ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 539

บทที่ 539 ถ้ามีชีวิตอยู่ก็ต้องเจอตัว ถ้าตายก็ต้องเจอศพ

ในขณะนี้เอง มือถือของจิ้นเฟิงเฉินจู่ๆก็ดังขึ้นมา ได้รับข้อความหนึ่งข้อความ

ทั้งสองมองตากัน มีความรู้สึกสื่อถึงกัน

จิ้นเฟิงเหราใจเต้นตึกตัก เข้าไปข้างหน้า

ที่ส่งมาที่มือถือของจิ้นเฟิงเฉินเป็นวิดีโอข้อความหนึ่งข้อความ

จิ้นเฟิงเฉินนิ้วมือสั่น ริมฝีปากเม้มจนเป็นเส้นตรง เปิดวิดีโอออกดู

รอยยิ้มที่เย้ยหยันและชั่วร้ายของเจียงนวลนวลโผล่ออกมา ทั้งสองพี่น้องร่างกายชะงักไปทันที

“วะฮ่าๆๆ เจียงสื้อสื้อแกก็มีวันนี้เหมือนกันสินะ….ไปตายซะเถอะ！”

ตอนที่เห็นว่ามีเจียงสื้อสื้อโผล่มา ม่านตาของจิ้นเฟิงเฉินก็ขยายกว้างขึ้น

รู้สึกบีบคั้นหัวใจอย่างแรง เจ็บปวดราวกับปอดและหัวใจถูกฉีกกระชาก

สิ่งที่เห็น เจียงสื้อสื้อถูกโยนลงไปในทะเล ร่างกายที่ผอมบางลอยจมดิ่งอยู่ในน้ำทะเลที่เย็นยะเยือก

ใบหน้าที่ขาวซีดนั้นได้ทำลายฟางเส้นสุดท้ายสุดท้ายของจิ้นเฟิงเฉินจนขาด เลือดเนื้อและอวัยวะภายในผสมปนเปกันไปหมด

ภาพสุดท้ายหยุดอยู่ตรงที่เจียงสื้อสื้อกำลังจมดิ่งอยู่ที่ผิวน้ำทะเล จากนั้นหน้าจอก็มืดดำลงเนื่องจากวิดีโอเล่นจบลง

ภาพตรงหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็ดำมืดเช่นกัน เส้นเลือดตรงมือและแขนของเขาปูดขึ้นมา จู่ๆภาพที่เห็นตรงหน้าก็ไร้ซึ่งสีสันเหลือเพียงแต่ภาพขาวดำ

ความรู้สึกของเขาค่อยๆถูกกีดกันออก สีหน้าเริ่มซีด ใจราวกับถูกแทงด้วยมีดดาบนับหมื่นเล่ม

ความคมกริบแทงทะลุเข้ามาที่หัวใจ เลือดพุ่งทะลักออกมาจากหลอดเลือด แต่เลือดนี้มันก็เย็นยะเยือก ความรู้สึกเจ็บปวดแทบจะบดขยี้เขาจนละเอียดแหลกเป็นเสี่ยงๆหลายครั้งต่อหลายครั้ง

เขารู้สึกว่าช่วงปอดถูกกดทับอย่างรุนแรง ความรู้สึกหัวใจเหมือนถูกฉีดขาดนับครั้งไม่ถ้วน ทำให้อัดอั้นเขาหายใจไม่สะดวก

สุดท้ายก็แปรเปลี่ยนเป็นความซีดขาว พลั่งพลูออกมา

“ไม่！！！”

จิ้นเฟิงเฉินกุมหัวใจของตัวเองไว้ ขณะที่อยู่ในภาพหลอนแห่งความเจ็บปวดอยู่ก็อยากที่จะยื่นมือออกไปคว้าเจียงสื้อสื้อเอาไว้

แต่ทว่า ที่แตะไปถึงก็เป็นเพียงแค่อากาศว่างเปล่าเท่านั้น

มือถือร่วงตกลง จิ้นเฟิงเฉินก้าวขาเดินตาม เกือบล้มลงไปที่พื้น

มีแต่ภาพของเจียงสื้อสื้อที่ตราตรึงอยู่ในหัว ท่าทีนิ่งเหม่อลอย เนื่องจากรู้สึกสะเทือนใจอย่างรุนแรง

ส่วนทางฝั่งของจิ้นเฟิงเหราก็รู้สึกยากที่จะรับได้เช่นกัน รู้สึกตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นแบบนี้ได้ยังไง?”เขาพูดพึมพำเบาๆ สีหน้าขาวซีด

เขาเคยลองคิดดูว่าเจียงนวลนวลคุกคามเจียงสื้อสื้อ เพื่อที่จะแลกกับเงินก้อนใหญ่ หรือว่าเธออาจจะอยากได้ของอย่างอื่น

แต่คิดไม่ถึงเลยสักนิด ว่าที่เธอต้องการคือชีวิตของเจียงสื้อสื้อ！

เจียงสื้อสื้อถูกทิ้งลงไปในทะเล นี่มันอาจจะทำให้ตายทั้งแม่และลูกในท้องได้เลยนะ……

ความคิดนี้ ทำให้จิ้นเฟิงเหราไม่กล้าคิดต่อ

เขาเงยหน้ามองจิ้นเฟิงเฉินโดยสัญชาตญาณ พบว่าใบหน้าของเขาดูไม่ได้ยิ่งกว่าคนที่ตายแล้วเสียอีก

ทั้งตัวราวกับวิญญาณออกจากร่าง ดูเงียบสงัด

แววตาเต็มไปด้วยความหมดหวังและไม่อยากที่จะเชื่อ รูปร่างที่สูงใหญ่ ไม่เหยียดตรงอีกต่อไปแล้ว เดินห่อตัวโซซัดโซเซ

ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นท่าทีที่หวาดกลัวและสับสนลังเล

สีดำ โลกของจิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนเป็นสีดำไปโดยสิ้นเชิง

แสงสว่างของเขา ความหวังของเขา เหมือนกับเจียงสื้อสื้อที่จมดิ่งลงไปในทะเลที่แสนเยือกเย็นนั้น มืดมิดไปหมดไร้ซึ่งแสงตะวัน

จิ้นเฟิงเหราเดินเข้ามาข้างหน้า จับแขนของเขา ทำท่าทางปลอบใจโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

สายตาที่หยุดนิ่งของจิ้นเฟิงเฉินขยับเล็กน้อย กวาดไปมองจิ้นเฟิงเหรา จากนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้

เขาผลักจิ้นเฟิงเหราออกอย่างแรง หันตัวเดินตรงออกไปข้างนอก

จิ้นเฟิงเหราเห็นว่าท่าจะไม่ดี ก็ตามไปคว้าจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้อย่างสุดชีวิต แทบจะใช้แรงทั้งหมดเท่าที่มี

“พี่ พี่ใจเย็นก่อน พี่จะไปทำอะไร！”

จิ้นเฟิงเฉินไม่พูดอะไร ใช้แรงสลัดนิ้วมือของจิ้นเฟิงเหราออก แล้วพุ่งออกไปข้างนอก

แต่ถึงยังไงจิ้นเฟิงเหราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แรงของทั้งสองพอๆกัน