ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 72

บทที่ 72 เขาคงไม่ปล่อยเธอแน่

จิ้นเฟิงเหราเดินหาอีกรอบ เขาเดินตามหาทุกซอกทุกมุมแล้ว แต่ก็ไม่เห็นเจียงสื้อสื้อเลย เขาเริ่มเกิดความรู้สึกกังวล เลยรีบเดินไปถามจิ้นเฟิงเฉิน

"พี่ชาย พี่เห็นคุณเจียงไหม?"

จิ้นเฟิงเหราในตอนนี้เดินฝ่าออกมาจากฝูงชนแล้ว เมื่อได้ยินแบบนี้เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ไม่เห็น ทำไมหรอ?"

จิ้นเฟิงเฉินคุยเจรจาแต่เรื่องธุรกิจอยู่ตรงนี้ตลอด เลยไม่ทันสังเกต

"ห่ะ? พี่เองก็ไม่เห็นเหมือนกันหรอ! เมื่อกี้เธอเพิ่งบอกว่าจะกลับบ้านอยู่เลย ผมเลยให้เธอรออยู่ข้างนอก แต่กลับไม่เห็นและไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนด้วย..."

พี่ชายของเขาก็ไม่เห็นเจียงสื้อสื้อเหมือนกัน คงไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอกนะ?

เมื่อได้ยินแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งขมวดคิ้ว

ซูซิงหยิงที่ยืนอยู่ด้านข้างก็แอบฟังเหมือนกัน เธอเอ่ยปากพูดขึ้นว่า : "อย่าเพิ่งรีบร้อน พวกเราออกไปตามหากันก่อนเถอะ! บางทีอาจจะเข้าห้องน้ำอยู่ก็ได้?"

"โอเค"

ทั้งสามคนเริ่มเดินตามหาเจียงสื้อสื้อทุกที่ แต่กลับไม่เจอ ทั้งที่ตามหานอกห้องน้ำของโรงแรมและลานจอดรถแล้ว

จิ้นเฟิงเหราโทรศัพท์หาเจียงสื้อสื้อ แต่กลับไม่มีใครรับสาย

เวลาผ่านไปนานมากแล้ว เลยยิ่งทำให้พวกเขายิ่งรู้สึกกังวล

"เธอไปไหนกันแน่?"

จิ้นเฟิงเหราเผยสีหน้ารีบร้อนใจ ทำไมเพียงชั่วพริบตาถึงหายไปแล้ว หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เขาคงเดินตามเธอไม่จากไปไหน

ตอนนี้หาตัวเธอไม่พบแล้ว แล้วเขาจะสู้หน้ากับพี่ชายยังไงกัน!

ถึงแม้จิ้นเฟิงเฉินไม่แสดงอารมณ์ทางสีหน้าออก แต่ไม่รู้ทำไมซูซิงหยิงกลับรู้สึกว่าเขาเป็นกังวลมากกว่าจิ้นเฟิงเหราอีก หรือเธอคิดมากไปเอง?

ทั้งสามคนออกตามหาต่อ ทุกคนเริ่มซักถามพนักงานบริเวณงานเลี้ยงแล้ว

ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตูลิฟท์ของโรงแรมก็เห็นพนักงานคนหนึ่งเดินลงมา ซูซิงหยิงจับตัวเธอไว้ และซักถามว่า : "ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณเห็นผู้หญิงผมยาวสวมชุดราตรีสีขาวไหม?"

พนักงานบริการหยุดนิ่งชั่วขณะ เหมือนนึกบางอย่างออก และพูดว่า : "ผู้หญิงที่มีหน้าตาสวยมาก แถมมีรูปร่างเพรียวหรือเปล่าคะ?"

คนที่สวยมากต้องเป็นพี่สะใภ้ของเธอแน่นอน จิ้นเฟิงเหรารีบซักถามขึ้นว่า : "คุณเห็นเธอหรอครับ? ที่ไหนครับ?"

เมื่อได้ยินแบบนี้ พนักงานก็ชี้ไปข้างบน และพูดว่า : "เมื่อกี้เหมือนฉันเห็นเธอกับผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้าห้องที่สองของชั้นบน"

สิ้นสุดเสียง ทุกคนก็สะดุ้งเล็กน้อยทันที เจียงสื้อสื้อเข้าห้องกับผู้ชายคนอื่นหรอ?

"คุณแน่ใจหรอ?" คนที่เอ่ยปากถามคือซูซิงหยิง

พนักงานเผยสีหน้าครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็พูดกับจิ้นเฟิงเหราว่า : "เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นมาไปพร้อมกับคุณไม่ใช่หรอ เพราะเธอสวยมาก ฉันเลยจำได้อย่างแม่น เป็นเธอแน่ๆ"

คนที่มากับจิ้นเฟิงเหราก็คือเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย และรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีรางๆ ทั้งสามคนก้าวเท้าเดินขึ้นชั้นบน

หลังจากที่ทั้งสามคนเดินขึ้นไป พนักงานก็เดินมาหลบตรงมุมห้องหนึ่ง และหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความไปที่เจียงนวลนวล

ตอนที่ได้รับข้อความ เจียงนวลนวลก็มองร่างเงาของทั้งสามคน พร้อมยิ้มมุมปากเล็กน้อย ในตอนนี้ ข้างบนคงกำลังดุเดือดอยู่แน่ๆ.....

เจียงสื้อสื้อไม่ใช่พึ่งพาท่าทางบริสุทธิ์ไร้พิษภัยทำให้สองพี่น้องนั้นหลงเสน่ห์ไม่ใช่หรอกหรอ?

ไม่รู้ว่าหากจิ้นเฟิงเฉินกับจิ้นเฟิงเหราเข้าไปห้อง แล้วเห็นฉากนั้น สองพี่น้องยังจะสนใจเจียงสื้อสื้อ ผู้หญิงที่สกปรกแบบนั้นอยู่อีกไหม? หึม

"อยาขัดขืน สาวสวย คืนนี้ปรนนิบัติฉันแต่โดยดีเถอะ!"

เขามองรูปร่างหน้าตาของเจียงสื้อสื้อ พร้อมเผยสายตาอดใจไม่ไหวแล้วออกมา เขาโอบกอดเอวของเจียงสื้อสื้อ พร้อมยื่นมือดึงชุดราตรีของเธอออก

ตอนที่ผู้ชายเตะต้องตัวเธอนั้น เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตัวเองน่ารังเกียจมาก

ไม่ อย่า.....

เธอยื่นมือผลักผู้ชายเบื้องหน้าออก ในสถานการณ์ที่ขบขัน เจียงสื้อสื้อแอบหยิบแจกันดอกไม้จากด้านข้างขว้างใส่หัวของผู้ชายอย่างสุดกำลัง

เกิดเสียงภาชนะแตกดังขึ้น บนหน้าผากของผู้ชายมีเลือดสดไหลออกมา ขณะเดียวกันมือของเจียงสื้อสื้อก็ถูกเศษแจกันบาดมือเหมือนกัน

ผู้ชายยกมือมาจับหน้าผาก พร้อมจ้องมองเธอด้วยสายตาแหลมคม

เจียงสื้อสื้อรู้สึกลุกลี้ลุกลนไปหมด เธอพยายามรีบลุกขึ้นหนี แต่ผู้ชายกลับลุกขึ้นจับเธอ พร้อมเหวี่ยงเธอลงบนเตียง

"นังผู้หญิงสารเลว ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก!"

สิ้นสุดเสียง เจียงสื้อสื้อก็ถูกตบใส่หน้าหนึ่งที

เวียนหัวตาลาย ใบหน้าด้านขวาเจ็บปวดจนชา เจียงสื้อสื้อรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นดั่งความฝัน ทั้งที่ความจริงช่างน่ากลัวมาก

"กูเอามึงถือเป็นบุญของมึง ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณเลย"

เจียงสื้อสื้อพยายามหนีสุดกำลัง แต่มือทั้งสองข้างถูกจับไว้ ผู้ชายเริ่มฉีกชุดราตรีบนตัวเธอ

"อย่า อย่า....."

เจียงสื้อสื้อในตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว แต่ก็พยายามขัดขืนสุดกำลัง