ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 606

บทที่ 606 ผมอยากได้คุณ

เธอช่างเป็นภรรยาที่สะเพร่าจริงๆ เธอลืมวันเกิดของฝู้จิงเหวินก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องของร้านอาหารการตกแต่งประดับประดางดงามแบบนี้ยังต้องให้เขามาทำด้วยตัวเอง

ฉากหรูหราสวยงามที่อยู่ตรงหน้าราวกับว่าวันนี้เป็นวันฉลองวันเกิดให้เธออย่างไรอย่างนั้น

ฝู้จิงเหวินมองไปที่เจียงสื้อสื้อด้วยความลุกลี้ลุกลน ทันใดนั้นริมฝีปากของเขาก็ขยับ ดวงตามองไปยังเธอด้วยความเร่าร้อนแล้วบอกว่า “ที่จริงผมก็มีบางอย่างที่อยากได้”

เมื่อเห็นว่าข่าวจริงจังขึ้นมา เจียงสื้อสื้อจึงได้เอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “คุณอยากได้อะไรเหรอคะ”

ฝู้จิงเหวินมองดูเธอด้วยสายตาจดจ่อ

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดริมฝีปากเรียวบางของเขาก็ขยับขึ้นแล้วพูดออกมาเพียงแค่พยางค์เดียวว่า

“คุณ”

“คะ？”

เจียงสื้อสื้อตกตะลึงเล็กน้อย เธอยังไม่ทันเข้าใจว่าฝู้จิงเหวินหมายความว่าอะไร

ข้อมือของเธอถูกมืออันอบอุ่นเข้ามากุมเอาไว้ ฝู้จิงเหวินเดินหน้าเข้ามาหนึ่งก้าวแล้วลากมือเธอไป

จากนั้นกล่าวอย่างจริงจังด้วยความรักว่า “ผมหมายความว่าผมต้องการคุณ สื้อสื้อ พวกเราเป็นสามีภรรยากันมาถึงสามปีแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น ชีวิตที่ผ่านมาแบบนี้ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

สื้อสื้อครับ ผมรักและทะนุถนอมคุณมาก ผมพยายามหักห้ามความรู้สึกของตัวเองมาตลอด ผมต้องการใช้เวลามาพิสูจน์ความรักที่ผมมีต่อคุณแต่ตอนนี้ผมรอไม่ไหวแล้ว

หลายวันมานี้ผมรู้สึกหวาดกลัวหวาดระแวง กลัวว่าจะมีใครมาแย่งคุณไป เพราะอย่างนั้นผมจึงอยากจะอยู่กับคุณเป็นคู่ชีวิตของคุณเป็นสามีภรรยาของคุณจริงๆ”

เมื่อพูดจบ สายตาอันร้อนแรงของเขาก็จ้องมายังเจียงสื้อสื้อ

นับตั้งแต่ต้น สิ่งที่เขาอยากได้เป็นของขวัญวันเกิดมีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือเจียงสื้อสื้อ

เมื่อเจียงสื้อสื้อฟังคำสารภาพรักจากฝู้จิงเหวินก็ตกใจมาก เนื่องจากเธอไม่เคยเห็นฝู้จิงเหวินในสภาพแบบนี้มาก่อน

ในใจเธอรู้สึกกังวลและสับสน

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอคงจะรักคำสารภาพรักของฝู้จิงเหวินอย่างแน่นอน

แต่ว่าตอนนี้......

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถอนมือกลับมาแล้วถอยหลังออกไป แววตาของเธอบ่งบอกถึงความเขินอาย

ความลังเลที่ปรากฏอยู่ในสายตาของเธอถูกแทนที่ไปด้วยความรู้สึกผิด ตอนนี้ในใจของเจียงสื้อสื้อวุ่นวายสับสนไปหมด สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความขมขื่น

“ขอโทษนะคะจิงเหวิน โปรดให้อภัยฉันที่ตอนนี้ยังไม่อาจให้คำตอบคุณได้ ถ้าความทรงจำของใครบางคนยังไม่สามารถฟื้นฟู เธอคนนั้นก็นับว่าไม่ใช่คนที่แข็งแรงสมบูรณ์ 100%

ฉันอยากจะรู้เรื่องราวที่ผ่านมาของฉันทั้งหมด และก่อนที่ฉันจะทำมันสำเร็จฉันคงไม่อาจจะยอมรับใครได้ ฉันไม่อยากจะทำผิดกับตัวเองและไม่อยากจะทำผิดกับคุณด้วย เพราะฉะนั้น......ขอโทษนะคะ”

เธอรู้ว่าประโยคที่พูดออกไปนี้มันโหดร้ายสำหรับฝู้จิงเหวินและเธอดูเห็นแก่ตัว

แต่ตอนนี้ในใจของเธอกำลังมีใครอีกคนหนึ่งก้าวเข้ามา เจียงสื้อสื้อไม่สามารถเพิกเฉยต่อตัวตนของเขาได้

เจียงสื้อสื้อไม่กล้าสบตากับฝู้จิงเหวิน เธอหยิบกระเป๋าด้วยความร้อนรนแล้วรีบหนีไป

“ตุ้บ!”

ดอกกุหลาบสีสดใสในมือของเขาร่วงหล่นลงสู่พื้น มองตามร่างหันหลังเดินออกไปนั้นทำให้ ฝู้จิงเหวินรู้สึกเหมือนถูกหนามทิ่มแทง

เขามองตามหลังเธอที่เดินออกไปไกลเรื่อยๆ ความรู้สึกผิดหวังก็ถาโถมเข้ามาในใจ

เขาแพ้แล้ว แพ้อย่างไม่มีทางสู้！

ร่างของเขาราวกับเสียหัวใจและจิตวิญญาณไป สายตาคู่นั้นมองไปยังเก้าอี้ตรงข้ามที่เธอเคยนั่ง

ใต้แสงจันทร์สว่างไสวจากด้านนอกที่ส่องกระทบมายังเขาสะท้อนเป็นเงา

ในคืนนั้น ฝู้จิงเหวินดื่มเหล้าอยู่ในร้านอาหารจนเมามาย

ไวน์รสขมเข้มผ่านเข้าสู่ลำคอไหลลงไป แต่ความขมขื่นนั้นไม่ว่าจะกลืนอย่างไรก็ไม่จางหาย

สถานที่ที่ถูกจัดสรรอย่างพิถีพิถันมองไปเหมือนกับเป็นเพียงเรื่องตลก

หลังจากดื่มไปสักพัก ความคิดของฝู้จิงเหวินก็เริ่มสับสนขึ้นมา

เขามองไปยังดอกกุหลาบสีสันสดใสแต่ไม่มองเห็นถึงความสวยงาม กลับรู้สึกได้ว่าช่างขัดหูขัดตาจริงๆ เขาหัวเราะเยาะตัวเอง

ไม่นานต่อมา บริกรก็เดินเข้ามาและพูดด้วยความลังเลว่า “เอ่อ คุณครับ ร้านเราใกล้จะปิดแล้ว ผมว่าคุณ......”

ฝู้จิงเหวินเอามือกุมขมับ จากนั้นหยิบแก้วไวน์บนโต๊ะยกขึ้นมาดื่มจนหมด

เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอกด้วยร่างกายเซไปเซมา