ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 70

บทที่ 70 ทำไมถึงปฏิเสธที่จะเป็นทองแผ่นเดียวกัน

คุณท่านซูชื่นชมจิ้นเฟิงเฉินมาตั้งแต่เด็กๆ ถ้าเกิดสามารถยกซูชิงหยิงของตระกูลตัวเองให้ไปแต่งงานกับเขาได้ ไม่เพียงแต่ความสุขของหลานสาวแล้ว เรื่องของซูซื่อกรุ๊ปก็สามารถวางใจลงได้ด้วยเช่นกัน คุณท่านซูถือโอกาสในวันนี้พูดเรื่องนี้ออกมา

เจียงสื้อสื้อได้ยินแบบนี้ ก็อึ้งตะลึงไปสักพัก เป็นอย่างที่คิดไว้ คุณท่านซูคิดที่จะยกซูชิงหยิงให้กับจิ้นเฟิงเฉิน ก็ใช่สินะ ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ จะมีใครไม่จับตามองบ้างล่ะ！

จิ้นเฟิงเหราเบะปากลง เขารู้ดีว่า พี่ชายของเขามาในคืนนี้ จะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

จิ้นเฟิงเฉินก็อึ้งเล็กน้อยไปเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าคุณท่านซูจะถามออกมาตรงๆแบบนี้ เขาหันไปมองเจียงสื้อสื้อ จากนั้นริมผีปากบางๆก็พูดขึ้น“คุณซูยอดเยี่ยมมาก ดีมากๆเลยครับ”

“นั่นก็ หลายปีก่อน ตอนที่ปู่ของนายยังอยู่ เขาก็อยากให้พวกเราสองตระกูลเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่ว่ายังไม่ทันไรเขาก็……ถ้าสามารถทำตามความปรารถนาของเขาได้ พวกเราสองตระกูลก็จะยิ่งใหญ่มากขึ้น นายว่าจริงไหมล่ะ?”

ซูชิงหยิงยืนอยู่ข้างๆไม่ได้พูดอะไร เธอมองจิ้นเฟิงเฉินด้วยสีหน้าเขินอาย ในใจทั้งคาดหวังทั้งกดดัน

จิ้นเฟิงเฉินแววตามีประกายขึ้นเล็กน้อย เขาเม้มปาก ก่อนจะพูดขึ้น“คุณปู่ท่านอย่าพูดล้อเล่นสิครับ คุณซูควรเหมาะสมกับคนที่ดีกว่าผม ผมเป็นคนไม่ค่อยเข้าใจโลกสักเท่าไร กลัวว่าจะเสียเวลาเธอเปล่าๆน่ะครับ”

พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าของซูชิงหยิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

นี่คือการปฏิเสธใช่ไหม?

ซูชิงหยิงแววตาเผยให้เห็นถึงความผิดหวังที่ยากจะซ่อนเอาไว้ เขาไม่ชอบเธอเลยแม้แต่นิดเดียวจริงๆเหรอ?

คุณท่านซูก็รู้ความหมายของประโยคนี้ดี สีหน้าของเขายังคงนิ่งๆ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างยิ้มๆ“เมืองจิ่นแห่งนี้ไม่มีใครดีไปกว่านายแล้วล่ะ แต่ว่าไม่รีบๆ ยังมีเวลาเหลือเฟือ”

ถูกคนรุ่นอ่อนกว่าปฏิเสธ จริงๆแล้วในใจของคุณท่านซูก็รู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่ไม่น้อย หันไปมองซูชิงหยิงที่ท่าทางผิดหวังเสียใจ เขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธขึ้นกว่าเดิม จิ้นเฟิงเฉินนี่ช่างไม่รู้อะไรผิดไม่รู้อะไรถูกจริงๆ หลานสาวของตัวเองไม่ดีตรงไหน?

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ บรรยากาศอึดอัดไม่น้อย

เจียงสื้อสื้อที่ยืนอยู่ข้างๆ แม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะปฏิเสธซูชินหยิงแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกอัดอั้นตันใจไม่น้อย

คำพูดของคุณท่านซูเหมือนกับกำลังพูดว่า จิ้นเฟิงเฉินยอดเยี่ยมมาก ส่วนซูชิงหยิงก็เช่นกัน ในเมืองจิ่นแห่งนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ยอดเยี่ยมเพียบพร้อมไปกว่าเธออีกแล้ว การที่ทั้งสองได้มาอยู่ด้วยกันเป็นเรื่องที่ถึงจะเร็วจะช้ายังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี

เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอาการของตัวเองออกไป เธอทำท่าทางเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

ในเวลานี้ ได้ยินจิ้นเฟิงเหราพูดขึ้น“คุณปู่ซู ผมก็ไม่ได้แย่ไปกว่าพี่ชายของผมเลย！ทำไมท่านถึงไม่ชมผมบ้างล่ะครับ?”

ประโยคนี้ ช่วยผ่อนคลายความอึดอัดลงไปไม่น้อย คุณท่านซูถูกพูดหยอกจนหายจากความกดดัน

“ใช่ๆๆ เฟิงเหรา นายก็เยี่ยมมากๆเลย ก็น่าจะหาแฟนได้แล้วนะ ให้คุณปู่ช่วยแนะนำให้เอาไหมล่ะ?”

จิ้นเฟิงเหราได้ยินแบบนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เขายิ้มแห้งๆ“ไม่ครับๆ คุณปู่ ผมไม่รีบครับ”

มองคุณท่านซู คำพูดที่พูดขึ้นมาเมื่อตะกี้ จิ้นเฟิงเหราก็แอบพูดประชดอยู่ในใจ“เหลือเวลาอีกเหลือเฟืออะไรล่ะ พี่ชายของเขากับซูชิงหยิงเป็นไปไม่ได้แน่นอน พี่สะใภ้ของเขาคือคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ต่างหากล่ะ！”

……

ทั้งสองสามคนยืนคุยกันต่ออีกสักพัก ก่อนที่คุณปู่ซูจะเดินออกไปรับแขกต่อ