ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 73

บทที่ 73 ผมมาช้าไปหน่อย

ในตอนนี้ชุดของเจียงสื้อสื้อถูกฉีกขาดแล้ว และรู้สึกสิ้นหวังมากด้วย

เธอจ้องมองประตูห้อง ขณะเดียวกันในหัวสมองตอนนี้ก็ปรากฏเพียงชื่อของจิ้นเฟิงเฉิน

เขาต้องหาเธอพบ เขาต้องหาเธอพบแน่ๆ

ผู้ชายเผยสายตามีความสุข ช่างดีเหลือเกิน ผู้หญิงที่สวยที่สุดในงานเลี้ยงคืนนี้จะตกเป็นของเขาแล้ว

บนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อมีน้ำตาไหลออกมาหยดหนึ่ง โดยที่ในใจรู้สึกสิ้นหวังมาก จิ้นเฟิงเฉิน ถ้าหากคุณยังไม่มาอีกฉันคงแย่แน่ๆ.....

ขณะที่ชุดของเจียงสื้อสื้อเกือบจะถูกฉีกขาดหมดแล้วนั้น ทันใดนั้นนอกประตูก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ไม่ทราบว่ามีคนอยู่ไหมครับ?" เป็นเสียงของจิ้นเฟิงเหรา

เจียงสื้อสื้อที่เดิมทีรู้สึกสิ้นหวังแล้ว เมื่อได้ยินเสียงนี้ ในดวงตาของเธอก็ประกายสายตาความหวังขึ้น

เจียงสื้อสื้อรีบเอ่ยปากร้องขอความช่วยเหลือ แต่ผู้ชายกลับเร็วกว่าเธอหนึ่งขั้น

"อืม...."

เจียงสื้อสื้อถูกมือคู่หนึ่งปิดปากไว้อย่างแน่นเพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงร้อง ขณะเดียวกันเธอก็พยายามขัดขืน แต่กลับไม่สามารถต้านทานได้

ผู้ชายจ้องมองข้างนอกด้วยสายตากระวนกระวาย เพราะกลัวพวกเขาจะบุกเข้ามา

จากนั้นเสียงจากนอกประตูก็ค่อยๆเบาลง ก็ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ข้างนอกไปแล้วหรือยัง

เจียงสื้อสื้อพยายามร้องอย่างสุดเสียง ขณะเดียวกันสายตาที่แฝงความหวังอันริบหรี่ก็ถูกมอดดับไป

เธอรู้สึกปวดหัวมาก และรู้สึกเลอะเลือนด้วย เธอพยายามรักษาสติของตัวเองให้นิ่งสงบ จากนั้นเธอก็คิดแผนออกนั้นคือ เก็บเรี่ยวแรงสุดท้ายเอาหัวกระแทกกับกำแพงอย่างแรง แบบนี้ผู้ชายคนนี้จะได้ไม่มีอารมณ์กับศพ....

ไม่นานผู้ชายคนนี้ก็เผยสีหน้าท่าทางเหมือนเดิมขึ้น

ขณะที่เจียงสื้อสื้อรู้สึกหนักใจ และรู้สึกหมดความหวังนั้น จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกมา

วินาทีนั้น เธอนึกว่าตัวเองเห็นภาพหลอน จิ้นเฟิงเฉินหรอ? เขามาแล้ว.....

ผู้ชายคนนี้จ้องมองพวกเขาด้วยสีหน้าตกใจ พร้อมปล่อยเจียงสื้อสื้ออย่างลุกลี้ลุกลน

บนริมขอบเตียงมีเจียงสื้อสื้อนอนพิงอยู่ โดยที่ผมของเธอยุ่งเหยิงมาก ชุดก็ถูกฉีกขาดเหมือนกัน ขณะเดียวกันใบหน้าที่แดงก่ำ ในตอนนี้ขาวซีดมาก และเห็นรอยฝ่ามืออย่างชัดเจนด้วย

ทั้งตัวของจิ้นเฟิงเฉินแผ่รัศมีอาฆาตออกมา ในตอนนี้เขาเหมือนยมบานที่เดินออกมาจากนรกที่มาพร้อมกับสายตาทำลายล้างทุกสิ่ง

เขาก้าวเท้ายาวๆเดินมาข้างหน้าถีบผู้ชายที่อยู่บนพื้น

จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อคลุมวางบนตัวของเจียงสื้อสื้อ แล้วโอบกอดเธออย่างสั่นเทา

ในตอนนี้เจียงสื้อสื้อมีสติเลอะเลือน เธอซบในอ้อมกอดของผู้ชายอย่างหมดเรี่ยวแรง ขณะเดียวกันก็รู้สึกตัวใกล้ใจจะขาดแล้ว

กลิ่นอันคุ้นเคยที่แผ่ออกมา ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกสบายใจมาก

"จิ้นเฟิงเฉิน" เจียงสื้อสื้อเอ่ยปากเรียกอย่างหมดเรี่ยวแรง โดยที่น้ำเสียงแฝงความเหนื่อยและแหบ

"ผมอยู่ตรงนี้ ผมขอโทษที่มาช้าไปหน่อย"

น้ำเสียงที่คมเข้มนั้นทำให้เจียงสื้อสื้อรับรู้ได้ว่า เขามาแล้วจริงๆ และเธอไม่ได้กำลังฝันอยู่

การรู้ตัวและมีสติสุดท้ายของเธอได้สิ้นสุดลง จากนั้นเธอก็สลบไป

จิ้นเฟิงเหรายืนมองเหตุการณ์นี้อย่างนิ่งอึ้ง หลังจากเห็นเจียงสื้อสื้อสลบหมดสติ เขาก็รีบเอ่ยปากพูดว่า : "พี่ชาย พี่รีบพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลเถอะ!"

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินได้ยินแบบนี้ก็อุ้มเจียงสื้อสื้อขึ้นอย่างระมัดระวัง

เขาจ้องมองผู้ชายที่อยู่บนพื้น พร้อมกับแผ่รัศมีอาฆาต แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเข้มว่า : "ดูเขาให้ดี"

เพียงประโยคเดียว เหมือนกับตัดสินประหารคนนั้น

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้าเล็กน้อย "ได้ครับ พี่ชาย พี่วางใจเถอะ!"

ผู้ชายคนนั้นนั่งตกใจจนตัวสั่นอยู่บนพื้น เขารู้ว่าคนที่มาคือคุณชายรองจิ้นของตระกูลจิ้น