ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 602

บทที่ 602 ผมปวดใจนะ

ตอนที่ส้งหวั่นชีงซื้อโจ๊กกลับมา พบว่าเจียงสื้อสื้อกลับไปแล้ว

ห้องผู้ป่วยสีขาวสะอาดตาเหลือเพียงสองพ่อลูกเท่านั้น

จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ที่หัวเตียง แสงไฟสีขาวส่องกระทบมาบนคิ้วของเขาเกิดเป็นเงา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มองดูเขาตอนนี้รู้สึกอ้างว้างและเงียบเหงา

เหมือนความเงียบสงบที่เกิดขึ้นหลังจากสิ้นสุดการโวยวาย มองไปแล้วเขาดูไม่มีพลังงานเหลืออยู่เลย

ขวดน้ำเกลือของเสี่ยวเป่าใกล้จะหมดแล้ว เจ้าหนูน้อยนอนหลับอยู่บนเตียง

แต่เป็นเพราะเจียงสื้อสื้อไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย มองออกว่าเขานอนกระสับกระส่าย คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากันคล้ายกับกำลังฝัน

“ไม่ต้องกลัวนะครับ แดดดี๊อยู่ตรงนี้”

จิ้นเฟิงเฉินลูบไปที่มือของเขาเบาๆ เพื่อกล่อมเสี่ยวเป่าที่กำลังตกอยู่ในความฝัน

สภาพของสองคนพ่อลูกช่างน่าเวทนา

ส้งหวั่นชีงผลักประตูเข้าไปเบาๆแต่เสียงฝีเท้าของเธอก็ดึงสติของจิ้นเฟิงเฉินกลับคืนมา

เธอเอ่ยถามด้วยเสียงอันเบาว่า “พี่สื้อสื้อกลับไปแล้วเหรอคะ？”

จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้นยืน พยักหน้าและเก็บความคิดในใจเอาไว้

ส้งหวั่นชีงมองไปยังจิ้นเฟิงเฉินแล้วถามอย่างระมัดระวังว่า “พี่คะ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

เมื่อเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินนิ่งเงียบไป ส้งหวั่นชีงจึงได้ปลอบโยนเขาว่า “พี่สื้อสื้อจะต้องมาใหม่แน่นอนค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินตอบรับว่า “อืม” อยู่ในลำคอ

เมื่อเห็นท่าทีของส้งหวั่นชีงที่เป็นห่วงเขา จิ้นเฟิงเฉินจึงได้ตอบอย่างนุ่มนวลว่า “ผมไม่เป็นไร”

เสียงอันเยือกเย็นของเขา ดังกังวานขึ้นท่ามกลางห้องผู้ป่วยอันเงียบสงัดอีกครั้งว่า “นี่ก็เย็นมากแล้วคุณกลับไปเถอะผมอยู่ที่นี่คนเดียวก็พอ”

ส้งหวั่นชีงพยักหน้าแล้วยื่นโจ๊กในมือส่งให้เขา

“ถ้าเสี่ยวเป่าตื่นแล้วอย่าลืมป้อนโจ๊กนี้ให้เขานะคะ ตอนที่ร่างกายยังไม่แข็งแรงทางที่ดีควรจะกินอาหารเบาๆ ฉันซื้อมาพร้อมพวกคุณสองคนกินคุณเองก็ต้องกินบ้างนะคะ”

“ขอบคุณมาก”

จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือเข้ามารับไป

ส้งหวั่นชีงมองดูแล้วที่นี่ไม่จำเป็นต้องมีเธอคอยช่วยเหลือจึงได้เตรียมตัวลุกจากไป

“ผมไปส่งนะ”

จิ้นเฟิงเฉินเดินออกมาข้างนอกพร้อมกับเธอ

และตรงทางเดิน ก็พบเข้ากับจิ้นเฟิงเหรา

เขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วรีบเดินตรงเข้ามา

บริษัทภายในประเทศประสบปัญหานิดหน่อย จิ้นเฟิงเหราจึงได้เดินทางไปจัดการ

เมื่อทั้งสามคนพบหน้ากัน จิ้นเฟิงเหราก็ถามด้วยความกังวลว่า “พี่ครับ เสี่ยวเป่าเป็นยังไงบ้าง？”

เมื่อพูดจบเขาก็มองไปยังทางห้องผู้ป่วยและกำลังจะเดินเข้าไป แต่กลับถูกจิ้นเฟิงเฉินรั้งเอาไว้

จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยเสียงอันเบาว่า “เสี่ยวเป่านอนหลับไปแล้ว น่าจะไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ที่นี่ผมอยู่คนเดียวก็พอแล้วพวกคุณกลับโรงแรมไปเถอะ”

“แต่ว่า......”

จิ้นเฟิงเหราคล้ายกับกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่มือของจิ้นเฟิงเฉินวางน้ำหนักลงบนบ่าของเขา

จิ้นเฟิงเฉินกระซิบที่ข้างหูเขาว่า “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น พวกคุณมาฮันนีมูนกัน จะให้อยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง？”

เมื่อพูดจบก็มองไปยังส้งหวั่นชีงที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขาเท่าไหร่นัก

หลังจากตบลงบนไหล่ของจิ้นเฟิงเหราเบาๆ แล้วจิ้นเฟิงเฉินก็ปฏิเสธออกมาว่า “เอาล่ะ ถ้าจะมาเยี่ยมผู้ป่วยค่อยมาเยี่ยมวันหลังแล้วกัน วันนี้พาส้งหวั่นชีงกลับไปก่อน ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตไม่ไปส่งพวกคุณแล้วนะ”

เมื่อพูดจบเขาก็เดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วย

หลังจากที่เขาเดินจากไปแล้ว ส้งหวั่นชีงก็ก้าวเข้ามาคล้องแขนของจิ้นเฟิงเหราเอาไว้

ดวงตาของเธอมองไปตามแผ่นหลังของจิ้นเฟิงเฉินแสงไฟสลัวทำให้ภาพที่ปรากฏขึ้นดูหดหู่