ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 71

บทที่ 71 ตกหลุมพราง

ทันใดนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอคือซูซิงหยิง

"เฟิงเฉิน ฉันตามหาคุณตั้งนาน" ซูซิงหยิงเห็นจิ้นเฟิงเฉินก่อนจะเห็นเจียงสื้อสื้ออยู่ด้านข้าง เธอถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนกับตกใจ "พี่สาวเจียง พี่ก็อยู่ที่นี้เหมือนกันหรอ? พวกคุณ...."

"อ๋อ ฉันกับคุณจิ้นบังเอิญเจอกันค่ะ เราเพิ่งคุยเสร็จ และฉันกำลังจะไปพอดีค่ะ!" เจียงสื้อสื้อพูดอธิบายตามความจริง

เมื่อได้ยินแบบนี้ ถึงแม้บนใบหน้าของซูซิงหยิงไม่เปลี่ยนสีหน้า แต่ในใจแอบรู้สึกว่ามันคงไม่ง่ายดายแบบนี้รางๆ

หรือว่าที่จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธเธอ เพราะผู้หญิงเบื้องหน้าที่ชื่อเจียงสื้อสื้อคนนี้?

เขาชอบผู้หญิงคนนี้หรอ?

ความคิดอันน่ากลัวนี้ปรากฏขึ้นในหัวสมองของซูซิงหยิง เธอส่ายหน้าเล็กน้อย และรู้สึกว่าตัวเองคิดมากเกินไป

ซูซิงหยิงยิ้มและพูดว่า : "แบบนี้นี่เอง! จริงสิ เฟิงเฉิน คุณปู่ให้ฉันมาตามคุณ เขาต้องการแนะนำคนให้คุณรู้จัก"

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนแรกตั้งใจว่าหากเจอเจียงสื้อสื้อจะไปส่งเธอกลับบ้าน แต่นี้....

ตอนแรกเขาคิดจะปฏิเสธ แต่กลับได้ยินเจียงสื้อสื้อพูดว่า : "คุณซู พวกคุณคุยกันต่อเถอะ ฉันต้องไปหาคุณชายรองจิ้นแล้ว"

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ก้าวเท้าเดินจากไป

"ไปกันเถอะ เฟิงเฉิน คุณปู่กำลังรอคุณอยู่!"

จิ้นเฟิงเฉินหยุดนิ่งชั่วขณะ แล้วทิ้งม้วนบุหรี่ที่ยังไม่ได้สูบลง จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับซูซิงหยิง

ระหว่างทาง เจียงสื้อสื้อก็เดินนำหน้าพวกเขา โดยที่พวกเขาทั้งสองคนเดินตามหลังห่างกันระยะหนึ่ง จู่ๆซูซิงหยิงก็จ้องมองร่างเงาของเธอ และพูดว่า : "พี่สาวเจียงสวยมากจริงๆเลย! ดูแล้วเหมาะสมกับน้องชายของคุณมาก พวกเขาสองคนคบกันนานแค่ไหนแล้วค่ะ? ไม่ทราบว่าคุณในฐานะพี่ชายวางแผนจะจัดงานแต่งงานให้กับพวกเขาเมื่อไหร่?"

เมื่อได้ยินแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็เปลี่ยนสีหน้าทันที พร้อมปริปากพูดว่า : "เธอไม่ใช่แฟนของเฟิงเหรา"

"อ้าวหรอ?" ซูซิงหยิงสะดุ้งชั่วขณะ และแสร้งพูดว่า : "อยู่ในช่วงตามจีบหรอ งั้นเฟิงเหราต้องสู้ๆหน่อย อย่าพลาดผู้หญิงดีๆแบบนี้ไป"

ซูซิงหญิงสังเกตมองอย่างละเอียด และพบว่าจิ้นเฟิงเฉินมีปฏิกิริยาตอบสนองชัดเจนมาก เขาชอบเจียงสื้อสื้อจริงๆหรอ?

ซูซิงหยิงจ้องมองร่างเงาของเจียงสื้อสื้ออย่างนิ่งๆ พร้อมกำมือไว้อย่างแน่น ไม่ว่าอย่างไร ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น!

ถึงแม้คืนนี้จะถูกปฏิเสธ แต่ซูซิงหยิงยังคงเชื่อมั่นว่า ในอนาคตเขาต้องชอบเธอแน่

อย่างที่คุณปู่บอกไว้ว่า ยังมีเวลาอีกยาวนาน

……

เจียงสื้อสื้อเดินหาที่นั่งในงานเลี้ยงตามอำเภอใจ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงเดินหนีไปอย่างรีบร้อน

ไม่ไกลมาก จิ้นเฟิงเฉินกำลังถือแก้วไวน์พูดคุยกับเหล่านักธุรกิจอยู่ โดยมีซูซิงหยิงยืนอยู่ข้างๆ

เมื่อเห็นฉากนี้ เหมาะสมกันอย่างกิ่งทองใบหยก ประโยคนี้ก็ปรากฏขึ้นในหัวสมองของเจียงสื้อสื้อทันที

ชั่วพริบตาเธอรู้สึกสับสนขึ้นมาเล็กน้อย

ไม่นาน เจียงสื้อสื้อก็ลุกขึ้นเดินไปที่จิ้นเฟิงเหรา และพูดว่า : "คุณชายรองจิ้นค่ะ วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"ห่ะ?" ตอนแรกจิ้นเฟิงเหราตั้งใจอยากให้พี่ชายของเขาพาเจียงสื้อสื้อไปส่งที่บ้าน เพราะวันนี้พี่สะใภ้ถูกเขาแต่งตัวจนสวยแบบนี้ ตอนกลับไปไม่แน่ทั้งสองคนอาจมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่ดูจากสถานการณ์แล้วพี่ชายของเขาคงไปไหนไม่ได้แน่ จิ้นเฟิงเฉินเลยพูดว่า : "ได้ งั้นเธอรอฉันข้างนอกแปบหนึ่ง เดียวฉันขับรถไปส่ง"

"ไม่ต้องหรอก คุณอยู่ที่นี้อีกสักหน่อยเถอะ! เดียวฉันเรียกแท็กซี่กลับเอง" เจียงสื้อสื้อไม่อยากรบกวนเขา

"แบบนั้นไม่ได้ ฉันเป็นคนพาเธอมา ฉันก็ต้องพาเธอกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยด้วย!"

จิ้นเฟิงเฉินจะกล้าให้เจียงสื้อสื้อกลับคนเดียวได้ยังไง หากเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา พี่ชายของเขาคงเอาเขาตายแน่

เจียงสื้อสื้อเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ หลังจากเห็นจิ้งเฟิงเหราเดินจากไป เธอก็เดินตามออกไปด้วย

ซึ่งขณะเดียวกัน เมื่อเจียงนวลนวลที่แอบเฝ้าดูเจียงสื้อสื้อจากที่มืดเห็นฉากนี้ ในดวงตาของเธอก็เผยสายตาเป็นประกายขึ้นแวบหนึ่ง จากนั้นก็ส่งสัญญาณสายตาให้กับผู้ชายของเธอที่อยู่ไม่ไกล

หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นได้รับสัญญาณสายตาก็เดินตรงไปที่เจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อใจลอยเล็กน้อย จนไม่ทันระวังชนเข้ากับคนเบื้องหน้า เจียงสื้อสื้อที่เพิ่งดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็วก็รีบพูดขึ้นว่า : "ขอโทษ ขอโทษด้วยค่ะ คุณไม่เป็นอะไรนะคะ?"