ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 499

บทที่ 499 เหตุการณ์ระทึก

เครื่องบินบินอยู่ 10 กว่าชั่วโมงในที่สุดก็เดินทางมาถึงแอฟริกาใต้ ตอนนี้เจียงสื้อสื้อทั้งเหนื่อยและง่วง

ตอนที่เธอลงจากเครื่องบินเธอแทบจะหลับตาเดิน

จิ้นเฟิงเฉินโอบเอวเธอไว้ตลอดเวลา ดังนั้นเจียงสื้อสื้อไม่ต้องมองทางก็ได้

เมื่อเธอได้สติขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนเกี้ยว เจียงสื้อสื้อขยี้ตาตัวเองแล้วมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง “โอ้โหสวยจังเลยค่ะ”

พวกเขามาถึงที่นี่ในเวลากลางคืน ทิวทัศน์ในยามค่ำคืนของแอฟริกาใต้เป็นที่ขึ้นชื่อไปทั่วโลกอยู่แล้ว

จิ้นเฟิงเฉินรีบเอื้อมมือเข้าไปโอบเธอเอาไว้แล้วจับตัวเธอ กลัวว่าเธอจะตื่นเต้นจนเกินไปทำอันตรายต่อตัวเองได้

เจียงสื้อสื้อพยายามยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่าง และบ่นที่จิ้นเฟิงเฉินจับเธอเอาไว้ ไม่รู้ว่าเธอบ่นอะไร

จิ้นเฟิงเฉินก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ถ้าคุณอยู่นิ่งๆผมก็จะปล่อยคุณ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงสื้อสื้อก็นั่งนิ่งไม่ขยับ เธอใช้สายตาในการอ้อนวอนให้จิ้นเฟิงเฉินปล่อยมือ

แต่เมื่อจิ้นเฟิงเฉินปล่อยมือ เธอก็รีบวิ่งไปให้ห่างจากที่เฟิงเฉินนั่งมากที่สุด เนื่องจากเมื่อสักครู่เธอนอนหลับอยู่ในอ้อมอกของเขา

แม้ตอนนี้ที่เอวเธอไม่มีอะไรมัดไว้แล้ว แต่หัวใจของจิ้นเฟิงเฉินก็ยังคงเต็มเปี่ยม

เมื่อเจียงสื้อสื้อเห็นอะไรดีๆเธอก็มักอยากจะแบ่งปันกับเขาอยู่เสมอ เธอจึงหันหลังกลับมาชี้ออกไปข้างนอกอย่างมีความสุขและพูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “เฟิงเฉิน รีบดูนี่สิคะ”

คิ้วที่ได้รูปสวยงาม ประกอบกับรอยยิ้มอันชาญฉลาดดวงตาส่องประกาย จิ้นเฟิงเฉินจะสนใจมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนอีกทำไมกัน ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านี้ งดงามยิ่งกว่าใดๆในโลกแล้ว

ทั้งสองกอดกันแล้วมองออกไปในบรรยากาศกลางคืนที่ต่างประเทศ หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข

ถึงจะอย่างนั้นแต่เธอก็กำลังตั้งครรภ์ ระยะทางจากสนามบินจนถึงโรงแรมเจียงสื้อสื้อเผลอหลับไปในที่สุด

จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเธอลงมาจากรถ แล้วตรงเข้าไปในล็อบบี้ของโรงแรมอันหรูหรา เพื่อทำการเช็คอินเข้าที่พัก ชายรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาเย็นชามีหญิงสาวในอ้อมแขน เขาปฏิบัติต่อหญิงสาวนั้นด้วยความระมัดระวัง

เช้าวันต่อมา เจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นและพบว่าจิ้นเฟิงเฉินได้สั่งอาหารเช้ามาแล้ว เธอถูกกลิ่นหอมเย้ายวนทำให้ รีบวิ่งไปยังอาหารเหล่านั้นโดยไม่ได้สวมรองเท้าเสียก่อน

เนื่องจากเมื่อวานเย็นนี้เธอหลับไปโดยไม่ได้กินอาหารเย็น ตอนนี้หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว

จิ้นเฟิงเฉินเป็นกังวลขึ้นมาทันใดแล้วรีบบอกให้เธอค่อยๆเดิน จากนั้นถือรองเท้าแตะเดินมาใส่ให้เธอ

เจียงสื้อสื้อป้อนขนมเค้กชิ้นเล็กๆให้แก่เขา จากนั้นยิ้มขึ้นแล้วถามว่า “อร่อยไหมคะ?”

ท่านประธานจิ้นที่ไม่ชอบอาหารรสหวาน "......"

พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะกลืนขนมชิ้นนั้นลงไป อีกทั้งต้องพยายามเอ่ยชมออกมาด้วยความยากลำบาก

ในตอนบ่ายจิ้นเฟิงเฉินได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง เขาใช้ภาษาอังกฤษในการสนทนากับฝ่ายตรงข้าม จากนั้นวางสายลงหันหลังไปเห็นเจียงสื้อสื้อที่มองเขาอยู่ด้วยความประหลาดใจถามว่า “คุณจะออกไปข้างนอกเหรอคะ?”

คนท้องบางคนที่หลับมาตลอดการเดินทางคงจะลืมจุดประสงค์ที่แท้จริงของการเดินทางมาครั้งนี้ไปเสียสนิท

จิ้นเฟิงเฉินเดินตรงเข้ามาจัดแจงผมเผ้าให้แก่เธอแล้วพูดว่า “ครับผมจะไปที่เหมือง คุณไม่ต้องตามไปถ้ามีอะไรขาดเหลือก็โทรศัพท์แจ้งพนักงาน”

เจียงสื้อสื้อไม่เห็นด้วย “ฉันจะไปกับคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่ท้องของเธอแล้วพูดว่า “ครับผมรู้ว่าคุณไปไหว แต่ลูกตัวน้อยของเราคงจะเหนื่อยจริงๆ”

“ก็ได้ค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ

จิ้นเฟิงเฉินเดินทางออกไป เมื่อเจียงสื้อสื้อนอนหลับตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเบื่อเธอจึงเปิดโทรทัศน์ดู

เป็นจังหวะเดียวกับข่าวกำลังรายงานการเกิดอุบัติเหตุในท้องถิ่นที่มีก้อนหินขนาดใหญ่ถล่มลงมา มีเสียงกรีดร้องของผู้คน ผสมผสานกันไป เพียงดูผ่านหน้าจอนี้ก็รู้สึกถึงความสิ้นหวัง