จะเชื่อ ก็ได้มองส้งหวั่นชีงด้วยความโมโห ปากได้สั่น เหมือนว่าได้ถูกเหยียบหยามขนาดหนัก

ส้งหวั่นชีงทำตัวไม่ถูกมากๆ ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นเหมือนเป็นคนที่ไร้มาตรฐาน แต่พวกเขาได้นัดบอดอย่างเท่าเทียบ มองไม่เข้าตาก็อีกเรื่อง สถานการณ์ของเธอตอนนี้ก็เป็นอีกเรื่อง

“คือว่า พวกเรา......”

“ไปล่ะ” จิ้นเฟิงเหราไม่ให้โอกาสเธอพูดคุยกับผู้ชายพันนั้น ก็ได้โอบไหล่เธอ แล้วก็บังคับเธอเดินออกมา

ส้งหวั่นชีงดิ้นรนสักพัก แต่ก็ไม่หลุด

เธอเงยหน้ามองหน้าของจิ้นเฟิงเหรา เย็นชามาก ไม่มีสีหน้าอะไร

จิ้นเฟิงเหรากำลังโมโห

ในหัวของเธอก็ได้มีความคิดความคิดหนึ่ง ในใจก็ได้วายวุ่นไปหมด

เมื่อก่อนจิ้นเฟิงเหราที่เคยเจอ เป็นคนที่ร่าเริง ไม่เคยที่จะจริงจังขนาดนี้มาก่อน

ทำไงดี เขาคงไม่ตีฉันหรอกใช่ไหม

ส้งหวั่นชีงได้ถูกความคิดของตัวเองทำให้ตกใจ ก็ได้เห็นว่าจิ้นเฟิงเหราได้พาเธอไปที่ที่ไม่ค่อยที่คนเดินพา ในใจก็ได้เริ่มรน ก็ได้ออกแรงดิ้นรน

“อยากจะกลับไปถึงขนาดนี้เลย”

จิ้นเฟิงเหราได้กระตุกมุมปาก ยิ้มแต่ไม่ได้มาจากใจจริง

“เธอถูกใจผู้ชายคนนั้น? สายตาก็ไม่เท่าไหร่นี่นา หัวล้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยแผนการ มองแล้วสี่สิบแล้วมั้ง”

ส้งหวั่นชีงอ้างปากค้างไม่พูดอะไรแล้วมองจิ้นเฟิงเหรา

คนเขาแค่ยี่สิบเก้า สี่สิบตรงไหน?

ส้งหวั่นชีงมองเขาด้วยความสับสน “เขาแค่ยี่สิบเก้า”

จิ้นเฟิงเหราไม่สนว่าเขาอายุเท่าไหร่ แค่เห็นว่าส้งหวั่นชีงพูดกับเขาแบบนี้ ก็ได้โมโหกว่าเดิม

“ง้้นหน้าตาของเขาดูหายนะจริงๆ”

ส้งหวั่นชีงอดไม่ไหว ก็ได้หลุดขำออกมา ไม่นานก็ได้รีบหยุด

เพราะเธอมองออกว่า จิ้นเฟิงเหราโมโหมากๆ ก็ได้มองไปทางผู้ชายตรงหน้าสักพัก สีหน้าเขาไม่ดีเลย

ส้งหวั่นชีงไม่รู้จะทำยังไงดี เธอไม่เคยที่จะจัดการกับเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าควรทำยังไง

จิ้นเฟิงเหราโมโหในใจ เขาได้ทานข้าวกับพนักงานไปแป๊บเดียว ข้างในวุ่นวายมากๆ เขาก็ได้ออกมาสูดอาการ

ใครจะไปคิดว่าได้เจอกับส้งหวั่นชีงพอดี ข้างหน้าเธอก็ยังมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ผู้ชายคนนั้นยังขี้เหร่ขนาดนั้น

ความโมโหในใจของคุณชายรองจิ้นนั้น ก็ได้สงสัยกับเสน่ห์ของตัวเองเป็นครั้งแรก

ระหว่างเขากับชายหัวล้านคนนั้น คิดไม่ถึงว่าส้งหวั่นชีงยอมที่จะมานัดบอดกับชายหัวล้านคนนั้น แต่ก็ไม่ยอมที่จะเป็นแฟนเขา!

ตอนนั้นในใจของเขานั้นเสียใจสุดๆ ไม่รู้ว่าจะคิดยังไงดีจริงๆ

ได้ยินที่ทั้งสองนั้นพูดคุย ผู้ชายคนนั้นโบราณมากๆ

คำที่พูดออกมานั้นไม่ได้ให้เกียรติส้งหวั่นชีงเลยแม้แต่น้อย แล้วเธอก็ได้โมโหขนาดนั้นแล้ว แต่ก็ยังอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

จิ้นเฟิงเหราทนดูต่อไปไม่ไหว ก็ได้พุ่งเข้าไป พาตัวคนออกมา ผู้หญิงบ้านี่ เธอยังไม่ยอมออกมาอีก!