ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 641

บทที่ 641 ไปให้พ้น!

จิ้นเฟิงเฉินเข้าไปในโรงพยาบาล ถามเคาน์เตอร์พยาบาลเกี่ยวกับห้องพักผู้ป่วยของแม่ฝู้ ก่อนจะเดินตรงเข้าไป

ประตูถูกงับเอาไว้ จิ้นเฟิงเฉินที่เดินรีบมาตลอดทาง อดไม่ได้ที่จะชะลอฝีเท้าลง

มองผ่านประตูที่ไม่ได้ถูกล็อก สามารถเห็นเจียงสื้อสื้อที่กำลังยุ่งอยู่ด้านใน

เธอกำลังป้อนน้ำแม่ฝู้โดยหันหลังให้ประตู มองจากด้านหลังดูเหมือนจะผอมลงไม่น้อย

ดูเหมือนเอวของเธอจะสามารถถูกสองมือของเขาโอบรอบได้

เจียงสื้อสื้อป้อนน้ำแม่ฝู้เสร็จ ดูคนหลับตาลง

เธอถึงค่อยยืดตัวขึ้น พลางขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ดูแลคนป่วยเหนื่อยมาก มีเพียงคนที่ได้ลองทำมาแล้วถึงจะรู้

ในช่วงไม่กี่วันมานี้เจียงสื้อสื้อไม่ได้นอนหลับสบายเลยสักวัน ใต้ตาเธอดำคล้ำ

แต่เธอก็อดทนกับความเหนื่อยล้า จัดแจงทำความสะอาดโต๊ะ

ทันทีหลังจากนั้นเธอก็รู้สึกถึงสายตาที่แผดเผามาจากทางด้านหลังจนใจของเธอหวาดหวั่น

เมื่อหันไป ก็ประหลาดใจที่เห็นจิ้นเฟิงเฉินอยู่ตรงหน้าประตู

ความคิดเดียวภายในใจของเธอคือ: เขามาได้อย่างไร

บนร่างกายสวมสูทที่ตัดเย็บอย่างประณีต และพิถีพิถัน

และเกิดมาพร้อมกับราศีของคนชนชั้นสูง ถึงแม้จะอยู่ในโรงพยาบาล ก็ไม่มีลดลงเลยแม้แต่น้อย

ดวงตาสีเข้มทอดมองมายังร่างกายอย่างหนักหน่วง ใบหน้าหล่อเหลาแลดูมีความมืดมนบางๆ

เจียงสื้อสื้อตะขิดตะขวงใจเล็กน้อย ราวกับทำเรื่องอะไรที่มีลับลมคมใน

เขามองออกไปยังแม่ฝู้ที่กำลังหลับตาอยู่

เหมือนแม่ฝู้จะเข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

เจียงสื้อสื้อผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอถือแก้วไว้ในมือโดยไม่รู้ตัว และพยายามเลี่ยงสายตาของจิ้นเฟิงเฉิน แต่กลับรู้สึกไม่มีที่ให้หลบซ่อน

“ออกมา” จิ้นเฟิงเฉิน ใช้สัญญาณมือ และรูปปากบอกกับเธอ

เจียงสื้อสื้อส่ายหัวเล็กน้อย เธอตัดสินใจแล้วว่าจะหลีกเลี่ยงจิ้นเฟิงเฉิน แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาเจอกันอีก

ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินมืดลง ก่อนที่จะทำท่าทางเหมือนเดิมอีกครั้ง

เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปากนิ่งไม่ขยับ นัยน์ตาพลันเย็นชา

ก้าวใหญ่ๆเพียงหนึ่งก้าว เขาก็เข้ามาในห้องได้โดยตรง

ถ้าหากเข้ามาทำเสียงดัง แม่ฝู้ต้องรู้แน่

เจียงสื้อสื้อไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เธอรีบเดินออกไป ก่อนถือโอกาสปิดประตูลง

จิ้นเฟิงเฉินโค้งริมฝีปาก แต่กลับไม่มีรอยยิ้มในแววตา

เจียงสื้อสื้อพาจิ้นเฟิงเฉินไปที่บันได เมื่อจะหันมาพูด จู่ๆทันใดเงามืดก็ทาบทับลงมา โดยทั้งตัวของเจียงสื้อสื้อถูกปกคลุมอยู่ด้านใน จนเธอเกือบล้ม

“คุณ… ….”

เจียงสื้อสื้อก้าวถอยหลัง หัวใจของเธอเต้นแรง กลิ่นหอมเย็นของจิ้นเฟิงเฉินหอมอบอวลภายในจมูกของเธอ

“ทำไม?” จิ้นเฟิงเฉินถามอย่างเย็นชา

หัวใจของเจียงสื้อสื้อเต้นเร็วมาก เธอขมวดคิ้วหลังฟังจบ “ทำไม อะไร?”

แต่จิ้นเฟิงเฉินดูเหมือนจะหมดความอดทน เขาขยับเข้าไปใกล้ กัดฟันถาม “ทำไมถึงอยากแต่งงานกับเขา?”

“ไม่ใช่เรื่องของคุณ” เจียงสื้อสื้อตอบกลับอย่างเย็นชา

ตอนนี้เธอเหนื่อยล้ามาก จิ้นเฟิงเฉินยังคงทำหน้าสงสัย ไม่ว่าใครก็คงมีสีหน้าที่ไม่ดีนัก

เรื่องการแต่งงานเธอต้องสามารถควบคุมมันให้ได้ จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์เหมือนในตอนนี้

แม้ว่าระหว่างพวกเขาจะเคยผ่านอะไรกันมา แต่อย่างไรมันก็ไม่เหมาะสม

เจียงสื้อสื้อคำนึงความคิดนี้ไว้ในใจ เธอแสร้งทำหน้าเฉยเมย “ในเมื่อคุณรู้แล้ว ทีหลังก็อย่าได้มาหาฉันอีก จิงเหวินจะโกรธเอาได้ ฉันก็ทำไม่ดี คราวหลังพวกเราสองคนทำเหมือนไม่รู้จักกันเถอะ”

เธอพูดประโยคเหล่านี้โดยไม่ได้หันไปมองจิ้นเฟิงเฉิน สายตาเธอมองไปยังทางอื่น แค่เพียงให้จิ้นเฟิงเฉินได้มองใบหน้าที่สง่างาม แต่แลดูเย็นชาไร้ความรู้สึกเท่านั้น

ขนตายาวทาบทับปิดบังอารมณ์ในดวงตาอย่างสมบูรณ์ ทำให้จิ้นเฟิงเฉินไม่สามารถรู้ถึงความในใจของเธอได้

“คุณเป็นภรรยาของผม ห้ามไปแต่งงานกับคนอื่น มันจะเป็นการแต่งงานซ้ำ”