ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 498

บทที่ 498 รนหามันเอง

ในขณะที่เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินกำลังจะเตรียมตัวเดินทางไปแอฟริกาใต้ เจียงเจิ้นก็รู้สึกตัวขึ้นมา

ทางโรงพยาบาลโทรศัพท์หาเจียงสื้อสื้อ เมื่อเธอรับสายและฟังจนจบก็ได้ตอบกลับไปอย่างนิ่งเรียบว่า “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินยังมีธุระอื่นที่ต้องจัดการอีก จึงได้ไปบริษัทตั้งแต่เช้า ดังนั้นเจียงสื้อสื้อจึงนั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาลด้วยตนเอง

ในห้องผู้ป่วย เจียงเจิ้นพยุงตัวลุกขึ้นจะไปหยิบน้ำที่วางอยู่หัวเตียง แต่กลับไม่ทันระวังทำให้แก้วน้ำนั้นหก

“อย่าขยับค่ะ เดี๋ยวฉันหยิบให้” เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งเข้าไป

เจียงเจิ้นมองเห็นใครบางคนที่เข้ามา เขาทั้งตื่นเต้นทั้งตกใจจึงทำให้ทำตัวไม่ถูก

เจียงสื้อสื้อก้มลงเก็บเศษแก้วลงไปทิ้งในถังขยะ จากนั้นหยิบแก้วขึ้นมาอีกใบหนึ่งรินน้ำแล้วส่งให้เจียงเจิ้น “นี่ค่ะ”

“อืม” เจียงเจิ้นยื่นมือมารับแก้วน้ำไป เจียงสื้อสื้อมองเห็นมือของเขาสั่นแต่ทำเป็นมองไม่เห็น

เมื่อเห็นเจียงเจิ้นดื่มน้ำแก้วนั้นจนหมดในอึกเดียว อีกทั้งยังทำท่าทางเหมือนยังไม่พอ ทำให้ในใจของเจียงสื้อสื้อรู้สึกแย่อย่างบรรยายไม่ถูก

เจียงเจิ้นมีภรรยามีลูกสาว แต่บัดนี้แม้แต่คนที่จะรินน้ำให้ก็ยังไม่มี

เธอยื่นมือไปรับแก้วอันว่างเปล่านั้นมาแล้วรินน้ำอีกแก้วหนึ่งวางไว้ตรงบริเวณที่มือของเจียงเจิ้นสามารถหยิบได้ถึง จากนั้นพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวฉันจะไปติดต่อขอพยาบาลมาดูแลคุณให้”

“ตกลง！ พ่อออกตังเอง” เจียงเจิ้นพูดคล้ายกับกลัวว่าจะทำให้เธอลำบากขึ้นกว่าเดิม จึงได้รีบพูดขึ้นมา

เจียงสื้อสื้อทำตัวไม่ถูก

เจียงเจิ้นก็มีท่าทางร้อนรนราวกับจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร

เจียงสื้อสื้อยังคงมีท่าทางดังเดิม เธอถามขึ้นว่า “ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ？”

“สบายดีไม่ต้องเป็นห่วงนะ” เจียงเจิ้นรีบตอบกลับมา

เมื่อเจียงสื้อสื้อเห็นว่าเขาฟื้นขึ้นมาแล้ว ที่จริงก็ไม่ได้กังวลอะไรอีกต่อไป

แต่อาการของเจียงเจิ้นไม่ได้เป็นดั่งที่เขาพูด ดูจากท่าทางของเขาก็รู้ว่าที่จริงบาดแผลไม่เท่าไหร่ เพียงแต่ได้รับผลกระทบกระเทือนทางจิตใจ

ก่อนหน้านี้เธอได้ไปถามแพทย์ แพทย์แจ้งอาการของเขาว่าเพียงพักผ่อนให้เพียงพอ ก็จะกลับสู่สภาพเดิมฟื้นตัวได้รวดเร็ว

หวังว่าความเจ็บปวดในครั้งนี้ จะเป็นบทเรียนอย่างดีให้แก่เขา เจียงสื้อสื้อนั่งคิดอยู่คนเดียว

บัดนี้หัวใจของเจียงเจิ้นเต็มไปด้วยความซับซ้อน เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าคนที่จะมานั่งดูแลเขาอยู่ข้างเตียงจะเป็นเจียงสื้อสื้อที่เขาไม่เคยเห็นอยู่ในสายตา ส่วนสองแม่ลูกที่เขารักมาทั้งชีวิตกลับไม่เห็นหัวเขา

จากการกระทำของเขาในหลายปีมานี้ ต่อให้เจียงสื้อสื้อไม่เดินทางมาเขาก็ไม่ว่าอะไร

“สื้อสื้อ พ่อขอโทษนะ” เจียงเจิ้นนึกย้อนกลับไปในอดีตแล้วรู้สึกผิดอยู่ในใจ

เจียงสื้อสื้อยังคงนิ่งสงบตามเดิม เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็จึงพูดออกมาว่า “หลังจากรักษาตัวดีแล้วอย่าเพิ่งกลับไปเลยค่ะ ที่บ้านนั้นไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว คุณไปหาที่อื่นอยู่สักพักนึงเถอะค่ะ”

เจียงเจิ้นมองดูลูกสาวของตนเอง หัวใจที่บอบช้ำใช้เวลาสักพักจึงได้สงบลง เขากลับไปเป็นคนที่นิ่งสงบดังเดิมก่อนจะตอบว่า “อืม”

เจียงสื้อสื้อพูดต่อไปว่า “น้องชายของเสิ่นซูหลันถูกตำรวจจับไปแล้ว คาดว่าคงไม่ได้ออกมาง่ายๆ ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะไปรบกวนคุณอีก”

เมื่อได้ยินชื่อเสิ่นซูหลันและน้องชาย จิตใจที่กว่าจะนิ่งสงบได้ของเจียงเจิ้นก็ลุกร้อนขึ้นมาอีกครั้ง

ยังไม่ทันจะได้ฟังคำตอบจากเขา อย่างไรเสียเจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เธอมองไปยังเจียงเจิ้นก่อนจะพูดอย่างคลุมเครือว่า “หลังออกจากโรงพยาบาล คุณพยายามดิ้นรนเอาเองแล้วกันนะ”

สิ่งที่เธอสามารถพูดออกมาและทำได้ก็มีเพียงเท่านี้

เจียงเจิ้นรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก เขาก้มหัวลงไปเหมือนเด็กๆที่ทำผิด เจียงสื้อสื้อพยายามหลีกเลี่ยงความรู้สึกปวดร้าวในใจนั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันไปก่อนนะคะ”

“จะไปแล้วเหรอ？” เจียงเจิ้นพูดออกมาอย่างรวดเร็ว

ที่จริงเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าการที่เจียงสื้อสื้อเดินทางมาเยี่ยมเขานั้นก็เป็นความรู้สึกประหลาดใจอย่างที่เขาไม่คาดคิดแล้ว หากจะให้เธออยู่ต่อเพื่อดูแลเขาคงจะเป็นการบังคับกันเกินไป