ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 640

บทที่ 640 เธอจะแต่งงานแล้ว

วันถัดมา เจียงสื้อสื้อมาที่บ้านตระกูลจิ้น เพื่อรับเถียนเถียนกลับไป

ในตอนที่เธอมาถึง เถียนเถียนเล่นอยู่กับพ่อจิ้นแม่จิ้นอย่างมีความสุข

เด็กหญิงตัวน้อยนั่งอยู่ในอ้อมกอดของแม่จิ้น ในปากกำลังกินองุ่นที่พ่อจิ้นป้อน หัวเราคิกคักคิกคัก

เจียงสื้อสื้อมองอยู่สักพัก เดินเข้าไปอย่างยิ้มๆ

“เถียนเถียน หม่ามี๊มารับหนูกลับบ้านแล้ว”

เถียนเถียนลงมาจากขาของแม่จิ้น โผเข้าหาอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ พูดอย่างดีใจว่า “หม่ามี๊เถียนเถียนคิดถึงหม่ามี๊มากๆค่ะ”

เจียงสื้อสื้อลูบหัวของเธอ และพูดขอบคุณกับพ่อจิ้นแม่จิ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

“ขอบคุณพวกท่านจริงๆค่ะที่ดูแลเถียนเถียนให้ ขอบคุณนะคะ”

พ่อจิ้นแม่จิ้นมองใบหน้าของลูกสะใภ้ ภายในใจก็ยุ่งเหยิงมาก ก็รีบโบกมือและพูดว่า “ไม่เป็นไรๆ เถียนเถียนเป็นเด็กดีมาก พวกเราชอบเธอมาก”

ชอบจนอยากให้เธออยู่ที่นี่ อยู่ข้างๆตลอดไป

จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ข้างๆฉวยโอกาสพูดว่า “ใกล้จะถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว อยู่ทานอาหารที่นี่ก่อนเถอะ”

ในน้ำเสียงมีความปรารถนาอย่างไม่ได้สังเกต ดวงตาสีดำขลับจ้องมองไปที่เจียงสื้อสื้อ ความรักและหลงใหลในดวงตาเกือบจะล้นออกมา

แม่จิ้นเห็นดังนั้นก็รีบพูดเสริมขึ้นมาทันที “ใช่ใช่ใช่ ฉันจะไปสั่งในครัวให้ทำอาหารที่เถียนเถียนชอบทาน”

“คุณน้าคะ ไม่ต้องลำบากเหรอกค่ะ”

เจียงสื้อสื้อเรียกแม่จิ้นเอาไว้ ยิ้มบางๆและพูดว่า “ที่บ้านยังมีธุระอยู่ ไม่อยู่ทานข้าวแล้ว ฉันจะพาเถียนเถียนกลับบ้านเลยค่ะ”

คนตระกูลจิ้นได้ยินดังนั้นก็ผิดหวังกันหมด เสี่ยวเป่ายิ่งมุ่ยปาก ในตามีน้ำตาอยู่

ในตอนนั้นเจียงสื้อสื้อก็ไม่สบายใจ แต่เธอรู้ว่านี่เป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

คนในครอบครัวนี้ดีมาก แต่เพียง เธอและพวกเขาไม่มีโชคชะตาร่วมกัน

ท้ายที่สุด เถียนเถียนและครอบครัวตระกูลจิ้นก็บอกลากันอย่างไม่เต็มใจ

จิ้นเฟิงเฉินจูงมือเสี่ยวเป่าไปส่งเจียงสื้อสื้อที่ประตู พูดอย่างอบอุ่นว่า “เถียนเถียนและเสี่ยวเป่าเล่นกันอย่างสนุกสนาน คุณมีเวลาเมื่อไหร่ พาเถียนเถียนมาทานข้าวด้วยกันเถอะ”

พูดจบก็เจ็บปวดใจอย่างอดไม่ได้ เขาในตอนนี้แม้แต่จะทานข้าวกับเธอยังต้องวกวนไปมาขนาดนี้

เจียงสื้อสื้อไม่ได้รับปาก ให้เพียงแต่คำตอบที่คลุมเครือ

“ไว้ค่อยว่ากันเถอะ”

พอถึงด้านนอก จิ้นเฟิงเฉินยังมีคำพูดอีกมากมายที่อยากจะพูดกับเจียงสื้อสื้อ

แต่ยังไม่ทันรอให้เขาได้พูดออกมา เจียงสื้อสื้อก็ขึ้นรถไปแล้ว พาเถียนเถียนเข้าไปนั่งแล้ว

เขาก้าวขึ้นไปสองก้าว มองไปที่ใบหน้าด้านข้างของเจียงสื้อสื้อ ที่ตอนหลังหันมาพอดี สายตาของทั้งสองคนปะทะ

เจียงสื้อสื้อกะพริบตาเล็กน้อย แต่ไม่ได้หลบ

ดวงตาของทั้งสองคนประสานกันอยู่ห้าวินาที เจียงสื้อสื้อก็หันกลับไป และสั่งให้คนขับออกรถ

จิ้นเฟิงเฉินก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว อ้าปากพูดว่า “สื้อสื้อ……”

แต่ทันทีที่พูดจบ รถก็แล่นผ่านสายตาออกไปทันที

ไม่รู้ว่าทำไม ด้านหลังของเจียงสื้อสื้อครั้งนี้มองไปแล้วดูช่างเด็ดเดี่ยวเหลือเกิน

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสน

“หม่ามี๊กับน้องไปอีกแล้ว”เสียงพูดเบาๆของเสี่ยวเป่าดังอยู่ข้างหู

จิ้นเฟิงเฉินใช้แรงจับมือของเสี่ยวเป่าแน่น น้ำเสียงแน่วแน่ “ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็จะได้เจอกันอีก”

แต่หลังจากที่แยกกันคราวนี้ หนึ่งสัปดาห์เต็มๆที่พวกเขาไม่ได้คราวข่าวของเจียงสื้อสื้อและเถียนเถียนเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการได้เจอ

จิ้นเฟิงเฉินส่งข้อความไป เหมือนหินจมลงไปในมหาสมุทร

เสี่ยวเป่าโทรไป ก็ไม่มีใครรับเหมือนกัน

จู่ๆพวกเขาก็สูญเสียการติดต่อไปทั้งหมด

“ทำไมหม่ามี๊ไม่รับโทรศัพท์”

เสี่ยวเป่าถือโทรศัพท์ไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

จิ้นเฟิงเฉินเคยที่ไหนกัน?