บทที่ 540 หม่ามี๊ต้องกลับมารับเสี่ยวเป่าเร็วๆนะ
เขาวิ่งตรงไปข้างหน้าทันทีเนื่องจากหวาดกลัวการสูญเสีย
“สื้อสื้อ!”
เสียงแหลมและเศร้ารันทดดังก้องออกมา สุดท้ายก็จมหายไปในลมทะเลที่แสนเยือกเย็น
จิ้นเฟิงเหราที่ระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา พอเห็นแบบนี้ ก็ร้องตะโกนออกมาเสียงดัง“รีบไปจับตัวพี่ของผมมาเร็วเข้า!”
คนกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งตรงไปที่จิ้นเฟิงเฉินทันที พวกเขาช่วยกันคว้าตัวจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้
แต่แรงของเขามากซะจนน่าตกใจ ขณะที่ขัดขืนดิ้นรนอยู่ ก็มีบางส่วนถูกเขาสลัดออกมา
“ปล่อยฉัน สื้อสื้อใกล้จะจมลงไปแล้ว!”
ในสายตาของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อกำลังตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำ มือเล็กๆกระพือตีน้ำอยู่อย่างไม่หยุดหย่อน
เธอยื่นมือมาทางเขาอย่างสิ้นหวัง เขาอยากที่จะเข้าไปคว้าเอาไว้แทบใจจะขาด แต่คว้าว่ายังไงก็คว้าไม่ถึง
ดังนั้นเขาจังจะกระโดดลงไปอย่างไม่คิดสักนิด……
ในความเป็นจริง คนใกล้ที่สุดที่กำลังขวางจิ้นเฟิงเฉินอยู่ถูกเขาเตะลงล้มไปอยู่ที่พื้น
จิ้นเฟิงเหราช้าไปก้าวเดียว เห็นจิ้นเฟิงเฉินวิ่งตรงไปอยู่ที่ริมฝั่ง กำลังจะกระโจนลงไป ท่าทางแบบนั้น มันช่างสิ้นหวังแถมยังบ้าคลั่งสุดๆ
เขาตะโกนพูดกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างสุดเสียง“พี่ พี่สะใภ้ไม่ได้อยู่ที่นี่นะ นั่นมันเป็นเรื่องไม่จริง ถ้าพี่กระโดดลงไป ก็จะไม่เจอเธออีกต่อไปแล้วนะ!”
ในตอนนี้ตาของเขาก็แดงไปหมดด้วยความรู้สึกอัดอั้นไม่น้อย
น้ำเสียงดังกึกก้องไปทั่วทุกทิศทาง กระทบเข้ากับพื้นผิวทะเล แล้วสะท้อนกลับมา
จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเสียงของเขา ฝีเท้าก็หยุดชะงักลง เริ่มได้สติกลับมาบ้าง
เขาหันสายตากลับมา มองไปรอบๆด้วยความสับสนมึนงง
จิ้นเฟิงเหราเห็นว่าคำพูดนี้ได้ผล ก็พูดต่อ“พี่ พี่ดูให้ดี นี่มันเป็นท่าเรือ ไม่ใช่ที่ที่พี่สะใภ้ตกลงไปเลยสักนิด พี่สะใภ้ยังกำลังรอพี่ไปช่วยเธออยู่ ดังนั้นพี่จะเป็นอะไรไปไม่ได้!”
ต่อมาก็เดินตรงไปยังจิ้นเฟิงเฉินทีละก้าวๆ แต่ไม่กล้าทำเสียงดัง
กลัวว่าจะรบกวนจิ้นเฟิงเฉิน ร่างกายของเขาจนถึงตอนนี้ ห่างกับทะเลเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น
“สื้อสื้อ ยังรอฉันอยู่”จิ้นเฟิงเฉินราวกับหุ่นกระบอกเชิด พูดย้ำประโยคซ้ำๆ ดวงตากระพริบเล็กน้อย
ได้ยินแบบนั้นจิ้นเฟิงเหราก็ยื่นมือออกไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง พร้อมกับพูดขึ้น“ใช่ พี่ พี่สะใภ้กำลังรอพี่อยู่ ดังนั้นพี่กลับมาก่อนเถอะนะ”
ในขณะนี้จิตใจของจิ้นเฟิงเหรารู้สึกตื่นเต้นกดดันสุดๆ บรรยากาศตึงเครียดจนถึงขีดสุด แต่ละคนล้วนแต่กลั้นหายใจมองมาทางนี้
“เรื่องไม่จริง”จิ้นเฟิงเฉินพูดย้ำคำพูดของจิ้นเฟิงเหราหนึ่งรอบ
สายตาก้มมองลงที่พื้นผิวท้องทะเล ที่นั่นไม่มีภาพของเจียงสื้อสื้อที่ตกอยู่ในท้องทะเลจริงๆ
เขาสับสนอยู่สักพัก สีหน้าทุกข์ทรมาน
ตอนที่เขากำลังมึนงงอยู่นั้น จิ้นเฟิงเหราก็ก้าวเดินตรงไปข้างหน้า
หลังจากที่แตะถึงตัวจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ก็กระชากเขามาด้านหลัง สองพี่น้องล้มไปกองอยู่ที่พื้นอย่างแรง
คนที่อยู่ข้างๆพอเห็นแบบนี้ก็รีบไปคว้าพวกเขา ต่างพากันถอนหายใจหนึ่งเฮือก
เขามองไปยังจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ข้างๆ ราวกับว่าตัวเองก็เกือบจะถึงประตูยมโลกแล้วเช่นกัน
จิ้นเฟิงเฉินใช้น้ำเย็นล้างหน้า ถึงได้สติกลับมาบ้าง
ส่วนคนอื่นๆก็ขึ้นไปบนเรือ แล่นไปยังทางของกระแสน้ำ มองสำรวจทุกหนทุกแห่ง
คนเดินไปมาบนเรือ ทุกคนต่างพากันทำหน้าที่ของตัวเอง
“กลุ่มหนึ่ง ไปฝั่งซ้าย จ้องสังเกตให้ละเอียดๆหน่อย……”
“กลุ่มสอง……”
จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ที่ดาดฟ้า มองท้องทะเลที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา สายตามืดมน
ทะเลอันกว้างใหญ่ ตามองไม่เห็นว่าสิ้นสุดที่ตรงไหน คลื่นซัดกระทบตัวเรืออย่างไม่หยุดหย่อน
คลื่นซัดมาแต่ละครั้ง ก็ราวกับกระทบร่างกายของตัวเองด้วยเช่นกัน เจ็บปวดจนแทบจะหยุดหายใจ
มันคือที่นี่ ที่ที่กลืนกินคนรักของเขาไป
จิ้นเฟิงเฉินไม่สามารถจินตนาการได้เลย แล้วก็ไม่อยากที่จะจินตนาการถึงด้วย
ให้ตัวเองจมดิ่งลงไปในความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด คิดที่จะกักขังตัวเองให้อยู่ใต้พื้นผิวทะเลที่หนาวเหน็บและเย็นชื้นตลอดไป……
จิ้นเฟิงเหรากลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป มองสังเกตความคืบหน้าพลางจับจ้องท่าทีของจิ้นเฟิงเฉินไปด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊?!