ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 500

บทที่ 500 คุณภรรยา ผมนอนเป็นเพื่อนนะ

จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งมาถึงพื้นที่การทำเหมืองแร่ก็เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เขาไม่มีเวลามากพอที่จะไปหาเพชร เมื่อได้ยินดังนั้นจึงทำได้เพียงว่า “ผมรับปากว่าจะดีขึ้น ไม่เกิดเรื่องเเน่ครับ”

“นั่นเป็นการทำลายจากธรรมชาตินะคะ คุณจะรับปากได้ยังไง?” เจียงสื้อสื้อเริ่มกังวล

“สื้อสื้อ คุณฟังผมนะ พื้นที่การทำเหมืองแร่ของตระกูลจิ้นปลอดภัยมาก ที่เกิดเรื่องนั้นเป็นของข้างๆ ไม่เกี่ยวกับพวกเราเลย คุณวางใจได้” จิ้นเฟิงเฉินอธิบายให้เธอฟังอย่างละเอียด อีกทั้งย้ำว่าชื่อของทั้งสองพื้นที่การทำเหมืองแร่คล้ายคลึงกันมาก แม้จะอยู่ติดกันแต่ว่าไม่มีผลกระทบใดๆ

เขากุมมือเจียงสื้อสื้อแล้วพูดจากใจจริงว่า “ผมอยากจะหาเพชรดีๆให้คุณด้วยตนเอง”

เจียงสื้อสื้อพูดไม่ออก ที่จริงเธออยากจะบอกกับจิ้นเฟิงเฉินว่า หาไม่เจอก็ไม่เป็นไร

เพราะเธออกสั่นขวัญหาย ดังนั้นตอนบ่ายและกลางคืน จิ้นเฟิงเฉินจึงอยู่เป็นเพื่อนเจียงสื้อสื้อตลอดเวลาไม่ห่างไปไหน เดิมทีเขามีIกำหนดต้องเดินทางไปต่างจังหวัด หากไม่มีความจำเป็นจิ้นเฟิงเฉินก็จะติดต่อผ่านโทรศัพท์หรือวิดีโอคอล แต่ในวันต่อมาจิ้นเฟิงเฉินก็เดินทางไปเหมืองในที่สุด

เจียงสื้อสื้อเดินตามเขามาถึงหน้าประตูแล้วจับมือเขาไว้ไม่ปล่อย

“สื้อสื้อ ไม่กลัวนะครับ คุณไปนอนพักผ่อนเมื่อคุณตื่นมารับรองว่าจะเห็นผม" จิ้นเฟิงเฉินปลอบเธออย่างใจเย็น ไม่มีท่าทางเบื่อหน่ายแม้แต่น้อย

เจียงสื้อสื้อกัดปากตัวเองพูดว่า " ที่จริงไม่มีเพชรก็ไม่เป็นไรนะคะ ฉัน ..."

จิ้นเฟิงเฉินใช้คำพูดอันอ่อนโยนพูดขึ้นขัดจังหวะเธอว่า "เป็นสิครับ เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ มีครั้งเดียวในชีวิต ผมต้องการให้สิ่งที่ดีที่สุดกับคุณ"

ในที่สุด จิ้นเฟิงเฉินก็เดินทางจากไป

เจียงสื้อสื้อส่งข้อความหาเขาตลอดเวลา เธอเปิดทีวีเอาไว้ติดตามข่าวสารตลอดเวลา เจียงสื้อสื้อบอกกับตัวเองว่าต้องเชื่อใจเขา เธออยู่ในภาวะวิตกกังวลตลอดเวลา จนกระทั่งจิ้นเฟิงเฉินกลับมา

เมื่อเทียบกับตอนที่จากออกไป จิ้นเฟิงเฉินผมเผ้ายุ่งเหยิง ชุดสูทที่สะอาดสะอ้านก็ถูกฝุ่นเกาะคลุม แต่ไม่มีผลกระทบใดๆ

เจียงสื้อสื้อมองเขาแต่หัวจรดเท้า จากนั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ในที่สุดก็กลับมาสักทีนะคะ เมื่อสักครู่ฉันได้ยินข่าวบอกว่าที่นั่นยังไม่ปลอดภัยเท่าไหร่"

" โชคดีที่ผมหาเจอแล้ว" จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแล้วพูดออกมา

เจียงสื้อสื้อก็มีความสุขมากเช่นกัน เธอโอบกอดจิ้นเฟิงเฉินเป็นรางวัล จากนั้นเดินไปเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำ ก่อนจะผลักจิ้นเฟิงเฉินเข้าไปในห้องน้ำ "ดูคุณสิคะ เลอะเทอะไปทั้งตัวเลย รีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกใจที่จิ้นเฟิงเฉินหาเพชรเจอ จิ้นเฟิงเฉินได้ยินแล้วตอบเธอว่า “ตอนนี้ยังไม่ผ่านกระบวนการตกแต่ง มันยังไม่สวยนะครับ”

“งั้นแสดงว่าจะต้องหาคนมาทำอีกใช่ไหมคะ？”

“ใช่ครับจะต้องหาช่างมีฝีมือมาจัดการ สื้อสื้อ คุณอยากออกแบบเองไหม？”

เจียงสื้อสื้อค่อนข้างจะให้ความสนใจแต่ว่าไม่กล้าตอบรับเขาไปโดยตรงจึงได้พูดขึ้นว่า “ฉันก็อยากลองดูนะคะแต่ว่า......ระยะเวลาคงต้องนานสักหน่อย ถ้าอย่างนั้นก็คงจะไม่ทันงานแต่งของเราแน่เลย”

“อาจจะไม่ทัน ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็เลื่อนงานแต่งออกไปสิครับ” จิ้นเฟิงเฉินโอบกอดเจียงสื้อสื้อและลูบศีรษะของเธออย่างหยุดไม่ได้

เจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้นก็หันหลังไปมองเขาแล้วก้มหน้าพูดว่า “อย่างนั้นเหรอคะ แต่ แต่ถ้าเลื่อนงานแต่งงานออกไปอีก ฉันกลัวว่าท้องของฉันจะปิดไว้ไม่อยู่แล้ว”

เธออยากใส่ชุดแต่งงานสวยๆ แต่ถ้าท้องของเธอโตขึ้นก็คงไม่สวยแน่

จิ้นเฟิงเฉินมองเธอแล้วหัวเราะไม่พูดอะไร

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแล้วถอดเสื้อเผยให้เห็นหน้าอกอันแข็งแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขา นี่มันช่างยั่วยวนเสียจริงๆ

แม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะไม่อยากยอมรับ แต่เธอก็ตกหลุมพรางนี้ไปจริงๆเสียแล้ว

เดิมทีเธอก็หายโกรธแล้ว ยิ่งเห็นกล้ามเนื้ออันชวนหลงใหลอยู่ต่อหน้าแบบนี้ เธอก็โกรธไม่ลง เจียงสื้อสื้อจึงได้เงยหน้าอันสวยงามของเธอขึ้น แล้วบังคับถามว่า

“ก็ได้ค่ะ เห็นแก่คุณที่พยายามขนาดนี้ ฉันจะไม่ต่อว่าคุณแล้วก็ได้”

“ผมช่างโชคดีจริงๆ” จิ้นเฟิงเฉินจูบเธอทีหนึ่ง จากนั้นเอื้อมมือไปจับมือของเจียงสื้อสื้อมาวางไว้ที่หน้าอกของตน

เจียงสื้อสื้ออยู่ในอ้อมกอดของเขาก่อนที่จะถามออกมาว่า “ถ้าเลื่อนเวลาออกไปแล้วจะทำยังไง บอกกับแม่ยังไงดีคะ？”

แม่จิ้นรอคอยงานแต่งงานมาเนิ่นนาน ถ้าพวกเขารู้ว่าจะเลื่อนวันแต่งงานออกไปอีก คาดว่าคงจะเป็นบ้าแน่ เจียงสื้อสื้อไม่อยากทำให้ ผู้อาวุโสทั้งหลายจะต้องโมโห อีกทั้งถ้าแม่จิ้นถามเธอ เธอก็ไม่รู้จะตอบยังไง

ถ้าตอบว่าเป็นเพราะเพชรเม็ดหนึ่ง อืม ฉากนั้นอาจจะสวยเกินไปจนไม่อาจจะจินตนาการ

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้าเอาคางแนบไปกับศีรษะของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “ผมจะบอกกับแม่เอง แม่จะต้องยอมรับแน่นอน”

“ได้ค่ะๆท่านประธานจิ้นสู้ๆนะคะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ขอแค่เธอไม่ต้องเป็นคนออกหน้าเองเธอก็มีความสุขแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินทำหน้างง เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามว่า “คุณกลัวแม่ขนาดนั้นเลยเหรอ แม่ไม่เคยดุคุณนี่？”

เจียงสื้อสื้อยิ้มเสร็จจนดวงตาเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว เธอตอบมาว่า “คุณไม่เข้าใจหรอก ฉันไม่รู้ว่าจะพูดยังไงนะสิคะ”