ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 69

บทที่ 69 จับคู่

“ฉันเอาแต่เหยียบเท้าตลอดเลย ตะกี้คุณชายรองจิ้นก็ถูกเหยียบจนหน้าถอดสีมาแล้ว คุณมั่นใจแล้วใช่ไหมว่าจะมาเต้นรำกับฉัน?”

พูดถึงตรงนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกอยากยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอสงสัยจริงๆเหรอว่าจิ้นเฟิงเหรากลัวว่าตัวเองจะถูกเธอเหยียบอีกก็เลยจงใจผลักเธอออกมา

แววตาของจิ้นเฟิงเฉินดูเหมือนกำลังตลกอยู่ เขาพูดขึ้น“นั่นเป็นเพราะว่าเขาโง่ต่างหากล่ะ ผมสอนคุณรับรองว่าไม่เป็นแบบนั้นแน่นอน”

ต่อมาจิ้นเฟิงเฉินก็โอบเอวของเจียงสื้อสื้อไว้ เสียงที่ทุ้มต่ำแต่ฟังดูแล้วน่าดึงดูดพูดขึ้น“ยื่นมือมาให้ผมสิ”

เจียงสื้อสื้อสีหน้าแดงเล็กน้อย มือข้างหนึ่งวางไว้บนไหล่ของเขา มืออีกข้างวางประกบลงบนมือของเขา

“ก้าวเท้าซ้ายก่อน จากนั้นก็เท้าขวา……”

ลมหายใจของทั้งสองใกล้กันมาก ฟังเสียงที่ทุ้มต่ำนี่แล้ว หูของเจียงสื้อสื้อก็แดงขึ้นมา รู้สึกแค่ว่ามันชาไปทั้งตัว……

อีกด้านหนึ่ง ซูชิงหยิงที่มองทั้งสองจากไกลๆสายตาของเธอนิ่งขรึม จิ้นเฟิงเฉินช่างอดทนที่จะสอนเจียงสื้อสื้อเต้นรำเหลือเกิน

ในที่สุดซูชิงหยิงก็รู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล

เธอจ้องจิ้นเฟิงเหรา พร้อมกับถามขึ้น“คุณเจียงกับพี่ชายของนาย……”

ทั้งสองมีความสัมพันธ์อะไรกัน? นี่ไม่ใช่คู่ควงที่จิ้นเฟิงเหราพามาหรอกเหรอ? แล้วจิ้นเฟิงเฉินจะไปสอนเธอทำไม

ตอนนี้มีคำถามมากมายพลั่งพลูเข้ามาในหัวของซูชิงหยิง

จิ้นเฟิงเหราแกล้งทำเป็นไม่รู้ พูดขึ้นอย่างยิ้มๆ“พี่ชิงหยิง กำลังเต้นรำกับผมอยู่ จะพูดถึงพี่ชายของผมทำไม ผมก็ไม่ได้เต้นแย่ขนาดนั้นใช่ไหม?”

เจียงสื้อสื้อกับพี่ชายของเขาเป็นคู่กันอยู่แล้ว！

ซูชิงหยิงก็ยิ้มๆกับคำพูดนี้ของเขา“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คุณชายรองจิ้นเต้นได้เยี่ยมมากๆ”

จากนั้นเธอก็เต้นรำต่อกับจิ้นเฟิงเหรา แต่ก็เหลือบไปมองเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่รู้ตัว แววตาเต็มไปด้วยความนิ่งขรึม

……

ทางด้านของเจียงสื้อสื้อ หลังจากที่ผ่านการสอนด้วยความเอาใจใส่ของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว นอกจากที่ถูกเหยียบไปสองสามครั้งในตอนเริ่มต้น หลังจากนั้นก็เริ่มเต้นคล่องขึ้น จนสุดท้ายก็เริ่มเป็นผู้เป็นคนขึ้นมา ตอนนี้เธอเต้นไม่ได้ด้อยไปกว่าคนอื่นๆแล้ว

คุณชายรองจิ้นพอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในใจก็รู้สึกว่าไม่ยุติธรรม สอนเหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไมตัวเองถึงถูกเหยียบเยอะขนาดนั้น！

“เต้นได้ดีมาก”จิ้นเฟิงเฉินยกมุมปากขึ้น

“คุณสอนดีต่างหากล่ะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มๆ เธอรู้สึกว่าเต้นรำมันก็น่าสนใจมากเหมือกัน ก็เลยรู้สึกสนุกไปกับมัน

……

ตรงมุมอับลับสายตาผู้คนที่อยู่ไกลออกไป หลานซือเฉินและเจียงนวลนวลยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่กล้าเข้าไปกลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะเห็นเข้า พอพวกเขาได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทั้งสองก็สีหน้าก็เปลี่ยนไป

“จิ้นเฟิงเฉินกำลังสอนเจียงสื้อสื้อเต้นรำ?”

หลานซือเฉินแววตาดูมืดมน จ้องมองเจียงสื้อสื้อที่ดูท่าทางสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นขนาดนั้น เขารู้สึกว่ามันขัดลูกกะตามาก ถึงแม้ว่าตนเองจะทอดทิ้งเธอไปแล้ว แต่ในใจของหลานซือเฉินก็ยังรู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่ดี

เจียงนวลนวลก็เหมือนกัน สีหน้าดูบึ้งตึงสุดๆ

“เธอกล้าดียังไง นังผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้”

เจียงนวลนวลแววตานิ่งขรึม เจียงสื้อสื้อไม่ธรรมดาอย่างที่คิดไว้ กล้าอ่อยคนนู้นคนนี้ต่อหน้าต่อตาซูชิงหยิง

เต้นรำอยู่กับคุณชายรองจิ้นอยู่แท้ๆยังจะไปอ่อยจิ้นเฟิงเฉินอีก ไร้ยางอาย

ในขณะนี้ ก็ได้ยินผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่อยู่ข้างๆพูดซุบซิบกัน

“นี่ ดูสิๆ คุณชายจิ้นเปลี่ยนคนแล้ว ไม่ใช่ซูชิงหยิงแล้วแหละ！”

“นั่นเป็นคู่ควงที่คุณชายรองจิ้นพามานี่นา！ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอกับคุณชายจิ้นยืนด้วยกันแล้วมันดูเหมาะสมกันมากกว่าอีกนะ！”

“ใช่ๆ อิจฉาผู้หญิงคนนั้นจริงๆ”

……

เจียงนวลนวลกำมือแน่น ตนเองต้องมาหลบๆซ่อนๆ ส่วนเจียงสื้อสื้อกลับถูกผู้คนต่างพากันอิจฉา

ความโกรธเกลียดผุดเข้ามาในใจของเจียงนวลนวล ไม่ เธอไม่ยอมให้เจียงสื้อสื้อหาผู้ชายมาดีกว่าตัวเองแน่นอน คืนนี้เธอจะต้องทำให้คุณชายทั้งสองของตระกูลจิ้นได้รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเจียงสื้อสื้ออย่างแจ่มแจ้ง จนทำให้จิ้นเฟิงเฉินต้องทิ้งเธอไป

มองผู้หญิงที่อยู่กลางฟลอร์เต้นรำ เจียงนวลนวลแววตาเต็มไปด้วยความมืดมน

……

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองเธออยู่ เธอหันไปมอง แต่กลับไม่เห็นอะไร คงจะคิดไปเอง?