ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 471

บทที่471 เข้าข้างตัวเองน้อย ๆ หน่อย

เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ จิ้นเฟิงเหราก็โผเข้ากอดเธอด้วยความตื่นเต้นแล้วร้องตะโกน “ฉันก็มีแฟนแล้วโว้ย!”

สายตาของผู้คนรอบ ๆ ต่างพากันจับจ้องพวกเขาสองคน ส้งหวั่นชีงปรากฏรอยแดงระเรื่อแต่ก็รู้สึกดีในใจ

ผ่านไปครู่หนึ่งจิ้นเฟิงเหราก็ปล่อยเธอ

“หวั่นชีง เธอตอบตกลงฉันดีใจมากจริง ๆ เธอวางใจ ต่อไปที่ตรงนี้จะมีเพียงแต่เธอเท่านั้น”

จิ้นเฟิงหรานพูดพลางชี้ไปที่หน้าอก มือของส้งหวั่นชีงจับตามไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นเร็วแรง ส่งหวั่นชีงกระซิบถาม: “นี่คุณไม่ได้หลอกฉันจริง ๆ ใช่ไหม? ทั้งหมดนี่ดูไม่น่าจะเป็นจริงเลย”

จิ้นเฟิงหรานรู้ว่าเธอเป็นกังวลเรื่องอะไร เขาบีบไหล่เธอเบา ๆ ให้ ส้งหวั่นชีงมองไปที่เขา

“หวั่นชีง เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ฉันใจเต้น และเป็นผู้หญิงที่ฉันอยากจะจริงจังด้วย ฉันเบื่อวันที่วุ่นวายเหล่านั้น ฉันเองก็อยากจะมีครอบครัว มีคนรัก แบบนี้อย่างน้อยเวลาฉันออกไปข้างนอกแล้วดื่มหนัก ๆ ก็ยังมีคนอยู่เคียงข้างฉัน ดังนั้นฉันหวังว่าเธอจะเชื่อฉันทั้งหมด”

ดวงตาของจิ้นเฟิงเหราเผยให้เห็นถึงความจริงใจ ดังนั้นส้งหวั่นชีงจึงไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้อีก

พูดแล้วส้งหวั่นชีงก็ยิ้มและจับมือเขาแน่นและพูดเหมือนล้อเล่น “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องเตรียมเป็นคนไข้ของฉันไปตลอดชีวิต”

“ด้วยความเต็มใจสุด ๆ” จิ้นเฟิงเหราเลิกคิ้ว

“ใช่แล้ว วันนี้ฉันเตรียมจัดงานปาร์ตี้ขอบคุณพนักงานที่บริษัท เพิ่งจะเริ่มพอดี เธอก็มาด้วยกันสิ”

ส้งหวั่นชีงรู้สึกขี้ขลาดขึ้นมาเมื่อได้ฟัง

ตอนนี้พวกเขาเพิ่งจะคบกันเอง ไปพบเจอคนที่บริษัทเขาแบบนี้ มันจะเร็วไปรึเปล่า...

“จิ้นเฟิงเหรา ฉัน...ฉันยังไม่ไปดีกว่านะ”

“ทำไมไม่ไปล่ะ? วางใจเถอะ พวกเขาในนั้นเป็นคนดี ไม่มีทางจะทำอะไรเธอหรอก พูดไปแล้ว ในฐานะแฟนของฉัน เธอควรจะต้องทำตัวให้ชินไว้นะ”

จิ้นเฟิงเหราพูดพลางแตะจมูกของส้งหวั่นชีง ส้งหวั่นชีงจ้องเขาตาเขม็งแต่ก็ยังเดินตามเขาเข้าไป

เมื่อเข้าไปภัตตาคาร ส้งหวั่นชีงจึงได้เข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่าความหรูหรา

บนโต๊ะมีอาหารทะเลชื่อดังอยู่เต็มโต๊ะ ดูแล้วมูลค่าไม่น้อยเลยทีเดียว

ส้งหวั่นชีงเดินตามจิ้นเฟิงเหราผ่านผู้คนกลุ่มนั้นไป สายตาต่างจับจ้องไปที่ส้งหวั่นชีง

ในงานมีคนเยอะมากและในงานก็มีผู้หญิงอยู่ก็ไม่น้อย

สายตาที่กวาดตามองของพวกผู้หญิงเหล่านี้เปรียบเสมือนมีดที่พุ่งเข้าใส่ตัวส้งหวั่นชีง

แทบอดใจไม่ไหวที่จะเปลือยตัวของส้งหวั่นชีงดูว่าเธอมีความสามารถอะไรถึงได้ออกงานกับคุณชายรองได้

เมื่อเห็นเช่นนั้นส้งหวั่นชีงกำมือแน่น

จิ้นเฟิงเหรารับรู้ได้ถึงความตื่นเต้นของเธอและกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูเธอ “ไม่เป็นไร ผ่อนคลายเถอะ คนพวกนี้คือพนักงานในบริษัทของฉันไม่มีเจตนาร้ายหรอก”

“สายตาของผู้หญิงพวกนั้นน่ากลัวเกินไปแล้ว พวกเธอมองฉันเหมือนจะกินกันอย่างนั้นแหละ...” ส้งหวั่นชีงอดไม่ได้ที่พึมพำ

พฤติกรรมของทั้งคู่เหมือนจะยิ่งยั่วคนบางกลุ่มให้เกิดความอิจฉาริษยา

“สรุปว่าผู้หญิงที่อยู่กับคุณชายรองคือใครกันแน่ ทำไมเธอถึงได้จูงมือคุณชายรองล่ะ” พนักงานสาวสายคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างโมโห

พนักงานที่ข้าง ๆ หัวเราะและพูดขึ้นทันที: “แล้วทำไมเขาจะจูงมือคุณชายรองไม่ได้ล่ะ หรือว่าเธอรู้สึกว่าตัวเธอมีฐานะคู่ควรสมกับคุณชายรอง?”

เมื่อคำพูดของคนคนนั้นถูกพูดออกมาก็ยั่วโมโหของผู้หญิงคนนั้นจนทำให้เธอหันหลังแล้วเดินจากไป

ตรงนั้นยังมีผู้หญิงยืนอยู่อีกสองคนโดยหนึ่งในนั้นพูดขึ้น: “ถึงแม้จะรู้ว่าคุณชายรองไม่ใช่คนที่พวกเราจะเทียบได้ แต่พอเวลาที่เห็นว่ามีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ คุณชายรอง ก็เกิดจุกขึ้นมาในใจเหมือนกัน”

“เอาล่ะ ตรงนี้มีของกินตั้งมากมายยังไม่พอให้เธอระบายอีกเหรอ งั้นไปเถอะ พวกเราไปทางนั้นกัน”

อีกด้านจิ้นเฟิงเหราพาส้งหวั่นชีงเดินเข้ามากลางกลุ่มคนและมีคนมากมายเข้ามาสอบถาม